Σε πρόσφατη καλοκαιρινή σιέστα, η στήλη απόλαυσε ένα εξαιρετικό DVD από το BBC που είχε ως θέμα της την βιομηχανία της μοτοσικλέτας και το πώς αυτή προσαρμόστηκε στις αλλαγές που απαίτησαν οι ίδιοι οι αναβάτες. Παρατηρώντας αρκετές ομοιότητες με την δική μας καταπληκτική Δικτυακή εποχή και τις αντίστοιχες απαιτήσεις των χρηστών, ενέδωσε στον πειρασμό των συγκρίσεων. Κάπως έτσι ο Uroborus αποφάσισε να επανεργοποιηθεί – έστω και με κάποιες αλλαγές στο μέλλον. Για καλό ή για κακό άραγε;
Πάμε όμως για το κυρίως γεύμα. ACE Cafe London αδέρφια. Θρυλικό - όχι απλά διάσημο- και μάλιστα πρόσφατα (μετά από 25 χρόνια) ξανά στην κυκλοφορία. Και γιατί είναι θρυλικό το λονδρέζικο καφέ; Ουχί για τα ωραία ροφήματα του, ουχί για την διακόσμησή του. Ενδεχομένως καλά είναι κι αυτά –άλλωστε «γούστα» είπε γάιδαρος και έφαγε το σαπούνι- αλλά δεν θα ήταν αρκετά για να το μνημονεύουμε σήμερα. Αντιθέτως, το ότι εκεί μεγαλούργησαν τα “Ton up Boys” φτάνει (και ενδεχομένως περισσεύει) για να δημιουργήσει ένα μύθο. Και αυτό το μύθο θα διηγηθούμε. Ένα μύθο που ξεκινάει στα φοβερά και τρομερά 60s (και 50s κατά μίαν άλλη εκδοχή). Τότε που οι bikers της εποχής, τα «κακά» παιδιά με τα δερμάτινα και τις μοτοσικλέτες, απολάμβαναν το Rock & Roll με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. «Τάιζαν» ένα κέρμα το Jukebox του καταστήματος και πριν η βελόνα αγγίξει το βινύλιο ήταν ήδη στις σέλες των Norton και των Triumph και έπαιρναν το δρόμο για τη γέφυρα του Chelsea.
Με μία μικρή λεπτομέρεια. Έπρεπε να πάνε και να έρθουν πίσω στο ACE προτού η βελόνα ξανασηκωθεί και ο ήχος από τα «δωδεκάμετρα» του Rock & Roll χαθεί… Και τα κατάφερναν. Και ακριβώς επειδή τα κατάφερναν έγιναν και θρύλος. Και δεν χάθηκαν, όπως δεν χάθηκαν και τα «δωδεκάμετρα», όπως δεν χάθηκαν και τα δερμάτινα όπως δεν χάθηκαν και οι ιστορίες που τα συνοδεύουν. Τι χάθηκε; H Norton. Τι κόντεψε να χαθεί; H Triumph. Οι ένδοξες μπράντες –που λένε και οι σύντροφοι marketers.
Οι κολοσσοί της εποχής, που παρότι «έντυσαν» με το όνομά τους μία ολόκληρη κουλτούρα κάποια στιγμή κινδύνεψαν με αφανισμό όπως και σχεδόν όλη η κυρίαρχη τότε αγγλική βιομηχανία μοτοσικλέτας. Και ένας από τους βασικότερους λόγους που χάθηκε ήταν η αδυναμία της –ή η ξεροκεφαλιά της- να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των ίδιων των bikers. Ήτοι στις απαιτήσεις των πελατών της. Των πελατών, που άρχιζαν να χτίζουν τις μηχανές τους στα γκαράζ. Μόνοι τους. Με τα χεράκια τους.
