Με αφορμή την πρόσφατη συνέντευξη του Νίκου Δήμου στο Andro ξαναδιάβασα την παλιότερη συνέντευξη του Στιβ Βρανάκις των Google Labs επίσης στο Andro αλλά και την ανταπόκριση του Δημήτρη από την ομιλία του Έρικ Σμιτ στο Μέγαρο Μουσικής την προηγούμενη εβδομάδα. Και παρότι το αισιόδοξο μήνυμα -πρόταση για τη βελτίωση της κατάστασης της χώρας που βγαίνει μέσα από τα τρία κείμενα, είναι ομολογουμένως κολλητικό, δυσκολεύομαι να συγκρατήσω και μια κάπως πιο σκοτεινή διάθεση που σχετίζεται με το πραγματικό πρόβλημα -αυτό που τουλάχιστον τα δύο στελέχη της Google αδυνατούν, και δικαίως, να κατανοήσουν.
Λέχθηκε κατ' επανάληψη τα τελευταία τρία χρόνια όμως πνίγηκε μέσα στον ωκεανό του λαϊκισμού και κατηγορήθηκε σαν "ραπανάκια για την όρεξη" σε μια εποχή που λείπουν πολύ πιο ουσιώδη πράγματα: το πρόβλημα που ευθύνεται για τη σωρεία των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων των τελευταίων χρόνων, το πιο βασικό, θεμελιώδες και βαθύ πρόβλημα είναι αυτό της νοοτροπίας. Ένα έλλειμμα πολιτισμού σε επίπεδο καθημερινότητας το οποίο καθοδηγεί σχεδόν όλες τις επιλογές μας και μας απαγορεύει να σκεφτούμε καν πιθανότητες, ατομικές ή συλλογικές, που σε άλλα μέρη του κόσμου αποτελούν κοινό τόπο και λειτουργούν σαν το αποτελεσματικότερο αντίβαρο στον ανελέητο καπιταλισμό των τραπεζών και της Σχολής του Σικάγο.
Πώς είναι δυνατόν να συνειδητοποιήσει ένας άνθρωπος σαν τον Έρικ Σμιτ (ή σαν τον συναισθηματικό όπως σχεδόν όλοι οι μετανάστες, Στιβ Βρανάκις) ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας είναι διατεθειμένο να θυσιάσει στο βωμό του εγωισμού του όχι μόνο το ασαφές μέλλον της χώρας αλλά και το πολύ πιο σαφές μέλλον των παιδιών του ή το παρόν του εαυτού του; Στο πλαίσιο που κινούνται άνθρωποι όπως οι κ.κ. Σμιτ και Βρανάκις (και δεν εννοώ μόνο το Googleplex), η κοινή λογική υπαγορεύει ότι κάνεις τα πάντα για να βελτιώσεις τη ζωή σου, τη ζωή των παιδιών σου και, κατ' επέκταση, τη χώρα σου -και αν είσαι λίγο πιο φιλόδοξος, τον κόσμο.
Ο κ. Δήμου, όντας πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα είναι πιο ρεαλιστής όμως κατά τη γνώμη μου και αυτός παραβλέπει ένα σημείο (αναφέρομαι μόνο στη συνέντευξη καθώς δεν έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο του που στάθηκε αφορμή γι αυτή): "[...] είναι δύσκολο να αλλάξεις την κοινωνία αλλά εύκολο να υιοθετήσεις την τεχνολογία. Φτάνει να θέλεις. [...]" λέει προκειμένου να υποστηρίξει τη θέση του ότι οι Έλληνες χρειάζονται μια τεχνολογική επανάσταση. Όμως η τεχνολογική επανάσταση στην περίπτωση αυτή σημαίνει αναπόφευκτα αλλαγή της κοινωνίας καθώς μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας αυτή τη στιγμή δε θέλουν να υιοθετήσουν την τεχνολογία. Γιατί λόγω της νοοτροπίας τους, μιας νοοτροπίας που χτίζεται επί σχεδόν δύο αιώνες, δεν μπορούν να θέλουν.
Ξεκίνησα λέγοντας ότι το μήνυμα και των τριών κειμένων είναι, κατά βάση, αισιόδοξο. Και ακόμα πιο αισιόδοξο είναι ότι τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκαν -μεσούσης της κατάστασης- διαβάστηκαν και συζητήθηκαν. Αυτή τη συζήτηση βρίσκω προσωπικά πιο ενθαρρυντική γιατί αυτή μπορεί να βάλει τις βάσεις για μια πραγματική επανάσταση, μια επανάσταση μέσα στο μυαλό των ανθρώπων* αν γίνει αυτή, η εξεύρεση servers και bandwidth είναι εύκολη υπόθεση.
Σχόλια