Τον Ιανουάριο που μας πέρασε, η εταιρεία Relationship Science η οποία υπόσχεται να αλλάξει προς το καλύτερο τον τρόπο που δικτυωνόμαστε (βλ. και την εφαρμογή MINE) κυκλοφόρησε ένα βίντεο με πρωταγωνίστρια την ηθοποιό και σελέμπριτι του Δικτύου Τζένα Κίνγκσλεϊ. Το βίντεο περιστρεφόταν γύρω από το ότι τα πράγματα που κάνουμε online και ειδικά στα κοινωνικά δίκτυα θα ήταν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου στον πραγματικό κόσμο και η κ. Κίνγκσλεϊ επιδίδεται επί 3 λεπτά στο να σταματάει ανθρώπους στον δρόμο και να τους λέει ότι θα τους ακολουθήσει, στέκεται σε διάφορα δημόσια μέρη και φωνάζει “κάνω τσεκ-ιν εδώ” ή ρωτάει κάποιον την άποψή του και όταν της την λέει του απαντάει ότι της αρέσει και του κάνει τη γνωστή χειρονομία με τον αντίχειρα.
Δεν είχα σχολιάσει το θέμα τότε -μου φάνηκε ανάξιο λόγου- όμως την εβδομάδα που μας πέρασε, είδα για πολλοστή φορά στο Facebook κάποιον να μνημονεύει όχι το ίδιο το βίντεο αλλά το θέμα του και να συνοδεύει την ανάρτησή του με κάποιον από τους γνωστούς όχι και τόσο αχνούς υπαινιγμούς ότι η πραγματική μας ζωή έχει υποκατασταθεί από την ψηφιακή και πόσο θλιβερό είναι αυτό. Αν και γενικά θεωρώ ότι έχω αποκτήσει ανοσία σ' αυτού του είδους τα σχόλια (και ότι έχω κάνει unfollow όσους συνηθίζουν να τα ανεβάζουν), αυτή τη φορά κόλλησα -μάλλον οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών με έχουν κάνει κάπως πιο ευαίσθητο στην ανοησία: ας μην ξεχνάμε ότι αυτές τις μέρες κυκλοφορεί ένα βίντεο που εξηγεί με επιχειρήματα γιατί οι πρόσφυγες δε χρησιμοποιούν αεροπλάνα και “προτιμούν” τις βάρκες.
Ειλικρινά αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί κάποιος θεωρεί ότι πρέπει να υπάρχει απόλυτη ταύτιση του τρόπου με τον οποίο κάνουμε κάποια πράγματα online με τον τρόπο που τα κάνουμε offline -προσοχή, δεν αναφέρομαι εδώ στο περιεχόμενο της επικοινωνίας μας (αν κανείς είναι ευγενικός offline δεν έχει λόγο να πάψει να είναι όταν μπαίνει στο Facebook ή στο Twitter) αλλά στον ίδιο τον τρόπο. Τα Μέσα που χρησιμοποιούμε καθορίζουν για διάφορους λόγους, εξαιτίας της τεχνολογίας ή εξαιτίας των επιλογών που έχουν κάνει οι δημιουργοί τους, τον τρόπο με τον οποίο τα χρησιμοποιούμε και αυτό το αποδεχόμαστε με τον ίδιο τρόπο που αποδεχόμαστε ότι το τηλέφωνο είναι σύγχρονο μέσο επικοινωνίας και η αλληλογραφία ασύγχρονο. Είναι λογικό να θεωρούμε ότι το πρώτο είναι υποδεέστερο του δεύτερου γι αυτόν τον λόγο; (Παρεμπιπτόντως επειδή η ανοησία είναι διαχρονική, κάποιοι το είχαν υποστηρίξει αυτό τις πρώτες ημέρες του τηλεφώνου.)
Από το site αυτό έχω γράψει επανειλημμένως τις αμφιβολίες μου για πολλά από τα σημεία τομής μεταξύ ψηφιακού κόσμου και πραγματικότητας: τα θέματα αυτά με απασχολούν σοβαρά βλέποντας πώς η μεγαλύτερη ίσως εφεύρεση των τελευταίων 50 χρόνων επηρεάζει όλο και περισσότερο τη ζωή μας. Όμως στ' αλήθεια πιστεύω ότι αν πρόκειται να πάρει κανείς σοβαρή θέση σε τέτοια θέματα, θα πρέπει τουλάχιστον να ξεπεράσει το στάδιο των κλισέ που γράφονται με μαύρο μαρκαδόρο στις σχολικές τσάντες. Η παρατεταμένη εφηβεία, πέρα από αναποτελεσματική, από κάποιο σημείο και μετά παύει να είναι καν χαριτωμένη.
Σχόλια