Τί να πρωτο-πώ για τα καλά των ebooks; Την ευκαιρία για γρήγορη έκδοση; Την αυτοέκδοση; Τις τιμές που πέφτουν στα Τάρταρα; Πολλά. Σήμερα όμως θα μοιραστώ τη χαρά μου για ένα από τα πολλά καλά των ebooks. Το θέμα του χώρου.
Τις προάλλες πέρασα από ένα αγαπημένο βιβλιοπωλείο στο Λονδίνο για να πάρω ένα δώρο και είδα στο ράφι το A Dance with Dragons. Είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο από τη σειρά A Song of Ice and Fire - ίσως πιο γνωστή ως Game of Thrones - του George R.R. Martin. Ερωτεύτηκα. Ήταν έτσι προς το γκριζωπό του, με το χρυσουλί το δράκο στο εξώφυλλο, με το ωραίο το δέσιμο. Ήθελα να το μυρίσω, τέτοιο κεραυνοβόλο ήταν το συναίσθημα. Το χαϊδεψα και λίγο, του έκανα γούτσου γούτσου. Πλην όμως δεν το αγόρασα διότι στις 1008 σελίδες ειλικρινά δεν ξέρω πού να το χωρέσω στο σπίτι.
Όπως κάθε μικρός βιβλιοφάγος που σέβεται τον εαυτό του αγοράζω, διαβάζω και αγαπάω βιβλία από πολύ μικρή ηλικία. Αν υπολογίσουμε ότι διαλέγω και αγοράζω βιβλία περίπου από τα έντεκα μου, αν συνυπολογίσουμε ότι διαβάζω τουλάχιστον δύο - τρία το μήνα, μέσα σε είκοσι χρόνια καταλαβαίνεις τί γίνεται. Χώρια του Πανεπιστημίου, χώρια της δουλειάς και χώρια τα κόμικ. Πάντα χώρια τα κόμικ.
Αν υπάρχει εκεί έξω επίσης κάποιος που να ξέρει γεωμετρία (ή τριγωνομετρία; δεν ξέρω, με έφαγε η λογοτεχνία) ας υπολογίσει περίπου πόσο χώρο θέλουν ετούτα τα βιβλία. Μπορεί να μην είναι όλα 1008 σελίδες αλλά έχουν κι αυτά ένα κάποιο μέγεθος. Μη σου πω ότι το μέγεθος τους - και η επιρροή τους - αλλοιώνουν το χωροχρόνο. Το είπε αυτό βέβαια ο θαυμαστός κύριος Pratchett πριν από μένα (κάνε μια αναζήτηση L-space και θα πεισθείς).
Να μη στα πολυλογώ αγαπητέ αναγνώστη, δε φτάνει που έχω βιβλία, έχω και μία τάση προς τις μετακομίσεις. Τις αρκετές μπορώ να σου πω. Αν έχεις κάνει μετακόμιση χωρίς βιβλία δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Ούτε το δίπορτο ψυγείο δε συγκρίνεται. Άσε πια το χώρο. Πιο πολλά τετραγωνικά είχαν τα βιβλία παρά οτιδήποτε άλλο μέσα στο σπίτι. Σε τελευταία μου μετακόμιση η μόνη εφικτή λύση λόγω έλλειψης χώρου ήταν να στείλω την πλειοψηφία των βιβλίων μου σε άλλη χώρα. Αλήθεια. Τα έστειλα στη μαμά μου στην Ελλάδα με πόνο ψυχής. Ακόμα κλαίω. Αλλά τί να γίνει δεν χωράγαμε κυριολεκτικά και εγώ και τα βιβλία μου στον ίδιο χώρο.
Στην αρχή δοκίμασα τις δανειστικές βιβλιοθήκες. Έχουμε πολλές και αξιόλογες στο Λονδίνο. Αλλά δεν άντεξα. Τί να πω, δε μυρίζουν το ίδιο τα βιβλία. Επίσης η δανειστική βιβλιοθήκη με αγχώνει πολύ. Εγώ ένα βιβλίο θέλω να το πιάσω, να το αφήσω, να διαβάσω ένα άλλο για λίγο, να το ξαναπιάσω. Περίπου σαν ζάπινγκ στα κανάλια. Έτσι κι εγώ με τα βιβλία. Στη δανειστική όμως το θέλουν πίσω το βιβλίο σε συγκεκριμένο χρόνο. Αγχώνομαι. Οπότε πάει η δανειστική.
Μετά από αυτό το πήρα απόφαση. Άοσμα, άψυχα, άτσαλα αλλά τα ebooks από θέμα χώρου και ιδιοκτησίας δεν τα πιάνει κανείς. Όλη μου η βιβλιοθήκη θα έπιανε ένα σχετικά μικρό χώρο μέσα στο μηχανηματάκι. Και τελικά ούτε αυτό το μηχανηματάκι δεν χρειάζομαι. Τα διαβάζω στο κινητό μου και έχω μία τιτανοτεράστια βιβλιοθήκη μονίμως μαζί μου. Χώρο στο σπίτι δεν θέλουν καθόλου. Ούτε ράφια. Ούτε αλλαγή στα ράφια ή υποστηρίγματα όταν αρχίσουν και στραβώνουν από το βάρος. Ούτε ξεσκόνισμα! Είναι μόνα τους, ηλεκτρονικά γράμματα σε ηλεκτρονική μορφή. Μεγάλη η ευτυχία.
Βέβαια ας μην ξεχνιόμαστε, για τους παλαιότερους από μας το χειροπιαστό βιβλίο δε συγκρίνεται. Όπως δε συγκρίνεται το να μιλάς από σταθερό τηλέφωνο (ναι υπάρχουν ακόμα) με τον έρωτα σου ψιθυριστά. Άλλη χάρη βρε παιδί μου το χαρτί. Και κυρίως - μυρωδιά.
Κάποια στιγμή θα το λύσω. Θα τον βρω τον χώρο, θα τα τακτοποιήσω τα πράγματα και τότε θα έχω τα βιβλία που αγαπάω και στο χαρτί και στην ηλεκτρονική τους μορφή. Ναι και τα δύο. Ε, πού να κουβαλάω τώρα 1008 σελίδες στο μετρό κάθε μέρα!
Σχόλια