Λοιπόν με κάνετε περήφανο βρε σεις... δεν στέγνωσε το μελάνι για τους πολίτες του 21ου αιώνα, ούτε καν το μελάνι στο “startups για την εκπαίδευση” και βρέχει νέες επιχειρήσεις .... Καλώς τα δεχτήκαμε. Που να πρωτο-ξεκινήσω; Από το schoox έως το boundless κλπ κλπ. Το πρώτο αυτοπεριγράφεται σωστά και μοιάζει δυνατό, συλλογικό, μακρόπνοο, πολυ-πωλησιακό (τι γράφω ο τρελός) επιχειρηματικό μοντέλο. Θα αυγατίζει όσο υπάρχουν contributors, μαθήματα, και εν δυνάμει μαθητές από 20 έως 50+, ε; Τρομερό “about”: “An Academy where self-learners can earn badges and certificates online and build a strong portfolio of qualifications and experts teach online and monetize their knowledge”.
Ούτε ξέρω ποιοί το έφτιαξαν, αλλά μου δίνει το πιο αξιόπιστο παράδειγμα αυτών που περιγράφω στα Ideacasts. Χωράει επέκταση; Ειδικές τιμολογιακές πολιτικές ανά είδος κοινού; Γίνεται app με reminders (τα μάθατε φαντάζομαι: κοντά στο δις οι χρήστες mobile banking…); Επιδέχεται διεθνείς συνεργασίες; Επισκέπτες διεθνούς φήμης να κάνουν ένα σεμινάριο; Κυριακές εκπαίδευσης; e-Books; Πιστοποίηση κατά παραγγελία διεθνούς οίκου; Ανοιγμα ειδικών τμημάτων για εξειδικευμένους χώρους (π.χ. Ναυτιλια); Αφήνει πίσω του ...με σκόνη τους παραδοσιακούς τρόπους; Θεωρητικά και ιδανικά...σε όλα ΝΑΙ! Ψιτ, αυτές είναι μακροχρόνια βιώσιμες, πρακτικά χρήσιμες, κερδοφόρες, συνεργατικές ιδέες όπως λέω.
Το boundless από την άλλη, με ηχηρό descriptor “Free, Open-Source Digital Textbook Provider” έρχεται και ξεπροβάλλει ανάμεσα από το cloud. Θα αγκαλιάσει και θα γίνει φιλαράκι με φοιτητές! Συγκεκριμένοι οι παίκτες; Το κοινό; Narrow-down όνειρα, προσδοκκίες και ...πάτα στη γη... Free, anytime, με προκαθορισμένα readings που ο χρήστης ορίζει (από το κεφάλαιο του σπαστικού καθηγητή ..έως τα σκονάκια ...ε, Ελληνες είμαστε). Πανεπιστημιακές σχολές και φροντιστηριούχοι σας γελάω (δημιουργικά και όχι με κακία).
Νέα παιδιά δίνουν λύσεις και όχι κράτη, νόμοι, πολιτικές. Connected world, connected economy …the internet of ideas! Αλλά από κάπου πρέπει, στο μέλλον μας, να ξεκινούν αυτές οι ωραίες ιδέες. Να πω; Από την επίσημη εισαγωγή της δημιουργικότητας στη μάθηση. Ως γνωστό, το μυαλό που σιγοκοιμάται, μπαίνει σε μόνιμη χειμερία νάρκη (“δικό μου αυτό, μουστάκια”). Ξέρω, ξέρω, όπως πάντα θα μου πείτε “πες τα στη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας”, αλλά εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι τη χώρα μου ...μια άλλη χώρα και πες πες πες ...κάτι θα γίνει.
