Όταν είχα γράψει γι αυτό το καλοκαίρι το είχα χαρακτηρίσει “το μεγάλο θέμα των ημερών” και πράγματι ήταν: ένας εργαζόμενος στην Google (στη διαδρομή μάθαμε ότι λέγεται Τζέιμς Ντάμορ) έγραψε ένα κείμενο που κυκλοφόρησε εντός της εταιρείας στο οποίο καταφερόταν εναντίον των προσπαθειών που κάνει και η ίδια η Google και όλη η αγορά της τεχνολογίας να εξισορροπήσει τις διάφορες διακρίσεις που γίνονται κατά των γυναικών, των μειονοτήτων κ.λπ. Οι συνέπειες ήταν αυτές που θα περίμενε κανείς (απόλυση του ίδιου, σωρεία σχολίων και δημοσιευμάτων κ.λπ.) και το ίδιο ήταν και η δική του αντίδραση: έκανε μήνυση κατά της Google για διακρίσεις.
Ποια είναι η... μειονότητα στην οποία ανήκει ο κ. Ντάμορ και η οποία διώκεται από την Google: οι λευκοί, συντηρητικοί άντρες. Μόνο που, όπως είχε επισημάνει το “Wired” σε σχετικό δημοσίευμά του, όταν σε μια εταιρεία το 69% του προσωπικού είναι άντρες και το 56% λευκοί (στους τεχνικούς τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 80% και 53% και στη διοίκηση 75% και 68%) και όταν για τον λόγο αυτό η εταιρεία είναι ήδη σε δικαστική αντιπαράθεση με το αμερικανικό υπουργείο εργασίας για διακρίσεις κατά των γυναικών, ο ισχυρισμός του απολυμένου υπαλλήλου είναι, επιεικώς, ανυπόστατος.
Αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι ότι μέσα στους ισχυρισμούς του κ. Ντάμορ βρίσκεται και το “συντηρητικοί” και έχει ενδιαφέρον γιατί στο συγκεκριμένο σημείο τα νερά θολώνουν. Ο κ. Ντάμορ πήγε την Google στα δικαστήρια γιατί, όπως λέει “οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να αποδεικνύουν ότι δεν ψήφισαν τον (τρέχοντα) πρόεδρο για να πιάσουν δουλειά στην αμερικάνικη εταιρεία”. Αν κανείς δεν ξέρει για ποιον μιλάει (ή, αν θέλουμε να είμαστε πραγματικοί υποστηρικτές της δημοκρατίας, ακόμα περισσότερο αν ξέρει για ποιον μιλάει!) και πάρει τη δήλωσή του ακριβώς όπως ακούγεται, ναι, οι πολιτικές πεποιθήσεις κάποιου δε θα έπρεπε να παίζουν ρόλο, ειδικά σε μια τεχνική θέση. Εκτός ίσως από την περίπτωση που είναι τόσο ακραίες που μπορούν πραγματικά να βλάψουν κάποιον/ους.
Είναι οι θέσεις του πραγματικά επιβλαβείς; Κάποιοι θα το υποστηρίξουν και εκεί ακριβώς βρίσκεται και η δικαιολογία για την ύπαρξη της πολιτικής ορθότητας: οι κοινωνίες μας προσπαθούν να είναι πιο ευαίσθητες και αν αυτό σημαίνει ότι ακόμα και συγκρατημένες θέσεις πρέπει να θεωρούνται επικίνδυνες. Συνεπώς, καλά κάνει η Google που κοιτάζει το θέμα σοβαρά. Όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι από τη στιγμή που δεν πρόκειται για αξιόποινες πράξεις, ίσως θα χρειαστεί να σκεφτούμε μερικούς καλύτερους μηχανισμούς άμυνας από τις απολύσεις και τις αναπόφευκτες μηνύσεις.
Το έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη: ζούμε σε καιρούς μεγάλων κοινωνικών αλλαγών, ορισμένων προς άλλη κατεύθυνση από αυτή που πολλοί από εμάς θεωρούμε “εξελικτική”. Αν αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι κουράστηκαν από την πολλή πρόοδο των τελευταίων 50 χρόνων και χρειάζονται λίγη συντήρηση για να την αντισταθμίσει, επειδή η υπερφόρτωση σε πληροφορίες έχει αρχίσει να κοστίζει σε κριτικές ικανότητες, επειδή ο υλισμός έχει, όπως όλα τα πράγματα, τα όριά του ή για κάποιον άλλο από τους δεκάδες λόγους στους οποίους αποδίδονται συνήθως οι αλλαγές, μάλλον θα έχει σημασία περισσότερο για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Αυτό που εμείς οφείλουμε να αναγνωρίσουμε είναι ότι η περίπτωση Ντάμορ δε θα μπορούσε να συμβεί παρά μόνο τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Και να δούμε τι καλό ή κακό σημαίνει αυτό για τις δεκαετίες που έπονται.
Σχόλια