Και επειδή φυσικά εντελώς μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να τις κατασκευάσουν, όλο και κάποιοι βρέθηκαν να βοηθήσουν. Ή αν προτιμάτε, κάποιοι προσφέρθηκαν να αντιγράψουν τις παράνομες «γέννες» των υπόγειων γκαράζ και να τις κάνουν άμεσα εμπορεύσιμο προϊόν την ίδια στιγμή που βαριά φλεγματική βιομηχανική λογική ένιωθε ασφαλής στην ογκώδη πανοπλία της. Λογική γνωστή και με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Δεινόσαυρος». Λογική που συνθέτετε από την καταπληκτική τριάδα «είμαι μεγάλος, είμαι δυνατός, θα νικήσω» Στην περίπτωση που αναρωτιέστε αν τα κατάφεραν, ρίξτε μια ματιά στο πλαινό σας δίτροχο (και ουχί στον ή στην αναβάτη του). Αν αναρωτιέστε που το πάμε ως στήλη και αν πρόκειται να μεταγραφούμε στο «0-300» και να υπογράφουμε ως «αναμνήσεις ενός γέροbiker» ρίξτε μια ματιά στις μεγάλες μπράντες του εγχώριου Διαδικτύου και –επί παραδείγματι- στα τελευταία blogs που συμπληρώσατε στα «αγαπημένα» σας.
Στη συνέχεια, περάστε –που περνάτε ούτως ή άλλως- από το διεθνές Internet. Εκεί που οι leaders Internet-άδες αντί να «Δεινοσαυρίζουν» και να επαναπαύονται στις δάφνες τους, κινούνται με ταπεινότητα που θυμίζει μοναχούς Ζεν. Εκεί που λέτε, στην αλλοδαπή, αντί να αρκούνται σε πύρινα λογίδρια και «γλύψιμο» ή αντιγραφές στους bloggers φροντίζουν την επόμενή τους μέρα. Διότι ΟΚ χορτάσαμε σύντροφοι από τα καλά λόγια και τις ιαχές περί «του Δικτύου στα χέρια των χρηστών» και περί «νέων μορφών έκφρασης». Τίπτις άλλο θα δούμε;
Διότι εκεί στην αλλοδαπή αντί να επανασχεδιάζουν τα sites, με γνώμονα αποκλειστικά το πώς θα φιλοξενήσουν διαφήμιση, ή πως θα αντιγράψουν κάποιον (κόλλησα αλλά έχω δει τουλάχιστον 3 sites να αντιγράφουν «πετυχημένες» συνταγές), σπάνε λίγο παραπάνω το κεφάλι τους και βρίσκουν χώρο για το Big Picture. Και όταν λέμε Big, εννοούμε Big μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και μην ακούσουμε περί ανάγκης της αγοράς και διάφορα άλλα φαιδρά διότι από αυτό εδώ το βήμα και παινέψαμε τις βελτιώσεις των portals και έχουμε γράψει τουλάχιστον μία φορά ότι η διαφήμιση χρειάζεται (αλλοίμονο). Μόνο που χρειάζεται για να υποστηρίξει κάτι, δεν αποτελεί από μόνη της λόγο επίσκεψης.
Και όταν βλέπουμε πολλά μεγάλα sites, (όχι μόνο τα κατ ευφημισμόν portals που σιγά σιγά βελτιώθηκαν) να επανασχεδιάζονται και τη λογική του lifting και τελικά να μην συμπεριλαμβάνουν ούτε καινούριες ενότητες που να «φέρνουν» στο καινούριο web, ούτε να νοιάζονται αν θα εμφανιστούν αύριο – μεθαύριο σε κανά iPad αλλά ούτε καν τις καινούριες φόρμες για τη διαφήμιση και το μόνο που θυμούνται από καιρού εις καιρόν είναι να φωνάζουν γενικώς και αορίστως το μυαλό αρχίζει να φεύγει.
Και όταν το δικό μας μυαλό φεύγει, δικαιούται να πάει και στο ACE Café και στους bikers. Όταν το δικό τους όμως φεύγει μήπως θα έπρεπε να πηγαίνει και προς τη Norton μεριά; Εκτός αν σκοπεύουν να πουλήσουν στο μέλλον classic style. Αλλά και πάλι φοβάμαι πως χάσανε. Γιατί classic πουλάς όταν έστω κάποτε στο παρελθόν υπήρξες κλασικός. Όχι όταν υπήρξες ανεπαρκής.
Σχόλια