Μάλλον η ζωή του δε θα γυριστεί κάποτε ταινία, όπως πιθανότατα θα γίνει με τη ζωή του Τζούλιαν Ασάνζ του Wikileaks, του Κιμ Ντότκομ του Megauploads ή του Τζον Μακάφι -δεν υπήρξε κινηματογραφική και ο ίδιος δεν ήταν προσωπικότητα "larger than life". Όμως τις τελευταίες μέρες, ορισμένα κομμάτια του Δικτύου, αυτά που είναι πιο ευαίσθητα σε θέματα ελεύθερης διακίνησης της πληροφορίας ασχολούνται μόνο μ' αυτόν και με την πρόωρη (και εθελούσια) έξοδό του από αυτόν τον κόσμο* για πολλούς το Internet θα είναι φτωχότερο χωρίς τον Άαρον Σουάρτζ και μάλλον έχουν δίκιο.
Υπεύθυνος για την πιο ενεργητική καμπάνια εναντίον της νομοθεσίας ελέγχου του Δικτύου την περασμένη χρονιά και για ένα από τα μεγαλύτερα online αρχεία δημόσιων εγγράφων, ιθύνων νους πίσω από το Creative Commons license και το Open Library, συνεργάτης του Τιμ Μπέρνερς Λι στη δημιουργία προτύπων για το web και συνιδρυτής του Reddit, o 26χρονος Άαρον θα μπορούσε να έχει επιλέξει το δρόμο που οδηγούσε στους μεγάλους μισθούς της Σίλικον Βάλεϊ -αντ' αυτού, προτίμησε το δρόμο του ακτιβισμού και του κλασσικού hacking, όπως το όριζαν στο ΜΙΤ πριν από 50 χρόνια.
Όπως συνήθως συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές, η σύγκρουση με το νόμο ήταν αναπόφευκτη: το project "απελευθέρωσης" ακαδημαϊκών κειμένων από το αποθετήριο JSTOR -κειμένων που ούτως ή άλλως πολλοί ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να ανήκουν στο public domain- έφερε στην πόρτα του τον εισαγγελέα της Μασαχουσέτης οπλισμένο με μια κατηγορία που θα μπορούσε να τον οδηγήσει στη φυλακή μέχρι και για 35 χρόνια ή να πληρώσει μέχρι και ένα εκατομμύριο δολάρια. Και δεν είναι περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι τα κείμενα που κατέβασε από το JSTOR πλησίαζαν τα τέσσερα εκατομμύρια.
Μια τέτοια προοπτική δεν αντιμετωπίζεται εύκολα ούτε από ένα διεφθαρμένο πολιτικό -πολλώ δε μάλλον από έναν νεαρό ιδεαλιστή: ο Άαρον Σουάρτζ βρέθηκε κρεμασμένος στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη αφήνοντας τους διώκτες του να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι πράγματι ήταν ένα κοινός κλέφτης. Ο ψηφιακός κόσμος ωστόσο, ο κόσμος στον οποίο ο Άαρον ξεκίνησε να αφήνει το στίγμα του ήδη από τα 13 του χρόνια, έχει τη δική του άποψη και αυτή είναι που θα μείνει στην ιστορία: η πληροφορία θέλει να είναι ελεύθερη και αργά ή γρήγορα θα το πετύχει χρησιμοποιώντας σαν όχημα ανθρώπους με όραμα. Το ότι η ζωή τους δε θα γίνει ποτέ ταινία είναι, βεβαίως, αδιάφορο.
Σχόλια