Το όλο πράγμα ξεκίνησε από μια συνέντευξη του Άνταμ Άρον, προέδρου της AMC Entertainment - η εταιρεία δεν είναι πολύ γνωστή εκτός ΗΠΑ και Κίνας (η μαμά-εταιρεία είναι ο όμιλος Dalian Wanda με έδρα το Πεκίνο) όμως είναι η δεύτερη αλυσίδα κινηματογράφων στις ΗΠΑ με παρουσία σε 346 σημεία. Ο κ. Άρον, ένας ιδιαίτερα πετυχημένος μάνατζερ με εμπειρία από διάφορες μεγάλες επιχειρήσεις δήλωσε στο “Variety” ότι οι κινηματογράφοι πρέπει να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν σοβαρά τους millennials και ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να προσφέρεται στους τινέιτζερ η δυνατότητα να έχουν ανοιχτά τα κινητά τους και να στέλνουν γραπτά μηνύματα κατά τη διάρκεια της προβολής.
Το να πει κανείς ότι η ιδέα του κ. Άρον δεν έγινε δεκτή με ενθουσιασμό στο Δίκτυο θα ήταν ευφημισμός: σε λιγότερες από 24 ώρες, καλλιτέχνες, κριτικοί και απλοί κινηματογραφόφιλοι κατέκλυσαν τα social media (και ειδικά το Twitter) με σχόλια –όπως συνήθως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις, η ένταση των σχολίων ποίκιλλε από το μετριοπαθές “μάλλον δεν είναι και πολύ καλή ιδέα” ως το “πρόκειται να σκοτώσω τον επικεφαλής της AMC” και το “πρόκειται για το τέλος της πολιτισμένης κοινωνίας”. Δύο μέρες μετά, δια του επίσημου λογαριασμού της στο Twitter, η AMC ανακοίνωνε ότι η ιδέα δεν πρόκειται να γίνει πράξη καθώς η εταιρεία “ακούει το κοινό της” –η απόφαση ότι δε θα επιτρέπεται το texting είναι γραμμένη με κεφαλαία και συνοδεύεται από το σχόλιο ότι αυτό θα ισχύει και για σήμερα και για αύριο και για το προβλέψιμο μέλλον.
Αφήνοντας κατά μέρος το θέμα της γκάφας ενός υψηλόβαθμου στελέχους –βλέπουμε τόσες πολλές, ειδικά σε σχέση με το Internet που από κάποιο σημείο και πέρα δεν έχει νόημα καν να τις μετράμε- αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η τεκμηρίωση του κ. Άρον στην αρχική του συνέντευξη σχετικά με τους millennials και το texting. Κατά τον επικεφαλής της AMC, “Όταν λες σε έναν 22χρονο να κλείσει το τηλέφωνό του γιατί θα χαλάσει την ταινία, αυτός ακούει ότι του λες να κόψει το αριστερό του χέρι από τον αγκώνα. Δεν μπορείς να πεις σε έναν 22χρονο να κλείσει το κινητό του –κάτι τέτοιο πάει κόντρα στον τρόπο ζωής του”.
Δεν είμαι 22χρονος όμως τα τελευταία χρόνια, ζω –για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια- μόνο με κινητό, κάτι όχι ιδιαίτερα ασυνήθιστο στην Ιαπωνία –αυτό σημαίνει ότι το τηλέφωνό μου είναι πραγματικά “lifeline” και αντιμετωπίζω με ιδιαίτερη απροθυμία την ιδέα να το κλείσω, ειδικά με δεδομένο ότι έχω συγγενείς 10.000 χλμ μακριά. Από την άλλη, δε σκέφτηκα ποτέ να μην το κλείσω σε χώρους που τα κινητά απαγορεύονται –από νοσοκομεία και ναούς μέχρι θέατρα, αίθουσες συναυλιών ή οπουδήποτε αλλού. Συνεπώς, η ιδέα ότι επειδή μια ομάδα του πληθυσμού, ακόμα και αν αυτή είναι ιδιαίτερα δυναμική και ελπιδοφόρα για το μέλλον ορισμένων εταιρειών, έχει συνηθίσει διαφορετικά, μπορεί να επιβάλλει στην υπόλοιπη κοινωνία να αλλάξει βασικές αρχές της, μου φαίνεται επιεικώς απαράδεκτη.
Ουδείς αμφισβητεί ότι οι κοινωνίες μεταλλάσσονται διαρκώς –αν δεν το έκαναν θα πέθαιναν. Όμως η μεταλλαγή θα πρέπει να είναι προς όφελός τους, όχι εις βάρος τους: το όλο νόημα της ύπαρξης μιας οργανωμένης κοινωνίας είναι να προσφέρει ένα βασικό πλαίσιο αρχών στο οποίο τα μέλη (και δη τα νέα μέλη) προσαρμόζονται και όχι το αντίθετο. Αν οι millennials ή όποια άλλη ομάδα έχει κάποιες ειδικές συνήθειες, θα πρέπει να είναι διατεθειμένη να τις αλλάξει σε κάποιον βαθμό προκειμένου να είναι τμήμα της κοινωνίας –αν οι συνήθειες αυτές είναι όντως σημαντικές, η κοινωνία θα τις αποδεχθεί επίσης. Σε βάθος χρόνου...
Σχόλια