Μια από τις δυσάρεστες παρενέργειες που έχει η χαοτική κατάσταση των κινητών στην Ιαπωνία στην οποία αναφέρθηκα σε προηγούμενο κείμενο είναι ο αριθμός των «bloatware» με τα οποία έρχεται φορτωμένο κάθε τηλέφωνο που παίρνει ένας νέος χρήστης (αναφέρομαι εδώ στα Android καθώς και εγώ και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου έχουμε τέτοια). Με δεδομένο ότι οι πληροφορίες για τις ιαπωνικές συσκευές και για το rooting τους δεν είναι τόσο διαδεδομένες όσο είναι οι αντίστοιχες στη Δύση, κατέληξα και εγώ, όπως και ο περισσότερος κόσμος, να μάθω να ζω με πάνω από 30 apps τα οποία είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω ποτέ.
Το παραπάνω είναι ένας επιπλέον λόγος που αντιμετωπίζω με ανησυχία (ή, καλύτερα, με δυσφορία) την προοπτική να ισχύει αυτό που γράφει σε πρόσφατο κείμενό του το Gizmodo, την πιθανή (βέβαια κατά τη συγγραφέα του άρθρου) στρατηγική της Facebook να αναλύσει όσο το δυνατόν περισσότερες από τις υπηρεσίες της σε standalone apps προκειμένου αφενός να εδραιωθεί καλύτερα στο περιβάλλον του Android αποτρέποντας τον ανταγωνισμό και αφετέρου να καταφέρει να αυξήσει τα διαφημιστικά του έσοδα, καθώς το μερίδιο τους που προέρχεται από τα κινητά ανεβαίνει διαρκώς.
Αρχής γενομένης από το Messenger το οποίο πλέον έχει γίνει υποχρεωτικό και συνεχίζοντας με τα Instagram και WhatsApp, το Slingshot, το Paper (πιθανότατα σε κάποια ανανεωμένη εκδοχή καθώς η τρέχουσα δε δείχνει να πηγαίνει και πολύ καλά) και κύριος οίδε τι άλλο, η Κέιτ Νιμπς του Gizmodo ζωγραφίζει μια εικόνα που μπορεί να μοιάζει επωφελής για το Μένλο Παρκ αλλά που σίγουρα θα κάνει δύσκολη (ή εν πάση περιπτώσει, άβολη) τη ζωή πολλών χρηστών –και όχι μόνο αυτών που ζουν στην Ιαπωνία! Και δε συζητάμε καν για αυτούς που δε θα ενοχληθούν από το πρακτικό μέρος αλλά από το θεωρητικό, δηλαδή την απώλεια ελεύθερης επιλογής των εφαρμογών που θα βάλουν στο κινητό τους.
Φυσικά η επιλογή υπάρχει: ο χρήστης μπορεί να επιλέξει να μην κατεβάσει μια συγκεκριμένη εφαρμογή από το… στάβλο του Μεγάλου Μπλε Δικτύου. Όμως το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι, έστω και απρόθυμα, θα τις κατεβάσουν επιβεβαιώνοντας την πιο σύγχρονη εκδοχή του Χρυσού Κανόνα («όποιος έχει τον χρυσό, βάζει και τους κανόνες») και θυμίζοντας για μια ακόμα φορά ότι η υπέρ-μεγέθυνση οποιουδήποτε παίκτη μιας συγκεκριμένης αγοράς οδηγεί σχεδόν αναπόφευκτα σε μονοπωλιακές τακτικές και στην αντίστοιχη αφύπνιση, τουλάχιστον στις ΗΠΑ της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου ή του Υπουργείου Δικαιοσύνης –η Microsoft σίγουρα έχει μερικές ενδιαφέρουσες σχετικές ιστορίες να διηγηθεί. Και δεν είναι η μόνη…
Σχόλια