"Tetris Blitz", "Clash of Clans", "Hay Day", "Endless Road", "Battle Pirates", "Puzzles and Dragons" -κάποιοι από τους τίτλους αυτούς ακούγονται γνώριμοι και κάποιοι είναι εντελώς άγνωστοι όμως όλοι έχουν κάτι κοινό: πρόκειται για παιχνίδια, κάποια για κινητά και κάποια για social networks, που φέρνουν καθημερινά στις εταιρείες που τα δημιούργησαν (και οι οποίες ποικίλλουν από το γίγαντα Electronic Arts ως τη φινλανδική startup Supercell, ένα τέταρτο δρόμο με το αυτοκίνητο από τη Rovio) από εκατοντάδες χιλιάδες μέχρι εκατομμύρια δολάρια. Κάθε μέρα.
Τα παιχνίδια αυτά λειτουργούν με το μοντέλο που οι περισσότεροι ξέρουν καλά από το Farmville: το βασικό gameplay είναι δωρεάν αλλά ο παίκτης έχει τη δυνατότητα να αγοράσει μέσα στο παιχνίδι διάφορα εξτρά τα οποία πληρώνει με κανονικά λεφτά (τα in-app purchases για την πολιτική της Apple σχετικά με τα οποία πολύς λόγος έχει γίνει παλιότερα).
Και παρότι το μοντέλο δεν είναι καινούριο (εξ ου και ο ήδη διαδεδομένος όρος "freemium" που ήρθε να αντικαταστήσει το "crippleware" των προηγούμενων δεκαετιών) έχει αρχίσει να φέρνει στην επιφάνεια μια συμπεριφορά που ξεφεύγει από το gaming και πηγαίνει στον υπέρ-καταναλωτισμό. Παίκτες με αρκετά λεφτά και περιορισμένο χρόνο στη διάθεσή τους εκμεταλλεύονται τα in-app purchases για να αγοράσουν, ουσιαστικά, τις πρώτες θέσεις* σε κάποιες περιπτώσεις τα ίδια τα παιχνίδια είναι φτιαγμένα έτσι που να μην επιτρέπουν να προχωρήσει κανείς αν δεν αγοράσει, όμως ακόμα και αν δεν είναι έτσι, η διάθεση για αυτόματη ικανοποίηση είναι αρκετά ισχυρό κίνητρο για να οδηγήσει κάποιους να προτιμήσουν τον εύκολο τρόπο. Όταν δε μιλάμε για αγορές, εννοούμε αγορές της τάξης των 100 δολαρίων την ημέρα -το "Wired" έχει καταγράψει το φαινόμενο ήδη από πέρσι όμως όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο έντονο.
Τα δεδομένα που δίνει η εταιρεία Playnomics η οποία μελετά την αγορά παιχνιδιών για το πρώτο τρίμηνο του 2013 είναι αποκαλυπτικά: το 1% των παικτών που ξοδεύουν χρήματα μέσα στα παιχνίδια καλύπτουν σχεδόν το 33% της δαπάνης που γίνεται σ' αυτά! Και δεν είναι περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι αρκετοί από τους συγκεκριμένους παίκτες έχουν εισοδήματα αρκετών δεκάδων χιλιάδων δολαρίων το μήνα. Ο μεγάλος εγωισμός που συχνά συνοδεύει τις μεγάλες αμοιβές και η ολοένα και αυξανόμενη διάθεση για άμεση ικανοποίηση, οδηγούν σ' αυτό που οι σκληροπυρηνικοί gamers αποκαλούν υποτιμητικά "pay to win".
Το φαινόμενο πιθανότατα δεν πρόκειται να σταματήσει* είναι προέκταση συγκεκριμένων ανθρώπινων αδυναμιών και καθώς δεν υπάρχει καμία παρανομία πίσω του, οι εταιρείες θα συνεχίσουν να το τροφοδοτούν. Αυτό που αξίζει να αναρωτηθεί κανείς, ωστόσο, είναι η βιωσιμότητα εταιρειών που στηρίζονται αποκλειστικά σ' αυτό για να υπάρξουν μέσα στην αγορά -η περίπτωση της Zynga θα μπορούσε να λειτουργήσει ως παράδειγμα προς αποφυγή όμως μάλλον δεν είναι αρκετό...
Σχόλια