Δεν ξέρω αν τελικά είμαι βαθιά συντηρητικός –αν και πάντα υποπτευόμουν ότι είμαι περισσότερο από όσο δείχνω- όμως υπάρχει κάτι που με ενοχλεί στο concept του Ashley Madison. Θέλω να πω, προφανώς καθένας χειρίζεται την προσωπική του ζωή με τα δικά του κριτήρια σχετικά με τι είναι σωστό και τι όχι όμως και μόνο το σλόγκαν του site/υπηρεσίας μου φαίνεται, αν μη τι άλλο, κακού γούστου: Η ζωή είναι μικρή –κάντε μια απιστία∙ παρεμπιπτόντως η λέξη που χρησιμοποιείται στα ελληνικά (ναι, υπάρχει και ελληνική έκδοση) είναι «σχέση» όμως το αγγλικό «affair» δε σημαίνει ακριβώς «σχέση». Και η βασική υπηρεσία του Ashley Madison είναι, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, να προσφέρει «εξωσυζυγικά ραντεβού για εχέμυθους και διακριτικούς συντρόφους».
Το Ashley Madison λειτουργεί από το 2001 και έχει 25 εκατομμύρια μέλη σε 35 χώρες και με interface σε 15 γλώσσες –και κρίνοντας από όσα λέει στις συνεντεύξεις του ο δημιουργός του, ο πρώην δικηγόρος και ατζέντης αθλητών Νόελ Μπίντερμαν η δημοτικότητά του κλιμακώνεται υπερβαίνοντας τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των χωρών στις οποίες λειτουργεί (σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές, στις ΗΠΑ, τον Καναδά –όπου είναι και η έδρα της εταιρείας Avid Life Media που το λειτουργεί- την Ινδία, την Κίνα, την Αυστραλία κ.α.). Προφανώς ο κ. Μπίντερμαν έχει δίκιο: η πίστη μεταξύ ζευγαριών (ή η έλλειψή της) δεν περιορίζεται σε μια κοινωνία.
Προφανώς οι ανοησίες περί «κοινωνικής προσφοράς» και περί «βοήθειας στα ζευγάρια» με τις οποίες ο κ. Μπίντερμαν καρυκεύει ορισμένες από τις συνεντεύξεις του είναι ακριβώς αυτό: ανοησίες –θα ήταν πολύ πιο ειλικρινής η ευθεία παραδοχή «είδα μια επιχειρηματική ευκαιρία, την εκμεταλλεύτηκα και στηρίζομαι στο ότι (α) ο περισσότερος κόσμος αισθάνεται πιο άνετα να ξεκινήσει μια τέτοια σχέση online από ό,τι offline και (β) μπορώ να προσφέρω εχέγγυα διακριτικότητας αξιοποιώντας τους μηχανισμούς προστασίας δεδομένων που μου δίνει η τεχνολογία». Όμως τελικά το θέμα μου δεν είναι τόσο στο τι πουλάει το Ashley Madison και στο πώς θέλει να το πουλάει ο δημιουργός του. Είναι στην πρόσφατη είδηση ότι η κυβέρνηση της Κορέας μπλόκαρε το Ashley Madison ένα μήνα μετά το λανσάρισμα του εκεί.
Η Κορέα είναι μια από τις χώρες που ακόμα θεωρεί τη συζυγική απιστία αδίκημα ποινικώς κολάσιμο –με ποινές μάλιστα που μπορούν να φτάσουν τα δύο χρόνια φυλακή. Συνεπώς δεν είναι περίεργο ότι η τοπική Επιτροπή Ελέγχου Επικοινωνιών θεωρεί ότι ένα site που προάγει την απιστία (και δια της ηλεκτρονικής διευκόλυνσής της, το κάνει) θίγει τα χρηστά ήθη των πολιτών της χώρας. Tο γεγονός ότι στον ένα μήνα που πρόλαβε να λειτουργήσει το Ashley Madison συγκέντρωσε 50.000 συνδρομητές ή ότι στη γειτονική Ιαπωνία έχει περί το ένα εκατομμύριο χρήστες, πράγμα που σημαίνει ότι η συχνά ουραγός της Ιαπωνίας, Κορέα θα έπιανε αντίστοιχα νούμερα αν η εταιρεία αφηνόταν ελεύθερη είναι μάλλον αδιάφορα.
Ή δεν είναι: η γνώση μιας κατάστασης και η δημόσια παραδοχή της είναι δύο διαφορετικά πράγματα, ειδικά στις χώρες της Ανατολικής Ασίας και από πολλές απόψεις, η Κορέα είναι από τις πιο συντηρητικές. Μπλοκάροντας το Ashley Madison, η Σεούλ ενισχύει τη δημόσια στάση της απέναντι στις ηθικές αξίες της, όμως παράλληλα δυναμιτίζει τη σύγχρονη εικόνα που καλλιεργεί τα τελευταία χρόνια, ειδικά σε σχέση με τον κόσμο της τεχνολογίας. Αλλά και γενικότερα μιλώντας, όσο και αν θα συμπεριλάμβανα χωρίς δεύτερη σκέψη τον κ. Μπίντερμαν σε έναν κατάλογο με τις πιο αντιπαθείς μου Δικτυακές προσωπικότητες, ακόμα δεν έχω βρει κάποιο θέμα στο οποίο η κρατική λογοκρισία να αποτελεί την καλύτερη λύση.
Σχόλια