Λέτε να πολιτογραφηθώ η «γκρινιάρα του deasy»; Pas mal, και ημι-ξανθη με απορίες και… πεθερά! Αλλά δεν φταίω, μάρτυς μου ο Θεός της ψυχαγωγίας, του ραντεβού και του… ποπ κορν. Και προειδοποιώ: εάν φτάσει η τεχνολογία να μου καταργήσει και το σινεμά, θα μετακομίσω στην Ουγκάντα!
Διάβαζα στο deasy (μήπως πρέπει να το κόψω; lol) περί laptop, κινηματογράφου και γραφείου και σαν επιφοίτηση μου ήρθε: όπως πάει το πράγμα αύριο μεθαύριο δεν θα χω λόγο να πηγαίνω στον κινηματογράφο. Σούπερ ηχοσύστημα στο σπίτι, home theater, full hi def τηλεόραση, προσεχώς ίσως και 3D, υπολογιστές φορητοί και desktop με υπερ-δυνατότητες, ε…. και κανά torrent και πάει η μεγάλη οθόνη, πάει η μαγεία…
Όχι, όχι και πάλι ΟΧΙ! Θα αγοράσω όλα αυτά τα πράγματα που απαιτούνται για να νοιώθω «ευτυχισμένη» και in κλπ κλπ., αλλά κάποιες αισθήσεις ούτε ο υπερ-βολικός καναπές μου δεν μπορεί να τις αφυπνίσει…
Ακόμη στο γυμνάσιο ήμουν και βγήκα πρώτο ραντεβού σε ένα άθλιο κατά γενική ομολογία συνοικιακό σινεμά, αλλά δεν με ένοιαζε. Προβολή 9-11, «κέρασε» το εισιτήριο και ποπ κορν… Ούτε και θυμάμαι τι είδαμε. Θυμάμαι όμως, ότι με έβαλε να καθίσω από μέσα και όχι στο διάδρομο, αφού πρώτα «τσέκαρε» ότι δίπλα μου δεν ήταν άλλος νεαρός τέντυ μπόις, αλλά μια κοπελιά… Θυμάμαι σαν ντεσιμπέλ να χτυπάει η καρδιά μου, όταν μου έπιασε το χέρι. Στα 15 δεν φοβάσαι ότι θα σου ρθει… κόλπος από την ταχυπαλμία!
Κάποια χρόνια μετά ήρθαν τα multiplex και το ραντεβού για σινεμά πήρε άλλες διαστάσεις: loveseats, ήχος καταπληκτικός, ωραίο πανί και πάλι αυτή η μαγεία… Σήκωνε το ραντεβού μου το ενδιάμεσο χερούλι στα καθίσματα «για να κάθεσαι άνετα κούκλα μου…» και ως εκ του θαύματος τρύπωνα στην αγκαλιά του σε αυτή τη σκηνή με τα πολλά αίματα (σιχαίνομαι τα splatter, αλλά κάνουν καλή δουλειά, δοκιμάστε το! )… Μην πω δε, σε κάτι ρομαντικές (ή γλυκανάλατες όπως θες πές τις) ταινίες πώς άνοιγε η τύχη του συνοδού μου. Και κατά τη διάρκεια της προβολής και μετά…
Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που πήγα τη βαφτιστήρα μου στον κινηματογράφο, κάπου στη Λεωφόρο Πεντέλης. «Ο αδερφός μου ο αρκούδος» τρέχα γύρευε η ταινία. Η μικρή να ήταν 3-4 ετών, πιο πολύ με τίποτα. Την κάθισα στα πόδια μου για να βλέπει και σε όλη την ταινία της εξηγούσα τι σήμαιναν όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα νοήματα περί αυταπάρνησης, θυσίας, μετενσάρκωσης του Ινδιάνου σε αρκούδα... Και κάπου εκεί άκουσα «τι θέλει να πει εδώ μαμά;» και έγινα πιο λιώμα και από το παγωτό που είχε πέσει πάνω της… Γιατί πολύ απλά το μικρό είχε ξεχάσει ότι πάει στον κινηματογράφο με τη νονά…
Ξέρω ότι μπορώ να κάνω (σχεδόν) τα πάντα από τον υπολογιστή μου, ότι όσο σηκώνει η τσέπη μου μπορώ να αγοράζω μαραφέτια home entertainment. Αλλά τη χρυσόσκονη, τις στιγμές με το «πνευματικό παιδί μου», το – με συγχωρείτε ήταν τυχαίο- απλωμένο χέρι που περνάει πάνω από τον ώμο μου, δεν μπορώ να το νοιώσω πουθενά αλλού πλην του σινεμά. Το ραντεβού μου είναι στην μεγάλη οθόνη!
Με αγάπη
Loulou
Σχόλια