Εδώ και λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι το μεγαλύτερο μέρος από το λογισμικό που χρησιμοποιώ στηρίζεται στο μοντέλο δωρεάν/premium χρήστη. Αυτή είναι τουλάχιστον η περίπτωση για βασικά εργαλεία μου, από το Dropbox και το Evernote, μέχρι το Zotero, το MediaMonkey ή το Strava. Αντικειμενικά, όλη μου η ζωή βρίσκεται σε αυτές τις εφαρμογές – και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο έχω λάβει μέτρα προστασίας τους, χρησιμοποιώντας έναν password manager, που και ο ίδιος εφαρμόζει μοντέλο δωρεάν/premium χρήστη!
Το ερώτημα είναι, επομένως, οφείλει κανείς να τις πληρώνει αυτές τις υπηρεσίες; Εδώ υπάρχει (τουλάχιστον) μια ηθική και μια ωφελιμιστική προσέγγιση. Η ηθική λέει ότι, αφού τις χρησιμοποιώ καθημερινά, για σοβαρές για εμένα εργασίες, οφείλω να τις πληρώνω. Η ωφελιμιστική λέει ότι αν κανείς από τους χιλιάδες ή εκατομμύρια χρήστες τους δεν τις πληρώνει, θα χαθούν. Και, η απώλειά τους δεν είναι ασήμαντη. Μπορεί πράγματι να τις αγοράσει ανταγωνιστής, αλλά το τελικό προϊόν μπορεί να είναι ακριβότερο ή χειρότερο. Και η μεταφορά των δεδομένων μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία μπορεί να μην είναι απρόσκοπτη…
Από την άλλη μεριά, αφού το επιχειρηματικό μοντέλο όλων αυτών των υπηρεσιών επιτρέπει την δωρεάν χρήση, τότε γιατί όχι; Αποτελεί νόμιμο τρόπο χρήσης της εφαρμογής. Κάποια έσοδα άλλωστε πραγματοποιεί από τις διαφημίσεις. Και, ήδη η ζωή μας είναι δύσκολη, πληρώνουμε πολλά και σε πολλούς σε σχέση με το εισόδημά μας.
Και οι δύο θέσεις μπορεί να υποστηριχθούν. Καθένας, επομένως, με την προδιάθεση – και τελικά με τον χαρακτήρα (και τον χρόνο/κόπο του, ώστε να βρίσκει πάντα λύσεις στους εγγενείς περιορισμούς του δωρεάν χρήστη). Εγώ, για να μην αφήσω το κείμενο ημιτελές, μετά από χρόνια δωρεάν χρήσης, πρόσφατα αποφάσισα ν’ αρχίσω να πληρώνω…
Σχόλια