Είναι το μεγάλο θέμα των ημερών –έχει παρουσιαστεί σε όλα τα ΜΜΕ εντός και εκτός αγοράς αρχής γενομένης από το “Motherboard” στο οποίο ανήκε για λίγες ώρες η αποκλειστικότητα και στη συνέχεια από το “Gizmodo” το οποίο ήταν το πρώτο που δημοσίευσε το κείμενο-Μήλο της Έριδας στο σύνολό του. Αν και ο τίτλος ήταν “Google’s Ideological Echo Chamber”, στα περισσότερα ΜΜΕ θα το βρει κανείς ως το “σεξιστικό μανιφέστο της Google” ή το “κείμενο κατά της διαφορετικότητας της Google” ή κάτι παρόμοιο.
Χαράς ευαγγέλια βεβαίως για το Μάουντεν Βιού το οποίο βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε αντιδικία με το Υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ για θέματα που σχετίζονται με τις μισθολογικές διαφορές μεταξύ αντρών και γυναικών –αν και το θέμα δεν έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα, είναι σε εξέλιξη το τελευταίο τρίμηνο και αποτελεί την κορυφή ενός πραγματικού παγόβουνου ανισοτήτων βασισμένων στο φύλο που ενώ σχεδόν όλοι γνωρίζουν στη Σίλικον Βάλεϊ, κανείς δε θέλει να παραδεχτεί ανοιχτά.
Όπως και να ‘χει, το κείμενο που έφερε το όλο θέμα στην επικαιρότητα υπογράφεται από κάποιον σχετικά υψηλόβαθμο προγραμματιστή και αναφέρεται στις πάσης φύσεως ιδεολογικές προκαταλήψεις, θετικές και αρνητικές που υπάρχουν στο εταιρικό περιβάλλον της μεγάλης εταιρείας. Βλέποντας το θέμα της διαφοροποίησης μεταξύ των φύλων σαν μέρος της γενικότερης ιδεολογικής ταυτότητας της εταιρείας (και της αγοράς γενικότερα), ο συγγραφέας του δεκασέλιδου κειμένου επισημαίνει ότι οι βιολογικές διαφορές μεταξύ των φύλων ευθύνονται για την ανισότητα και προτείνει μάλιστα κάποιους τρόπους για να μειωθεί η ανισότητα αυτή. Στη συνέχεια ωστόσο θέτει υπό αμφισβήτηση γενικά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η διαφορετικότητα –θετικά και αρνητικά.
Προσωπικά, και αφήνοντας κατά μέρος το αν συμφωνώ ή όχι, βρίσκω το κείμενο ενδιαφέρον και ισορροπημένο –σίγουρα δεν πρόκειται για κάποιο σεξιστικό παραλήρημα κάποιου παλαιάς κοπής συντηρητικού που θεωρεί ότι επειδή οι γυναίκες δεν μπορούν να ουρήσουν όρθιες, η θέση τους είναι στην κουζίνα. Εν ολίγοις, αν έπρεπε συζητήσει κανείς το θέμα της ανισότητας των φύλων στο εργασιακό περιβάλλον, ένας άνθρωπος όπως ο συγγραφέας του κειμένου αυτού θα ήταν ο ιδανικός υπερασπιστής της “συντηρητικής” πλευράς (το “συντηρητικής” σε εισαγωγικά για τον λόγο που ανέφερα μόλις παραπάνω).
Το γεγονός ότι υπήρξαν αρκετοί (κατά τα δημοσιεύματα) υπάλληλοι της Google που συμφώνησαν με το κείμενο δεν είναι περίεργο: ακόμα και αν αυτό ήταν όντως κάποιο σεξιστικό παραλήρημα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα έβρισκε υποστηρικτές –μια ματιά στον Λευκό Οίκο δείχνει ότι δεν υπάρχει όριο στο τι είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν οι άνθρωποι αυτή την εποχή. Ούτε είναι περίεργο ότι η νέα αντιπρόεδρος Διαφορετικότητας, Ακεραιότητας και Διακυβέρνησης (!) Ντανιέλ Μπράουν φρόντισε να πάρει τις αναγκαίες αποστάσεις με τη σχετική της δήλωση: όπως είπαμε παραπάνω, στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί.
Αυτό που με ενοχλεί ωστόσο είναι η ευρύτερη αντίδραση των ανθρώπων της Κοιλάδας, εντός και εκτός αυτής: και μόνο η ιδέα ότι κάποιος από τους 72.053 εργαζόμενους της Google τόλμησε να έχει μια άποψη έστω και στο ελάχιστον διαφορετική από την περιρρέουσα θεωρείται κόλαφος για την εταιρεία και ανακινεί τη γνωστή συζήτηση περί των “προνομιούχων λευκών ανδρών που διοικούν τον κόσμο”. Στο δικό μου σύστημα αξιών, από τη στιγμή που δεν έχει κανείς απέναντί του κάποιον με απόψεις τόσο ακραίες ώστε οποιαδήποτε συζήτηση να είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό, τα πάντα οφείλουν να συζητιούνται και οι πάσης φύσεως προκαταλήψεις να εξετάζονται και, αν είναι δυνατόν και αν είναι επιζήμιες, να ξεπερνιούνται. Ειδάλλως, η νέα βιομηχανία δεν έχει προχωρήσει τόσο πολύ όσο θα ήθελε από την παλιά –“αρκετά”, ναι αλλά “πολύ”, όχι.
Σχόλια