Η θεωρία της διδασκαλίας της δημιουργικότητας (ας την πούμε έτσι) δεν είναι πρόσφατη ανησυχία, αλλά γίνεται πιο επίκαιρη σήμερα που όλος ο κόσμος βλέπει τα αδιέξοδά του (είπαμε, όχι όλοι)... Ακαδημαϊκοί σαν τον E. Paul Torrance αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους, για να πείσουν τις κοινωνίες για αυτή τη σημαντική κατάκτηση. Βεβαίως όχι χωρις αντιστάσεις, όπως θα φαντάζεστε. Υποστήριζε, ότι συγκεκριμένες ικανότητες αποκτούνται από στοχευμένη διδασκαλία και άσκηση. Παράδειγμα: αντί να λες βρείτε πληροφορίες και να φορτώνεις τα παιδιά, ζήτα τους να παρουσιάσουν σε 5 bullet points το επόμενο μάθημα και κάνε ερωτήσεις σε αυτά τα θέματα (co-creating the tuition subjects!). Από το σχολείο που σκοτώνει τη δημιουργικότητα, στο σχολείο που τη διδάσκει. Αγαπημένο video (και education startup pitch material) εκείνο του Sir Ken Robinson (TED Talk όπου ρητορικά θέτει το θέμα). Σε αυτό το video talk εκτός από 5.000.000 θεατές, είπε μια μεγάλη αλήθεια: έχουμε ένα σύστημα που οραματιστήκαμε χρόνια πριν, ενώ δεν ξέρουμε καν πως θα είναι το αύριο.
Αυτά παίδες πρέπει να αλλάξουμε και τα startups παραδείγματα, που ακολουθούν τον θείο δρόμο των coursera και khan academy είναι η Αλλαγή (ναι, με Α κεφαλαίο). Από μικρά βήματα θα αλλάξουμε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων και μετά εκατομμυρίων. Είναι η στιγμή. Είναι η ανάγκη. Αχ, να με άκουγαν οι άνεργοι εκπαιδευτικοί και προγραμματιστές και να ένωναν δυνάμεις.... Ο Sir Ken Robinson πρόσφατα τουιτάρισε το link που καταδεικνύει ότι το 80% των εκπαιδευτικών στις ΗΠΑ που συμμετείχαν σε έρευνα, θα ήθελαν η Δημιουργικότητα να γίνει μάθημα. Στα ίδια βήματα ο David Hughes ιδρυτής της Decision Labs υποστηρίζει ότι “η καινοτομία είναι ένα κρίσιμο skill για την παγκόσμια οικονομία”.
Για σκεφτείτε λίγο επιχειρηματικά και μελλοντικά. Μπορούμε να μάθουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται δημιουργικά; Γίνονται παιχνίδια να προσφέρουν τέτοια εκπαίδευση, όπως το Odyssey of the Mind; Γίνεται να φτιάξουμε δράσεις δημιουργικών Κυριακών στο δάσος ή στο internet; Ποιά εκπαιδευτική διαδικασία χωράει σε ένα site και ξυπνάει συναισθήματα στα παιδιά; Διαλέξτε: φωτογραφίες ή σκίτσα ή ανέκδοτα ή διηγήματα; Δεν παίζει ρόλο, αρκεί να είναι interactive. Μου άρεσε πολύ που το Colab άνοιξε τις πόρτες του σε νέα παιδιά. Μικρό δείγμα, αλλά ελπιδοφόρο μιας νέας λογικής που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ.
Ο μικρός μου ζωγραφίζει υπέροχα και δίνει δύσκολες φόρμες στο χαρτί. Αν πάω στο σχολείο και ρωτήσω “τι να τον κάνω”, απάντηση δεν θα πάρω, ή θα λένε “ασε μας ρε φίλε που νομίζεις ότι έχεις το παιδί-θαύμα”. Αλλά αν το ταλέντο του είναι εκεί; Δεν θα το μάθω ποτέ; Που είναι λοιπόν οι νέες επιχειρήσεις, που θα φέρουν νέα μυαλά και λύσεις για τους πολλούς; Που είναι οι νέες μορφές κοινωνικής επιχειρηματικότητας και οι developers και οι UX experts που θα ενωθούν για να μας πάνε στο μέλλον;
Κάπου εκεί έξω αλλά ακόμη δεν έχουν σπάσει τα σιλό τους. Εσείς όμως;
Τάσος, Stay tuned!
Σχόλια