Όπως πολύς κόσμος, έτσι κι εγώ αντιμετώπισα πολύ θετικά την είδηση που έγραψε προχθές ο Δημήτρης, ότι δηλαδή το Spotify θα αρχίσει να διατίθεται και στην Ελλάδα. Αφενός επειδή κάθε φορά που βλέπω κάποιο service του εξωτερικού να αφήνει την Ελλάδα εκτός αισθάνομαι κάπως... παρίας και αφετέρου επειδή θεωρώ πολύ σημαντικό, ειδικά αυτήν την εποχή, να γίνονται κινήσεις προς τα εμπρός από εταιρείες και ιδιώτες -παρεμπιπτόντως, ακριβώς δεδομένης της οικονομικής κρίσης πιστεύω ότι είναι ευφυές να προωθούνται εναλλακτικά μέσα ψυχαγωγίας (αν θεωρήσουμε ότι μετά από επτά χρόνια και με πάνω από 20 εκατομμύρια χρήστες έχει νόημα να χαρακτηρίζουμε ακόμα το Spotify "εναλλακτικό").
Παράλληλα ωστόσο, αναρωτιέμαι για την επιτυχία του εγχειρήματος. Όχι επειδή πιστεύω ότι τα χρήματα που θα χρεώνει το Spotify θα είναι πολλά (κρίνοντας από το κόστος του σε άλλες χώρες, πιθανολογώ κάτω από 10 ευρώ/μήνα για το πλήρες πακέτο και κάτω από 5 για το απλό), αλλά επειδή στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί μια κουλτούρα πειρατείας η οποία δύσκολα μπορεί να καταπολεμηθεί. Ή τουλάχιστον, αυτό υποστηρίζει στην έκθεσή της η Διεθνής Συμμαχία Πνευματικής Ιδιοκτησίας (International Intellectual Property Alliance/IIPA) που βάζει την πειρατεία μουσικής στην Ελλάδα περίπου στο 65% (το σχετικό με την Ελλάδα κομμάτι τις έκθεσης υπάρχει σε PDF εδώ)
Η έκθεση της IIPA επικεντρώνει την έκταση του προβλήματος (και όχι μόνο σε ό,τι σχετίζεται με τη μουσική) στην ανεπάρκεια των κρατικών μηχανισμών να ελέγξουν την κατάσταση και να εφαρμόσουν μια νομοθεσία η οποία ούτως ή άλλως αφήνει πολλά περιθώρια... ελεύθερων ερμηνειών. Και παρότι διαβάζοντας το κείμενο βρίσκω (όπως όλοι όσοι έχουν ζήσει αρκετά στην Ελλάδα) πολλά πράγματα αναγνωρίσιμα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η συγκεκριμένη κουλτούρα έχει να κάνει πολύ περισσότερο με το πώς σκέφτεται ο κόσμος και πολύ λιγότερο με το πώς αντιδρά η πολιτεία. Μ' άλλα λόγια, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο κόσμος δεν κατεβάζει μουσική από το Δίκτυο κυρίως επειδή δεν έχει να την πληρώσει όσο επειδή δε θέλει να την πληρώσει -η περίπτωση των τηλεοπτικών σειρών και του κατεβάσματός τους από υψηλόβαθμα στελέχη μεγάλων εταιρειών είναι, νομίζω, ενδεικτική.
Παρόλα αυτά παραμένω αισιόδοξος για την έλευση του Spotify: είμαι βέβαιος ότι θα βρει συνδρομητές και στην Ελλάδα καθώς εξακολουθώ να πιστεύω ότι η δυνατότητα να έχουν νόμιμα όση μουσική θέλουν έναντι δύο-τριών καφέδων το μήνα θα φανεί ελκυστική σε πολλούς -ειδικά σε πολλούς από αυτούς που έχουν περιορίσει αισθητά τον αριθμό των καφέδων που πίνουν κάθε μήνα. Ακόμα δε περισσότερο, επειδή όσο πολλαπλασιάζονται οι χρήστες υπηρεσιών όπως το Spotify, το μήνυμα προς τη μουσική βιομηχανία γίνεται όλο και πιο ηχηρό: το μοντέλο θέλει αλλαγή και η αλλαγή περνάει (α) από τη μείωση της αισχροκέρδειας, και, (β) από το Internet.
Σχόλια