Eπιχειρηματική σκέψη και άλλες σαχλαμάρες

Αποκαλυπτόμεθα φίλες και φίλοι. Αποκαλυπτόμεθα μπρος το μεγαλείο της επιχειρηματικής σκέψης. Δεν το κρύβουμε πως είμαστε fans των πάσης φύσεως business plan και business model αλλά και των μοντέλων γενικότερα – και ας τα λένε οι κακοήθεις πρεζάκια και ασθενιάρικα. Πολύ μας αρέσουν.

Ειδικά όταν κάθονται αραχνιασμένα σε κανά συρτάρι αφού προηγουμένως έχουν αμοιφθεί παχυλά οι σύμβουλοι που τα συντάσουν. Μη ρωτήσετε γιατί. Το γιατί μας αρέσουν, έχει αναλάβει να το λύσει ο ψυχολόγος μας και εμείς αρνούμαστε πεισματικά να του απαντήσουμε σε κρίσιμες ερωτήσεις ώστε να δημιουργείται το απαιτούμενο σασπένς και να του δίνουμε τίποτα ψιλά (μαύρα φυσικά για να μη νομίζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ότι θα κάνει κουμάντο).

Ανεξάρτητα πάντως από το τι κάνουμε εμείς, ο κάθε businessman δικαίως θαυμάζει τα business plan και ακόμα πιο δικαίως τα ακολουθεί. Business κάνει και mucho dineros (που λένε και οι φίλοι μας στο Ρίο Γκράντε) θέλει. Να τα πάρει βρε αδερφέ. Ειλικρινά δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Εμείς πάλι έχουμε τα δικά μας χούγια και γι αυτό έχει επέμβει ο ψυχολόγος που λέγαμε.

Στο διάλλειμα λοιπόν μεταξύ ψυχολογίστικου ντιβανιού στο Κολωνάκι (φυσικά) και margaritas σε κάτι απίθανες μπάρες που δεν θα αποκαλύψουμε το όνομά τους μας ήρθαν τα μεγάλα ερωτηματικά. Οι επιχειρήσεις εξ ορισμού επιδιώκουν το κέρδος, τα projects που ενισχύουν τον πολιτισμό τι επιδιώκουν; Και αν επιδιώκουν το κέρδος γιατί τα ορίζουμε ως έργα που ενισχύουν τον πολιτισμό και όχι ως business που ενισχύουν την τσέπη τους; Διότι, όπως τα ξέρουμε εμείς τα πράγματα, αν τα έργα που ενίσχυαν τον πολιτισμό ακολουθούσαν πιστά τα business plans τότε οι πινακοθήκες και τα μουσεία θα είχαν μετατραπεί προ πολλού σε super markets και τα μάρμαρα που έχουν στην Αγγλία δεν θα τα ζητάγαμε πίσω για να τα βάλουμε στο καινούριο Μουσείο αλλά για να τα πουλήσουμε σε κάποιον ευαίσθητο συλλέκτη.

Βάλτε τα κάτω και υπολογίστε τα. Βάλτε ισολογισμούς του ΑΒ και της Εθνικής Πινακοθήκης (με την Έκθεση του Μποτέρο να συμπεριλαμβάνεται στα κομμένα εισιτήρια), βάλτε Σκλαβενίτη και Μουσείο Απολιθωμένων στη Λέσβο (που θα αποκτήσει και virtual κυβερνοχώρο όπως είχαμε διαβάσει κάτι χρόνια πριν).

Τι βγάζετε; Ότι πρέπει να τα πουλήσουμε όλα στους εμπόρους αυτό βγάζετε και ας μην σπουδάσατε στην ΑΣΟΕ. Δεν τα πουλάμε όμως. Δεν τα πουλάμε σύντροφοι και φίλοι γιατί θεωρητικώς –ενιότε και πρακτικώς- υπάρχουν κάποιοι αρμόδιοι φορείς που προσέχουν την πολιτιστική μας κληρονομιά. Και γιατί όλοι μαζί –έστω και όχι όλοι με την ίδια πρεμούρα- θέλουμε να έχουμε και μερικά μουσεία και κανά και όχι μόνο φοντί και καλαμαράκια. Για την ανάπτυξη και διατήρηση του πολιτισμού το λένε αυτό σύντροφοι. Και ειδικά για την ανάπτυξη, όχι μόνο φτιάχνουμε εκθέσεις που ξέρουμε πως θα μας φαληρίσουν οικονομικά, αλλά τους κάνουμε και διαφήμιση και μάλιστα παχιά - παχιά. Για να ενημερώσουμε το κοινό να πάει να δει. Να μάθει. Να καλλιεργηθεί. Να ξεστραβωθεί κατά τη λαϊκή ρήση.

Τα λέμε τώρα, πριν αρχίσουν τα τρελλά με το ΔΝΤ και την κρίση. Γιατί έχουμε μία αίσθηση πως ο πρώτος που θα πληρώσει το μάρμαρο (εκτός από τους χαμηλόμισθους) είναι ο πολιτισμός. Πως κανένα έργο –ούτε καν internet-ικό δεν πρόκειται να δούμε με αντικείμενο την καλλιέργεια όλων και πως όση κρίση και αν υπάρξει, τα μπουζούκια θα αυξάνονται και τα έργα πολιτισμού θα συρρικνώνονται.

Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι δεν πάνε πολλά χρόνια, που τα σαίνια αποφάσισαν να κλείσει το CultureGuide.gr το οποίο ενίσχυε τον πολιτισμό δια της ενημέρωσης για τα πολιτιστικά δρώμενα. Και ως απάντηση είχε δοθεί πως «το κλείνουμε γιατί δεν έχει επισκέπτες»; Γιατί –ρωτάμε εμείς τώρα- είχατε business plan ρε παλικάρια όταν το στήνατε; Ή μήπως είχατε marketing plan; Και αν είχατε μήπως πρέπει να σας συστήσουμε το ντιβάνι του Κολωνακίου που θα κάνει και φιλική τιμή (και θα πάρουμε και ένα ταπεινό fee);

ΥΓ1. Όχι πως δεν υπάρχουν στο εξωτερικό και έργα για τον πολιτισμό που είναι υγιέστατα οικονομικά. Ίσα – ίσα, υπάρχουν και παραυπάρχουν. Αλλά σοβαρά  τώρα θέλετε να αρχίσουμε τις συγκρίσεις;

ΥΓ2. Μην ακούσω αηδίες για τον ψυχολόγο μας στο Κολωνάκι και  κυρίως μη δω ερωτήσεις για τον πληθυντικό. Φυσικά είμαστε πολλοί.

ΥΓ3. Είπαμε για το τραγούδι που θα συνοδεύει το κείμενο; Το είπαμε. Πάρτε και το τραγουδάκι τώρα (Talking Heads Burning down the House)