SNS – η μάχη της Άπω Ανατολής

Με αφορμή ένα σημερινό δημοσίευμα του Reuters για την πορεία του Ίντερνετ στην Κίνα,
σκεφτόμουν για μια ακόμα φορά ότι δύο από τις σημαντικότερες αγορές του κόσμου, η κινεζική και η ιαπωνική (η μια λόγω του ασύλληπτου μεγέθους της και η άλλη λόγω της οικονομικής της δύναμης και του γενικότερού της προφίλ) είναι ταυτόχρονα οι μεγαλύτεροι στόχοι των αμερικανικών εταιρειών της Διαδικτυακής αγοράς και, παράλληλα, τα πεδία στα οποία ορισμένες από τις εταιρείες αυτές έχουν σημειώσει τις πιο παταγώδεις τους αποτυχίες.

Το παραπάνω, αφορά κυρίως τα SNS, τις εταιρείες δηλαδή που τα τελευταία χρόνια αποτελούν την αιχμή του Ιντερνετικού δόρατος και κυρίως το Facebook, την «αιχμή της αιχμής». Τόσο στην Κίνα, λόγω του προβλήματος της κρατικής λογοκρισίας, όσο και στην Ιαπωνία λόγω της εμμονής των Ιαπώνων με το ιδιωτικό τους απόρρητο online, ο πληθυσμός που χρησιμοποιεί το Ίντερνετ και ο οποίος αριθμεί και στις δύο χώρες περί το μισό δισεκατομμύριο, εξυπηρετείται... κοινωνικά από τοπικά δίκτυα μένοντας έξω από το Facebook· οι Ιάπωνες δε θέλουν να το χρησιμοποιήσουν και οι Κινέζοι δεν μπορούν.

Το πρόβλημα δε, είναι ακόμα μεγαλύτερο στα SNS επειδή αυτά αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα εφαρμογής του νόμου του Μέτκαλφ : η αξία τους πολλαπλασιάζεται όσο περισσότεροι χρήστες τα χρησιμοποιούν –μ’ άλλα λόγια, μπαίνουμε στο Facebook ή στο Twitter ή, εσχάτως, στο Google + επειδή είναι εκεί ήδη όλοι μας οι φίλοι και γνωστοί, άρα, δεν μπορούμε παρά να μπούμε, άρα αυξάνουμε την αξία του. Πώς άραγε περιμένει το Facebook να κατακτήσει την Άπω Ανατολή όταν ελάχιστοι αισθάνονται ότι μπαίνοντας εκεί έχουν να κερδίσουν κάτι;

Προσωπικά πιστεύω ότι το Facebook και τα άλλα SNS θα καταφέρουν κάποια στιγμή να βρουν το άνοιγμα που θα τους επιτρέψει να μπουν και σ’ αυτές τις αγορές –η πολιτική κατάσταση στην Κίνα θα αλλάξει αναπόφευκτα, ενώ η Ιαπωνία είναι αρκετά ευεπίφορη σε αλλαγές και μόδες, οπότε αν τα αμερικανικά SNS καταφέρουν να παρουσιαστούν σαν trendy, θα αποκτήσουν κι εδώ πολλούς χρήστες. Όμως, κατά τη γνώμη μου, αυτό δε θα γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, στερώντας έτσι από τις εταιρείες αυτές τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν την Άπω Ανατολή σαν χρυσωρυχείο. Και αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό.