Είχα τις προάλλες μια διαφωνία με έναν φίλο σχετικά με το πώς χρηματοδοτούνται οι start-ups: εκείνος υποστήριζε ότι συχνά τα κριτήρια είναι αδιαφανή, έως και ύποπτα, και εγώ ότι προς το παρόν δεν έχω επαρκή στοιχεία για να πω κάτι τέτοιο. Ένα από τα βασικά του επιχειρήματα ήταν ότι βλέποντας τις διάφορες ιδέες που χρηματοδοτούνται δεν πείθεται ότι είναι αρκετά πρωτότυπες ώστε να δικαιολογούν τα διάφορα εκατομμύρια που κατάφεραν να αποσπάσουν από τους επενδυτές και η αλήθεια είναι ότι από μια άποψη έχει δίκιο: τα πράγματα δείχνουν όντως να είναι έτσι και όχι μόνο στις χρηματοδοτήσεις από τα μεγάλα και μικρά funds, venture capital και μη.
Χάρη στις αλλοπρόσαλλες τακτικές του Facebook σχετικά με τα «προτεινόμενα ποστ» ή όπως αλλιώς λέγονται σήμερα, έτυχε την ίδια μέρα που είχα τη συζήτηση με το φίλο μου να δω τρία πρότζεκτ που έχουν χρηματοδοτηθεί σε πλατφόρμες crowdfunding, δύο στο Indiegogo και ένα στο Kickstarter. Και τα τρία είναι, ουσιαστικά για το ίδιο πράγμα, για μια συσκευή που επιτρέπει να βρει κανείς το χαμένο του κινητό ή τα κλειδιά του όμως αυτό δεν τα εμπόδισε να συγκεντρώσουν τα χρήματα που ζητούσαν και δη στο πολλαπλάσιο∙ λαμβάνοντας υπόψη ότι τα δύο είναι στην ίδια πλατφόρμα, ενδέχεται οι ίδιοι άνθρωποι να χρηματοδότησαν και τα δύο.
Προφανώς τα τρία πρότζεκτ δεν είναι πανομοιότυπα, όπως δεν είναι πανομοιότυπα όλα τα messaging systems όλα τα κοινωνικά δίκτυα ή όλα τα παρόμοια προγράμματα. Καθένα έχει τις ιδιαιτερότητές του και τα χαρακτηριστικά που το κάνουν ελκυστικό σε κάποιους χρήστες και λιγότερο ελκυστικό σε κάποιους άλλους όμως ακόμα και αν είναι απολύτως πανομοιότυπα, η Apple και αργότερα η Microsoft απέδειξαν με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η πρωτοτυπία δεν είναι πάντοτε το απώτερο ζητούμενο –συχνά σημασία έχει και ο τρόπος, ο τόπος και η στιγμή του σερβιρίσματος: προχτές έγραφα κάπου αλλού για ένα app-παιχνίδι που σου επιτρέπει να «καλλιεργήσεις» ένα δέντρο μπονσάι στο κινητό σου. Αρκετά ανόητη ιδέα –και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη- αλλά όταν τη δίνει το Μουσείο Μπονσάι της Σαϊτάμα, της παγκόσμιας «πρωτεύουσας» των μπονσάι, πιάνει άνετα μερικές δεκάδες χιλιάδες downloads.
Και αυτά χωρίς να ξεχνάμε και μια βασική ιδέα της χρηματοδότησης startups (ή οποιασδήποτε άλλης επιχείρησης εδώ που τα λέμε): κανείς, ακόμα και ο πιο πετυχημένος επενδυτής δεν μπορεί να είναι ποτέ 100% σίγουρος ότι θα προβλέψει το σωστό άλογο, ειδικά σε έναν τόσο γρήγορα μεταβαλλόμενο χώρο όπως είναι αυτός της τεχνολογίας. Συνεπώς είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποιοι θα χρηματοδοτήσουν μια ιδέα που μπορεί να μην πείθει απολύτως ούτε τους ίδιους επειδή προτιμούν να χάσουν π.χ. ένα εκατομμύριο δολάρια για κάτι που έκαναν παρά εκατό για κάτι που δεν έκαναν.
Αυτό που, νομίζω, δε συνειδητοποιεί ο φίλος μου –και αυτό που όσοι γράφουμε περί τεχνολογίας λέμε κατ’ επανάληψη- είναι ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν έχουν σημασία: κάθε νέα κίνηση που γίνεται ανοίγει την πόρτα για άλλες δέκα ή εκατό ή χίλιες. Άνθρωποι που είχαν μια ιδέα (έστω και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη) καταφέρνουν να την κάνουν πράξη, άνθρωποι που δεν είχαν δουλειά πλέον έχουν, άνθρωποι που δεν είχαν εμπειρία την αποκτούν και τόσο οι επιτυχές όσο και οι αποτυχίες διδάσκουν κάτι κάποιον. Από αυτή την άποψη, ακόμα και αν όντως κάποιες χρηματοδοτήσεις είναι άστοχες (ή ακόμα και αμφίβολων προθέσεων), το συνολικό καλό είναι μεγαλύτερο από το συνολικό κακό –ή τουλάχιστον έτσι θέλει να ελπίζει ο ωφελιμιστής (και ο βουδιστής) μέσα μου.
Σχόλια