Στον λόγο μου: ήμουν έτοιμος να γράψω σχεδόν επί λέξει το ίδιο κείμενο! Όμως η καθηγήτρια ψυχολογίας Έρικα Πράις το μάζεψε και το αποδίδει τόσο καλά στο κείμενό της “Δικτυακή Ουδετερότητα: Η Πραγματικότητα” στο “Medium” που λίγα έχω να προσθέσω επί της ουσίας. Και ποια είναι η θέση της κ. Πράις; Ότι ναι μεν η FCC θα πλήξει νομοθετικά την ιδέα της Δικτυακής Ουδετερότητας (το κείμενο γράφτηκε μια εβδομάδα πριν) όμως η ίδια η Δικτυακή Ουδετερότητα έχει πάψει να υπάρχει προ πολλού.
Ως προς το πρώτο μέρος, τα γράψαμε κι εμείς, τα έγραψαν κι άλλοι οπότε δε χρειάζεται να τα ξαναλέμε: πρακτικά η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών αποχαρακτηρίζει την παροχή Ίντερνετ από αναγκαίο αγαθό και την ξανά-χαρακτηρίζει “εμπόρευμα” το οποίο πλέον θα εντάσσεται στη δικαιοδοσία της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου. Πράγμα που σημαίνει ότι αν οι πάροχοι τέτοιων υπηρεσιών θέλουν να τις χρεώσουν με όποιον τρόπο θεωρούν ωφέλιμο, ο καταναλωτής θα πρέπει να κάνει τα παράπονά του στην τελευταία, όπως θα έκανε αν κάποιο κατάστημα προσπαθούσε να τον εξαπατήσει.
Τα παραπάνω είναι η πολύ γενική περιγραφή του προβλήματος. Όμως αυτό που επισημαίνει η κ. Πράις είναι ότι από τη λήξη της λειτουργίας του NSFnet, του Δικτύου του Εθνικού Επιστημονικού Ιδρύματος το 1995, το Ίντερνετ έχει γίνει εταιρική υπόθεση. Ή αλλιώς, το Ίντερνετ έπαψε να είναι κοινωνικό αγαθό από τότε που το γνωρίσαμε. Ή αλλιώς, το γνωρίσαμε επειδή έπαψε να είναι κοινωνικό αγαθό –ως το 1995, το είχαν δει μόνο όσοι σπούδαζαν σε ορισμένα πανεπιστήμια εντός και εκτός ΗΠΑ και όσοι εργάζονταν σε ορισμένα επιστημονικά ιδρύματα.
Όπως επίσης επισημαίνει η κ. Πράις, οι εταιρείες που παρέχουν υπηρεσίες σύνδεσης στις ΗΠΑ, ήδη χρησιμοποιούν διάφορα εμπορικά τρικ για να κάνουν τις υπηρεσίες τους πιο ανταγωνιστικές –τρικ όπως να παρέχουν συνδρομές στο Netflix ή στο HBO στους υποψήφιους πελάτες τους. Και οι εταιρείες που παρέχουν άλλες υπηρεσίες και μάλιστα σε όλους μας (ναι, οι διάφορες Google, Facebook κ.λπ.) υποστηρίζονται διαφημιστικά από ένα σωρό επιχειρήσεις, όχι πάντοτε με το καλύτερο μητρώο από πλευράς επιχειρηματικής ηθικής –οι περσινές αμερικανικές εκλογές μας το απέδειξαν αυτό πεντακάθαρα.
Συνεπώς ναι, το Ίντερνετ για το οποίο θρηνούν οι οργανώσεις όπως το EFF ή το ACLU στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Όμως αυτό δεν εμπόδισε το Ίντερνετ σήμερα να είναι το ίδιο με το Ίντερνετ πριν από 20 χρόνια –και είναι, μόνο που είναι ακόμα καλύτερο! Υπάρχουν πολύ περισσότερες πληροφορίες, η πρόσβασή μας σ’ αυτές είναι ακόμα καλύτερη, έχουμε εργαλεία που μας επιτρέπουν να παρακάμψουμε τους μηχανισμούς καταγραφής των μεγάλων εταιρειών με αποτέλεσμα να μπορούμε να φτάσουμε ακόμα και σε πηγές εξαιρετικά ακραίων πληροφοριών και οι ίδιες οι εταιρείες έχουν μπει τόσο πολύ κάτω από το μικροσκόπιο που οι μεγάλες αστοχίες τους, δύσκολα μπορούν να μείνουν κρυφές για πολύ.
Ήτοι, προσωπικά δεν ανησυχώ πολύ για την απόφαση της προηγούμενης Πέμπτης: η FCC του Ντόναλντ Τραμπ προσπαθεί, όπως και ο ίδιος, όπως και όλη του η κυβέρνηση, να σβήσει την κληρονομιά της κυβέρνησης Ομπάμα και ενδεχομένως θα το πετύχει –για τα επόμενα τρία ή για τα επόμενα οκτώ χρόνια. Η κυβέρνηση των Δημοκρατικών που θα ακολουθήσει, θα κάνει το ίδιο με τη διαφορά ότι ως τότε οι εταιρείες του Ίντερνετ θα έχουν γίνει ακόμα πιο δυνατές και θα φροντίσουν η τότε επαναφορά της Δικτυακής Ουδετερότητας να μην μπορεί να αναστραφεί πολύ εύκολα –ίσως μάλιστα να έχουν γίνει τόσο δυνατές που να έχουν απορροφήσει τις διάφορες Verizon και AT&T που βασικά υποκίνησαν την πολιτική του Άτζιτ Πάι. Το μόνο που χρειάζεται για να γίνουν όλα αυτά, είναι εμείς να μη σταματήσουμε να φωνάζουμε (ή έστω να γκρινιάζουμε) για το θέμα. Ακόμα και στην Ευρώπη, όπου η Δικτυακή Ουδετερότητα δεν έχει ουσιαστικά τεθεί υπό αμφισβήτηση.
Σχόλια