Γιατί άραγε τα παιδιά μου χαμογελούν περισσότερο όταν πιάνουν συσκευή στο χέρι τους; Τι τα εξιτάρει με το περιεχόμενο; Γιατί δεν χαμογελούν το ίδιο στο σχολείο; Πως θα κρατήσουν το ενδιαφέρον τους σε ένα γερασμένο σχολείο; Πως θα ανοίξει ο κόσμος για αυτά όταν και αν θελήσουν να κάνουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση; Η εκπαίδευση και οι σύγχρονες μορφές της θα είναι ένας ΠΟΛΥ σημαντικός χώρος για τα startups εξαιτίας των σύγχρονων αναγκών, αλλά και από την εκτεταμένη χρήση τεχνολογιών. Ενα μόνο infographic αρκεί να σας πείσει.... Envisioning the future of education technology...”The Internet fundamentally rethinks teaching. For centuries, education has solved a distribution problem -- getting someone in the village smart enough to teach the children. With distribution free and easy, education is changing and teachers are flipping around homework and schoolwork.”
Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια είναι χώροι φτιαγμένοι για να εμπνέουν και να οδηγούν σε σκέψη, αλλά μετατράπηκαν σε αγωγούς αντιγραφής και επανάληψης (δικό μου!). Χάθηκε η αμφισβήτηση, η κριτική σκέψη και η έρευνα. Mείναμε τόσο προσκολημμένοι στο 1970 που ίσως σήμερα είναι αργά! Η φιλοσοφική κληρονομιά και η φιλοδοξία διάκρισης έκαναν ορισμένα πανεπιστήμια να διακριθούν, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Το Bangkok University (private non-profit co-educational institution) brands itself σαν το “Creative University” και έχει δρόμους να μας δείξει.
Καλώς ήλθατε στην εποχή του Khan Academy όπου στα video μαθήματά της δεν έχει τον ίδιο επίκουρο καθηγητή κάθε μέρα, αλλά προσκαλεί παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητες που αναμεταδίδουν θετικά πρότυπα, γνώση και ερεθίσματα. Πρόσφατα λάνσαρε το “Future of Computer Science Education” ως απάντηση στο φαινόμενο βαρεμάρας των φοιτητών όπως φαίνεται στο άρθρο της WashingtonPost. Επίσης λάνσαρε το iPad app! Για να μην πω πάλι το παράδειγμα του Stanford που φέρνει “επανάσταση στην εκπαίδευση”. Μήπως έχετε ακουστά το Coursera; εγραφε πρόσφατα στο twitter o Γρηγόρης Φαρμάκης “Στην εποχή του Coursera εμείς ασχολούμαστε ακόμα με το άρθρο 16, τα επαγγελματικά δικαιώματα και την αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων. “
Το σχολείο (κατ’επέκταση και το πανεπιστήμιο) όπως το ξέραμε είναι παρελθόν! Το SaaS (Software as a Service) και οι νέες ανάγκες οδηγούν σε νέα μοντέλα. Πλησιάζει η εποχή που startups θα κληθούν να αναλάβουν τη θεατρολογία, την παρατήρηση της φύσης, τις ψηφιακές εκδρομές των μαθτών, τη μετατροπή της γεωγραφίας σε ένα οπτικοακουστικό παιχνίδι, την ιστορία της χώρας σε puzzle apps με κίνητρα και δώρα. Θα έρθει η εποχή που το μάθημα θα γίνει περισσότερο παιχνίδι και η συζήτηση θα εισέλθει ξανά στη διδακτική ώρα. Θα έλθει η εποχή (και σε εμάς ελπίζω) που ο καθηγητής θα συνδέει το video conference robot με τα παιδιά που έχουν κινητικά προβλήματα. Θα έρθει η εποχή που οι γονείς θα πληρώνουν τα extra-curriculum activities, για να δημιουργούν μικρό απόθεμα στο σχολείο και αυτό να επενδύεται σε νέες τεχνικές και δράσεις για τα παιδιά. Για ψάξτε το λίγο....το ιστορικό παιχνίδι Pac-Man μπορεί να γίνει πανεπιστημιακού επιπέδου course; Και οι αλλαγές θα θα γίνουν μόνο από ρεαλιστές (...λέει ο Shael Polakow-Suransky, Senior Deputy chancellor for the New York City Dpt. of Education: “…πολλοί εκπαιδευτικοί εκτιμούν πλέον την αξία της συμμετοχικής διοίκησης (με ιδιώτες) και την εκπαίδευσή τους στην Ηγεσία...όταν έχεις να διοικήσεις ένα σύστημα μεγάλο σαν μια πόλη, χρειάζεσαι εύρος ικανοτήτων ...όταν το εκπαιδευτικό σύστημα της πόλης διοκούνταν μόνο από εκπαιδευτικούς ήταν μια κακή εποχή διοίκησης...”)
Ηδη πειραματικά εξαπλώνονται interactive text boards, iPads στις τάξεις, βάσεις δεδομένων βοηθητικών μαθημάτων, portals επαναλήψεων για τους μαθητές και η λίστα είναι ατελείωτη. Πιστεύω πως αυτό δεν γίνεται για τη ‘μοντερνιά’ του θέματος, αλλά γιατί όλοι αναζητούν λύσεις το μυαλό και η σκέψη να προχωρήσουν και να αμφισβητήσουν. Η μάθηση είναι εξ ορισμού contextual και idiosyncratic και έχει αποδειχτεί ότι οι εκπαδευόμενοι απορροφούν καλύτερα γνώση όταν αυτή δίνεται με οικεία και γνωστά “κόλπα τους”!
Τα startups θα έχουν πολλές ευκαιρίες: real-time εκπαίδευση, problem-based learning, πάντρεμα ιστορίας-τουρισμού-πολιτισμού, κοινότητες προβολής, χτίσιμο πολιτιστικών και μουσικών συνόλων, κλπ κλπ. Αλλά ακόμη και συμβουλευτική, παιδοψυχολογία, δημιουργική απασχόληση που δεν μπορούν να δώσουν οι ενταταλμένοι δάσκαλοι-υπάλληλοι. Ξέρετε, όλα αυτά γίνονται γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ευρύτερη αγορά εκπαίδευσης είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος (pdf).
Τι λέτε; Θα πειραματιστούμε (έστω για αρχή) εμείς εδώ;
Τάσος, stay tuned!
Σχόλια