Όλα (;) ξεκίνησαν από ένα δημοσίευμα στους Τάιμς της Νέας Υόρκης στο οποίο αναφερθήκαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Από εκεί ακολούθησε έτερο δημοσίευμα στην ίδια εφημερίδα (για το οποίο έγραψε σχετικά ο Νίκος) και από εκεί και ύστερα, το πράγμα πήρε διαστάσεις φτάνοντας μάλιστα και σε απάντηση εκ μέρους της διοίκησης της Apple.
Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει την ιστορία, έχει ως επίκεντρο το πώς η Apple (και όχι μόνο) έχει μεταφέρει τον πυρήνα των δραστηριοτήτων της, τουλάχιστον ως προς την παραγωγή, στην Ασία και πώς αυτό επηρεάζει τόσο την οικονομία των ΗΠΑ όσο και το παγκόσμιο εργασιακό και οικονομικό τοπίο.
Κατ’ αρχάς, δεν μπορεί να μην επισημάνει κανείς ότι είναι κρίμα που στο στόχαστρο βρίσκεται να είναι η Apple, όταν η πρακτική της μεταφοράς της βιομηχανίας στην Ασία δεν ήταν δική της πρωτοτυπία.
Aμερικανικές, ευρωπαϊκές, ιαπωνικές –ακόμα και... ελληνικές- εταιρείες, μετακινούνται προς την Κίνα και τη νοτιοανατολική Ασία επί σχεδόν μια δεκαετία, βρίσκοντας εκεί όχι μόνο φθηνό εργατικό δυναμικό αλλά και ένα σύστημα πρόθυμο να ικανοποιήσει κάθε τους απαίτηση.
Το ότι συχνά η ικανοποίηση αυτών των απαιτήσεων μπορεί να έχει «παράπλευρες απώλειες», μάλλον δεν απασχολεί τις ξένες εταιρείες οι οποίες μοιάζουν να κινούνται με τη λογική «Μας λένε ότι όλα πάνε καλά και εμείς τους πιστεύουμε».
Οι δυτικές εταιρείες, με τις εταιρείες τεχνολογίας να βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος, αντιμετωπίζουν ένα (κατά βάση) ιδεολογικό πρόβλημα: έχοντας ανάγει σε αποκλειστικό ενδιαφέρον τους τη μεγιστοποίηση του κέρδους, δεν μπορούν παρά να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να μειώσουν το κόστος.
Στο περιβόητο άρθρο των Τάιμς, π.χ. αναφέρεται ένα στοιχείο που ίσως παρέβλεψαν οι περισσότεροι αναγνώστες: το κόστος (εκτός των υλικών) για την κατασκευή ενός υπολογιστή των 1500 δολαρίων ήταν το 1995, 22 δολάρια στις ΗΠΑ, στη 6 στη Σιγκαπούρη και στην 4,85 στην Ταϊβάν. Αν υπολογίσουμε ότι το κόστος υλικών και R&D αυξάνει το ποσό αυτό κατά χίλια τοις εκατό, θα έχουμε τον υπολογιστή να κοστίζει 242 δολάρια στις ΗΠΑ, 66 στη Σιγκαπούρη και 53,35 στην Ταϊβάν. Και παρόλα αυτά, οι εταιρείες θεωρούν ότι ένα κέρδος της τάξης των 1258, των 1434 ή των 1446,65 δολαρίων ανά κομμάτι θεωρείται αρκετά μικρό ώστε να χρειάζεται να το αυξήσουν κι άλλο!
Οι εταιρείες της αγοράς μας βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη θέση που βρίσκονταν πριν από μερικές δεκαετίες οι εταιρείες αυτοκινήτων ή άλλων τομέων της βαριάς βιομηχανίας –και πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι πλέον είναι αυτοί που κινούν την παγκόσμια οικονομία (αν όχι αποκλειστικά, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό).
Αν αυτό σημαίνει ότι κάποιοι geeks θα πρέπει να ξεκολλήσουν λιγάκι από τις οθόνες των υπολογιστών τους και να σκεφτούν πώς οι πράξεις τους σε ένα «γκαράζ στην Καλιφόρνια» επηρεάζουν τη ζωή κάποιων χιλιάδων ανθρώπων στη Σαγκάη (ή στην Αθήνα), καλό θα είναι να αρχίσουν να το κάνουν. Αν δε, η εναλλακτική τους νοοτροπία δεν περιορίζεται απλώς στο ότι δε φοράνε γραβάτες αλλά βερμούδες, ίσως θα πρέπει να αρχίσουν να αλλάζουν και τον τρόπο που σκέφτονται...
Σχόλια