Το 1775, ο Ιταλός Ceasare Beccaria στο «Περί τιμωριών» βιβλίο του είχε γράψει ότι για να είναι μια ποινή αποτελεσματική πρέπει να είναι «Swift, Certain and Severe». Επί το ελληνικότερον «Αμεση, σίγουρη και σκληρή». Για να μην έχουμε όμως παρεξηγήσεις, τα πιο κοντινά στο θέμα βιβλία που έχω διαβάσει, είναι η «Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ» του Θείου Μαρκήσιου και το «Όλα είναι τέχνη – οι ωφέλειες του Πυγοραπίσματος» των Manara – Enard. Τα περί «Swift, Certain and Severe» δεν αναφέρονται σε κανένα από τα δύο – αν και υπονοούνται σαφώς. Τον κύριο Beccaria και τη σύντομη αλλά περιεκτική τοποθέτησή του την έμαθα από τον Αντώνη Πανούτσο (εφ εξής Antonio καθώς έτσι υπέγραφε μία από τις πρώτες του Online στήλες στο Sport.gr) τον οποίο διαβάζω και ακούω φανατικά από την εποχή των «Δέκα δίσκοι και Ουίσκι» και από το «Μάγο του OZ». Ο Antonio όμως όταν ανέφερε τον εν λόγω Ιταλό δεν είχε στο μυαλό του το ελληνικό internet (είχε τον ΚΟΚ εξ όσων θυμάμαι). Εγώ πάλι που γράφω περί internet-ικών και άλλων δαιμονίων δεν αντέχω στον πειρασμό και θα τον αξιοποιήσω. Έτσι είναι σύντροφοι. Ωραία τα «καλή χρονιά» και τα «και του χρόνου διπλοί» αλλά δεν μας φτάνει που κλείσαμε 10ετία και ένα έγκλημα είναι ήδη έτοιμο να παραγραφεί, πάμε φιρί – φιρί για δεύτερο και τιμωρία δεν βλέπουμε να υπάρχει πουθενά στον ορίζοντα. Ούτε καν ένα ρημάδι συγγνώμη - έτσι για τα μάτια του κόσμου. Αντιθέτως δεχόμεθα και προκλήσεις. Για να βάλουμε λοιπόν τα πράγματα σε μία τάξη.
Προ δεκαετίας, όταν το internet στην Ελλάδα έκανε τα πρώτα του βήματα, η ταλαιπωρία και η κοροιδία που υπέστει το κοινό ήταν ποινικό αδίκημα. Από τη μία τα media να του μιλάνε για τον μαγικό καινούριο κόσμο και να του χαρίζουνε (προσφορές τις λέγανε και τότε) υπολογιστές που δεν δούλεψαν ποτέ. Από την άλλη τα υπονοούμενα περί «ψηφιακού αναλφαβητισμού» σε τόνο μάλιστα που σε κάνανε να νιώθεις και ένοχος χωρίς να ξέρεις και ακριβώς το γιατί. Και αν γλύτωνε από τις προσφορές και τις ενοχές ερχόταν το καλύτερο. Οι ώρες αναμονής και οι συζητήσεις επί συζητήσεων με πωλητές και δημόσιους υπάλληλους για να καταλήξει κάποτε ο επίδοξος web surfer σε ένα ακριβό, αργό και κακάσχημο internet. Απ όλα αυτά, το μόνο που έμεινε να ακούγεται ακόμα είναι ότι το internet δεν προχώρησε στην Ελλάδα γιατί ο Έλληνας δεν αλλάζει τον φραπέ με το modem. Δέκα ολόκληρα χρόνια μετά, με τα PC να έχουν γίνει ολόκληρα μοσχάρια από το πολύ φαί και τις ποικιλίες μνήμης, επεξεργαστικής ισχύς και καρτών γραφικών και τα media να έχουν ξεχάσει το πόσο ψηφιακά αμόρφωτοι είμαστε και να θεωρούν το Facebook must, ο έλληνας πολίτης εξακολουθεί να ταλαιπωρείται ακόμα από πολλούς κάφρους και πολύ συχνά ακόμα και σήμερα για μια ρημάδα αξιοπρεπή πρόσβαση στο internet. Ακούει και ξαναακούει για όλα αυτά τα ωραία πράγματα, θέλει να τα πιάσει και να τα δει, δεν διαμαρτύρεται για να τα πληρώσει -ακόμα και πιο ακριβά απ ότι θα έπρεπε και πάλι δεν μπορεί. Δέκα ολόκληρα χρόνια το να αποκτήσεις σοβαρό internet και να έχεις και κάτι να δεις, μπορεί να εξελιχθεί σε έναν μίνι – εφιάλτη στον οποίο τα μπινελίκια έχουν για μία ακόμα φορά τον πρώτο λόγο. Είμαστε σίγουροι ότι δεν θα επιβληθεί ποτέ καμία ποινή. Πόσο μάλλον «Swift, Certain and Severe». Αλλά να το περνάμε και στο μουλωχτό πολύ σας πάει ρε λεβέντες. Πολύ σας πάει.
Σχόλια