Οι ...παλιοί αναγνώστες της στήλης, θα περίμεναν ασφαλώς ότι σήμερα θα έγραφα για το 3. Κι εγώ το ίδιο θα περίμενα, μετά από μια μακρά παράδοση συνεχόμενων αριθμών που ξεκίνησε με το 1 και συνεχίστηκε απαρέγκλιτα ως το 2.
Αλλά δεν μπορώ να το κάνω.
Βλέπετε, έχω πρόβλημα με το 3. Δεν είναι ότι δεν το συμπαθώ ή ότι δεν το βρίσκω ενδιαφέρον, αλλά όπως θα έλεγε και κάποια γνωστή μου πριν από χρόνια, δεν μπορώ να το δω σαν κάτι παραπάνω από φίλο. Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι.
"1,2,3, πάμε!", "τρίτη και φαρμακερή", "3 ευχές", όλα μου δημιουργούν αρνητικούς συνειρμούς: deadlines και τελευταίες ευκαιρίες... Ακόμα και το "τρίτη και καλύτερη" μου λέει ότι τις δύο πρώτες φορές δεν τα πήγες και τόσο καλά.
Αλλά αυτό που με χαλάει περισσότερο έχει να κάνει με τη δυναμική των ομάδων. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκεφτώ το 3, είναι η διαφωνία, η διαμάχη.
Σκεφτείτε τρεις ανθρώπους να συναντιούνται. Όταν όλοι συμφωνούν σε κάτι, όλα είναι καλά. Επίσης είναι καλά όταν όλοι διαφωνούν μεταξύ τους. Υπάρχει ισορροπία. Αλλά μόλις δημιουργηθεί η πρώτη συμμαχία, ο τρίτος μένει μόνος. Η γνώμη ενός μόνο ατόμου δίνει διπλάσια ισχύ σε μια άποψη και ένας μένει μόνος. Είναι η χειρότερη ανισορροπία που μπορεί να σου τύχει. Είναι χειρότερη ακόμα και από το να συμφωνούν 99 και να διαφωνείς εσύ σε ομάδα των 100. Εκεί τουλάχιστον μπορείς να νιώσεις ότι ξεχωρίζεις ή ότι δεν θα άλλαζε και τίποτα αν ένας άλλαζε γνώμη.
Όπως και να έχει, ακόμα κι αν είμαι μόνος εγώ που σκέφτομαι έτσι, δεν μπορώ να γράψω για το 3. Θα μείνω όμως στη γειτονιά του, αφού εκεί "ζει" ένας τρελλαμένος αριθμός που αν και τελείως ανισόρροπος ο ίδιος, εκφράζει την πιο τέλεια ίσως ισορροπία απ' όλες.
Αν και γνωριζόμασταν χρόνια, η ιδιαίτερη σχέση μου με το π ξεκίνησε σε μια εκδρομή της πρώτης λυκείου, όταν στη διάρκεια της επιστροφής, προσπαθώντας να αποδείξω στον μαθηματικό μου ότι δεν είχα πιει πολλές μπύρες, άρχισα να του λέω τα δεκαδικά του ψηφία απ' έξω.
Η καλή μου μνήμη δεν μπόρεσε να κρύψει το απλανές μου βλέμμα και δεν με πίστεψε ποτέ. Ίσως βέβαια ήξερε κι εκείνος το μνημονικό κόλπο για να θυμάσαι μεγάλους αριθμούς, π.χ για το π: "How I want a drink, alcoholic of course, after the heavy lectures involving quantum mechanics..." (μετρήστε τα γράμματα κάθε λέξης). Πιθανόν να μην βοήθησε ιδιαίτερα και η οινοπνευματώδης προφορά μου: "τγία κόμμα ένα τέσσεγα...". Εκτίμησε πάντως την προσπάθειά μου και αφού σταμάτησε να γελάει, δεν με τιμώρησε.
Φανταστείτε βέβαια να του τύχαινε ο κινέζος που αποστήθισε 67.890 δεκαδικά ψηφία, ακόμα θα γέλαγε (ο κινέζος).
Θεώρησα από τότε το π φιλαράκι μου. Και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, αν και δεν θυμάμαι πλέον απ' έξω παρά μόνο λίγα από τα δεκαδικά του ψηφία (δεν χρειάζονται πολλά, με 11 υπολογίζεις την περιφέρεια της γης με ακρίβεια χιλιοστού), συνεχίζω να τον βλέπω καθημερινά.
Και πως να μην τον βλέπω δηλαδή. Είναι παντού. Η περιφέρεια οποιουδήποτε κύκλου διά τη διάμετρό του. Τόσο απλή πράξη, τόσο περίπλοκο αποτέλεσμα. Όσα κι αν έχω διαβάσει γι αυτόν, εξακολουθεί να κεντρίζει το μυαλό μου αυτή η τρελλαμένη του διττή υπόσταση. Από τη μία ένας άρρητος αριθμός με άπειρα δεκαδικά που δεν μπορείς να τον χωρέσεις πουθενά ολόκληρο και από την άλλη η έκφρασή του, μια τέλεια ισορροπία στη μορφή ένος απλούστατου σχήματος: ενός κύκλου ή μιας σφαίρας.
Τόσο κοντά στη γειτονιά του 3, με τις διαφωνίες, τα τρίγωνα και τις γωνίες, ζει το π του κύκλου, των ίσων αποστάσεων από το κέντρο, της τέλειας καμπύλης γραμμής και επιφάνειας.
Και μπορεί σε μερικούς να φαίνεται αδιάφορη η ιδιαιτερότητα του π και βαρετή η τελειότητα του κύκλου, αλλά θα έλεγα ότι, πριν προσπαθήσει κανείς να εκτιμήσει την αξία των απλών και καθημερινών πραγμάτων γύρω του, αξίζει για λίγες στιγμές έστω να ατενίσει την τελειότητα των επίσης απλών αλλά θαυμάσιων εκφράσεων κάποιων αριθμών.
Σχόλια