Η μόνη εξαίρεση –τουλάχιστον η μόνη εξαίρεση που έχω δει εγώ- στον κανόνα της ανόητης απεικόνισης των ανθρώπων της τεχνολογίας από το Χόλυγουντ για την οποία έλεγα την προηγούμενη εβδομάδα είναι το φετινό «Silicon Valley» του καναλιού HBO, το οποίο ξεκίνησε πιλοτικά με μια μίνι-σεζόν 8 επεισοδίων αλλά πήρε αρκετά καλές κριτικές ώστε να συνεχίσει και με μια δεύτερη. Το φορμά είναι αυτό του sitcom όμως η επιλογή του HBO επιτρέπει στην παραγωγή περισσότερες ελευθερίες στη γλώσσα και στην απεικόνιση οπότε το αποτέλεσμα είναι αρκετά ρεαλιστικό –τουλάχιστον σε σχέση με αυτά που ξέρουμε για τη Σίλικον Βάλεϊ όσοι ζούμε έξω απ’ αυτή.
Για όσους δεν την έχουν δει, η σειρά αναφέρεται στις περιπέτειες μιας ομάδας προγραμματιστών που προσπαθούν να στήσουν μια startup μέσα στην έδρα της τεχνολογίας. Παρότι και από εδώ δε λείπουν ορισμένα στερεότυπα, οι σεναριογράφοι έχουν φροντίσει να τα ενσωματώσουν στην ιστορία με αποτέλεσμα να μην ενοχλούν, ενώ η ίδια η αγορά έχει στηρίξει αρκετά το εγχείρημα (γνωστά πρόσωπα της Σίλικον Βάλεϊ εμφανίζονται σαν «καμέο», τα ονόματα εταιρειών που χρησιμοποιούνται είναι πραγματικά κ.λπ.) με αποτέλεσμα να έχει κανείς την αίσθηση ότι αποκτάει μια πραγματικά αληθινή εικόνα για το πώς λειτουργεί ο συγκεκριμένος μικρόκοσμος.
Αυτό που κάνει το «Silicon Valley» πιο ενδιαφέρον είναι ότι σαρκάζει σχεδόν όλα τα κλισέ της βιομηχανίας υπολογιστών. Η σκηνή με τις ομιλίες στο Disrupt του TechCrunch όπου όλοι όσοι παρουσιάζουν χρησιμοποιούν την ίδια φρασεολογία για το πώς θα κάνουν «τον κόσμο καλύτερο», ανεξάρτητα από το αντικείμενο της πρότασής τους είναι επιεικώς ξεκαρδιστική και όπως είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσουν όσοι έχουν διαβάσει mission statements εταιρειών τεχνολογίας, με ελάχιστη δόση υπερβολής –το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς για τον τρόπο που παρουσιάζονται τα εργασιακά περιβάλλοντα εταιρειών όπως η Google ή για τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι της αγοράς, για τις αξίες τους και για τον τρόπο που ιεραρχούν τις προτεραιότητές τους.
Φυσικά ούτε το «Silicon Valley» δεν είναι ντοκιμαντέρ –ούτε προσπαθεί να πείσει ότι είναι. Καταφέρνει όμως να μην προσβάλλει τον θεατή (ή έστω να μην τον προσβάλλει σε επίπεδο ρεαλισμού: μερικά από τα αστεία είναι χοντροκομμένα όμως όχι όσο θα μπορούσαν) και να είναι πραγματικά διασκεδαστικό, ειδικά για όσους παρακολουθούν την πραγματική Σίλικον Βάλεϊ. Η δε θετική ανταπόκριση που έχει βρει από τους τηλεθεατές, δείχνει ότι πλέον αυτοί που μπορούν να καταλάβουν το αστείο του πράγματος είναι αρκετοί και αυτό ίσως θα έπρεπε να λειτουργήσει σαν μάθημα για τους ανθρώπους των στούντιο: δε χρειάζεται να λειτουργεί κανείς βασισμένος στην υπόθεση ότι το κοινό είναι ηλίθιο –αν εμπιστευθείς τη νοημοσύνη του, μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα.
Σχόλια