Με αφορμή μια είδηση, που σχετίζεται με την εξαγορά ενός κλάδου της ΙΒΜ από την Toshiba και των προοπτικών που ανοίγει η συγκεκριμένη κίνηση για την ιαπωνική εταιρεία, έρχεται στην επικαιρότητα για μια ακόμα φορά το ευρύτερο πρόβλημα της ιαπωνικής αγοράς τεχνολογίας.
Και δεν αναφέρομαι στα προβλήματα που πέρασε πέρσι η Sony από τις ηλεκτρονικές εισβολές οι οποίες κλόνισαν την πίστη του διεθνούς κοινού της, ούτε στην πρόσφατη ανακοίνωση περί απολύσεων 10.000 εργαζομένων από την ίδια εταιρεία, ούτε στη χρεοκοπία της εταιρείας επεξεργαστών Elpida Memory –αν και τα δύο τελευταία είναι σαφή συμπτώματα του προβλήματος.
Ακόμα και ένας τυχαίος παρατηρητής θα έχει προσέξει ότι τη θέση που είχαν πριν από δέκα χρόνια στα σπίτια των καταναλωτών οι ιαπωνικές συσκευές, την έχουν τώρα οι κορεατικές –κυρίως από τη Samsung και την LG αλλά όχι μόνο. Και βεβαίως το κόστος παίζει ένα σημαντικό ρόλο, ειδικά σε εποχές όπως οι τωρινές που η οικονομική κρίση τραντάζει όλη την ευρωπαϊκή αγορά, όμως δεν είναι ο μόνος λόγος· σε τελική ανάλυση, αν οι ιαπωνικές εταιρείες παρήγαγαν νέα προϊόντα, ο κόσμος θα τα αγόραζε.
Το πρόβλημα είναι, κατά τη γνώμη μου, ακριβώς αυτό: ότι δεν παράγουν νέα προϊόντα. Φυσικά δεν το εννοώ κυριολεκτικά. Οι ιαπωνικές εταιρείες, όπως και όλες οι εταιρείες του κόσμου και δη του κόσμου της τεχνολογίας, κατακλύζουν κάθε χρόνο την αγορά με δεκάδες ή ίσως εκατοντάδες νέα προϊόντα. Το πρόβλημα είναι ότι τα νέα μοντέλα που ξεκινούν από το λιμάνι της Γιοκοχάμα για τον υπόλοιπο κόσμο δεν είναι ακριβώς νέα από πλευράς τεχνολογικής προόδου αλλά απλώς ξανά-πακτερισμα των παλιότερων.
Από τη στιγμή λοιπόν που τα νέα μοντέλα της Sony δεν έχουν να προσφέρουν κάτι πραγματικά νέο, δεν είναι περίεργο που οι καταναλωτές προτιμούν τα χαμηλότερης τιμής αλλά ίσης ποιότητας προϊόντα της Samsung. Και τα προϊόντα της Samsung είναι της ίδιας ποιότητας –οι ίδιοι οι Ιάπωνες έχουν φροντίσει γι αυτό!
Λόγω ορισμένων ιδιομορφιών της ιαπωνικής βιομηχανίας και οικονομίας, που με τη σειρά τους προέρχονται από ιδιομορφίες της ιαπωνικής κοινωνίας και της απροθυμίας της να λάβει δραστικά μέτρα κατά μιας μεγάλης εταιρείας, εταιρείες που κάποτε κατέκλυσαν τον κόσμο με νέες ιδέες (όπως το CD, το βίντεο ή οι κασέτες ήχου), έχουν μείνει θεαματικά πίσω και προσπαθούν να βρουν πλάγιες λύσεις για να επιβιώσουν.
Την ίδια στιγμή, οι αμερικανικές εταιρείες, με προεξάρχουσα την Apple έχουν κατακτήσει τις κορυφαίες θέσεις επειδή ακριβώς δίνουν βάρος στην πρωτοπορία, ακόμα και αν οι αντιλήψεις τους περί πρωτοπορίας δε συμβαδίζουν με τις προσδοκίες των σκληροπυρηνικών. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για σύγκρουση αντιλήψεων και κοσμοθεωριών.
Και στην ερώτηση αν υπάρχει χώρος για τέτοιες... ιδεολογικές ανησυχίες σε έναν κόσμο τόσο γρήγορο όσο αυτός της αγοράς υψηλής τεχνολογίας, η προσωπική μου απάντηση είναι «ναι». Καμία αγορά δεν κινείται μόνο με καθαρά οικονομικούς όρους και όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό από τους επικεφαλής της ιαπωνικής αγοράς τεχνολογίας, τόσο πιο γρήγορη θα είναι και η ανάνηψή τους και τόσο περισσότερα πιο ενδιαφέροντα προϊόντα θα φτάνουν στα δικά μας χέρια.
Σχόλια