Το είχα αποδώσει στη νεοφιλία των Ιαπώνων όμως τελικά μάλλον πρόκειται για μια ευρύτερη -και πολύ φιλόδοξη- στρατηγική: οι συνεχιζόμενες διαφημίσεις που βλέπει κανείς σε όλα τα ΜΜΕ (αλλά και τα ΜΜΜ -ειδικά μέσα στα τρένα τα outdoors, τουλάχιστον στο Τόκιο δεν έπαψαν ποτέ να θεωρούνται αποτελεσματικότατο μέσο διαφήμισης) για έξυπνες οικιακές συσκευές είναι το "plan B" της ιαπωνικής βιομηχανίας για να επανέλθει στην ενεργό δράση και να γνωρίσει την επιτυχία της δεκαετίας του 1970 και του 1980. Ή έστω, αυτό υποστηρίζει ένα θέμα που διάβασα τις προάλλες στο Reuters το οποίο έρχεται να επιβεβαιώσει αντίστοιχα δημοσιεύματα στα τοπικά Μέσα.
Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι "ξέρει καλύτερα" από τα επιτελεία εταιρειών όπως η Toshiba, η Panasonic ή η Fujitsu, ειδικά μάλιστα όταν η τάση δεν είναι μόνο ιαπωνική -την ιδέα των έξυπνων συσκευών μελετούν αρκετά χρόνια και αμερικανικές εταιρείες όπως η General Electric, ευρωπαϊκές όπως η Bosch και κορεατικές όπως οι Samsung και LG. Όμως μάλλον υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος που δεν τις έχουμε όλοι ήδη στα σπίτια μας: όσο μανιακός και να είναι κανείς με τα gadget, η πιθανότητα να πληρώσει μεταξύ 2700 και 3500 δολαρίων για ένα ψυγείο που τρέχει apps όπως αυτό που είχε παρουσιάσει προ καιρού η Samsung είναι μάλλον μικρή.
Και δεν εννοώ μόνο στην Ελλάδα. Ακόμα και στην Ιαπωνία, όπου παρά την οικονομική της δυσπραγία παραμένει μια αγορά στην οποία ο κόσμος καταναλώνει με ρυθμούς μεγαλύτερους από αυτούς που είδαμε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1990, οι συσκευές αυτού του τύπου πολύ λίγο έχουν καταφέρει να διεισδύσουν στα νοικοκυριά. Και η απάντηση είναι ακριβώς στις τιμές τους οι οποίες συχνά είναι κατά τουλάχιστον 200% υψηλότερες από τις μη δικτυωμένες, "χαζές" αντίστοιχες. Με βάση αυτούς τους όρους, το γεγονός ότι κάποιοι αναλυτές στο παραπάνω άρθρο του Reuters θεωρούν ότι η σχετική αγορά μπορεί να 60πλασιαστεί ως το 2020, ομολογώ ότι δεν το καταλαβαίνω. Όπως δεν καταλάβαινα και πώς οι ίδιες ιαπωνικές εταιρείες (και άλλες 5-10) έβγαζαν καθεμία δέκα διαφορετικά μοντέλα φωτογραφικών μηχανών point-and-shoot το χρόνο.
Το έχω γράψει και άλλοτε: συχνά έχω την εντύπωση ότι η απανταχού βιομηχανία αγαθών και υπηρεσιών βραχυκυκλώνεται τόσο πολύ μεταξύ των ευσεβών της πόθων, της "υποχρέωσης απέναντι στους μετόχους", του φόβου των υψηλόβαθμων στελεχών μήπως χάσουν τα τεράστια μπόνους τους και την παρεξήγηση κάποιων trends -με πιο πρόσφατο αυτό του Internet- που πραγματικά χάνει τον μπούσουλα της πραγματικότητας. Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ιαπωνίας, οι ίδιοι άνθρωποι (λίγο-πολύ) που θεωρούσαν καλή ιδέα τις δέκα point-and-shoot το χρόνο είναι οι ίδιοι που θεωρούν καλή ιδέα έναν φούρνο μικροκυμάτων που μπορεί να συνδεθεί στο σύννεφο για μακρόθεν προγραμματισμό. Γιατί; Για να γλυτώσει κανείς τα 45 δευτερόλεπτα που χρειάζονται για να ζεστάνει το βραδινό του;
Σχόλια