Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω αστροναύτης. Είχα ακούσει τον θείο μου να λέει ότι όταν ήταν εκείνος μικρός ήθελε να γίνει αεροπόρος και σκέφτηκα να κάνω κάτι πιο εξελιγμένο. Αργότερα, όταν ανακάλυψα πόσο πρωτότυπη ήταν η ιδέα μου, αποφάσισα ότι θα ήταν πιο ενδιαφέρον να γίνω αστρονόμος και να ανακαλύψω εξωγήινους, αλλά επειδή τα αυτοσχέδιά μου τηλεσκόπια δεν έφταναν να δω κάτι μακρύτερα από το φεγγάρι (κι αυτό ήταν θολό και κουνιόταν πολύ όταν το κοίταζα), ξεκίνησα να γράφω μια ιστορία για εξωγήινους, εκεί μακριά, σε έναν πλανήτη γύρω από τον Αντάρη.
Την ιστορία δεν την τελείωσα ποτέ, διότι στο μεταξύ βρήκα πιο ενδιαφέρον να διαβάζω έτοιμες ιστορίες, να σχεδιάζω ανασκαφές για να βρω δεινόσαυρους στό χωράφι του παππού, να σκαλίζω μυρμηγκοφωλιές για να δω τι κάνουν εκεί κάτω τόσα ζωύφια, να ρίχνω στο τζάκι ότι υγρό και στερεό έβρισκα μπροστά μου για να δω τι χρώμα φλόγα θα βγάλει και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα.
Ό,τι κι αν έκανα όμως, τα καλοκαιρινά βράδια στο χωριό κοίταζα πάντα τον ουρανό κι απορούσα τι άραγε να κρύβεται εκεί πάνω, αν όντως υπήρχε εκείνος ο πλανήτης γύρω από τον Αντάρη. Καμιά φορά, κοίταζα επίμονα ένα αστέρι για αρκετή ώρα και μετά μισοέκλεινα τα μάτια και έτρεχα γρήγορα στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ για να πάρω την εικόνα του στον ύπνο μου, μπας και ταξιδέψω εκεί στο όνειρό μου.
Το κόλπο με το όνειρο δεν το κατάφερα και πολλές φορές βέβαια, αλλά πολλές από τις εικόνες τις έχω ακόμα στο μυαλό μου. Τόσο έντονα μάλιστα, που κράτησα τη συνήθεια αυτή και ακόμα και σήμερα κάνω συχνά αυτή την "φωτογράφηση" με τα μάτια, όταν θέλω να κρατήσω μια στιγμή για καιρό στο μυαλό μου.
Πέρασαν τα χρόνια και φυσικά δεν έγινα αστροναύτης, ούτε παλαιοντολόγος, εντομολόγος, εμπρηστής ή κάτι σχετικό με όσα έκανα τότε. Συνέχιζα όμως να σκαλίζω ότι έπεφτε στα χέρια μου σχετικά με αστρονομία και όταν πρωτοσυνδέθηκα στο internet, ένα από τα πρώτα web sites που αναζήτησα ήταν αυτό της NASA και ένα από τα πρώτα μου bookmarks ήταν το Astronomy picture of the day.
Από εκεί είναι και αυτές οι δύο φωτογραφίες του Αντάρη: μια παλιά του 1997 και μια καινούρια του 2009. Ο Αντάρης είναι αυτός που φοράει κίτρινα, και οι άλλοι είναι γείτονές του από παλιά.
Πλανήτης δεν βρέθηκε ακόμα γύρω του κι έχω μείνει με την απορία, αλλά από το 1995 που βρέθηκε ο πρώτος εξω-πλανήτης μέχρι σήμερα έχουμε βρεί πάνω από 400, γιατί να μείνει ο Αντάρης παραπονεμένος; Βέβαια, σαν κόκκινος υπεργίγαντας που είναι, μπορεί να τους έφαγε όλους εδώ και πολύ καιρό αλλά δεν θα σκάσω κιόλας, η ιστορία μου θα μπορούσε κάλλιστα να εκτυλίσσεται στο παρελθόν, πριν φουσκώσει το γέρικο άστρο και καταπιεί τα πάντα γύρω του.
Τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα, ίσως μετακομίσω τη φαντασία μου πιο πέρα, στη γειτονιά του Vega, του Spica, του Altair... ή ίσως σε κάποιο από αυτά τα εκατοντάδες αστέρια χωρίς όμορφο όνομα που έχουν σίγουρα πλανήτες, έναν ή περισσότερους που δεν είδαμε ακόμα.
Μπορεί να πάω μια βόλτα και από τον Αρκτούρο, το αγαπημένο της μεγάλης μου κόρης, τον "φίλο της το αστεράκι", που τον ψάχνει κάθε φορά που κοιτάζει τον ουρανό τη νύχτα. Στη μικρή μου κόρη αρέσουν όλα τα αστεράκια, δεν έχει προτίμηση προς το παρόν.
Άγιε Βασίλη, φέτος την πρωτοχρονιά, θέλω να μου φέρεις ένα τέτοιο.
Τις νύχτες που έχει συννεφιά, θα ταξιδεύω με το Celestia και το Hubblecast.
Ευχαριστώ.
Σχόλια