Κάθε φορά που καινούργιες λειτουργίες προστίθενται στο κινητό μου ενθουσιάζομαι. Από τότε που αντικατέστησε την φωτογραφική μου μηχανή δεν σταματώ να μετρώ διευκολύνσεις που μου προσφέρει καθημερινά: Διαδοχικά, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, αντικατέστησε το ξυπνητήρι, το mp3 player και τη δισκοθήκη μου, το βιβλίο με τους χάρτες, το σημειωματάριο μου, τον προπονητή μου (εντάξει, εδώ με συμβιβασμό στην ποιότητα), και, πιο πρόσφατα, το πορτοφόλι μου. Επόμενη στάση, το δίπλωμα οδήγησης και η αστυνομική ταυτότητα. Αν σε αυτά προστεθούν και τα βιβλία, τα περιοδικά και οι εφημερίδες, για τα οποία όμως χρησιμοποιώ tablet, δεν είναι δύσκολο να φανταστώ ένα σημείο στο μέλλον που η ζωή μου θα είναι αδιανόητη χωρίς αυτό.
Που είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα το συνειδητοποίησα πριν λίγες μέρες, όταν αποφάσισα να πειραματιστώ με το focus που μου προσέφερε το iOS 15. Με λίγα λόγια, το focus είναι η αντικατάσταση του παλιού do not disturb: Παλιά υπήρχε η δυνατότητα να αποκλείονται κλήσεις και οχλήσεις τρίτων όταν πχ. κανείς οδηγούσε ή βρισκόταν σε μια σημαντική συνάντηση. Τώρα όμως το focus δίνει άπειρες νέες δυνατότητες: Με αυτό μπορεί κανείς να καθορίσει ποιες κλήσεις θα «περνούν» και ποιες όχι, τι θα συμβεί σε απανωτές κλήσεις από το ίδιο πρόσωπο, ποιες ειδοποιήσεις και από ποιον θα «περνούν» και ποιες όχι, κοκ.
Αφού λοιπόν έφτιαξα ένα-δύο προφίλ, πχ. προπόνησης και ανάγνωσης, το τηλέφωνο με ρώτησε: «Μήπως θέλεις να ελέγχω σε ποιον χώρο βρίσκεσαι, ώστε αυτομάτως να ενεργοποιώ το αντίστοιχο προφίλ;».
Αυτονόητη ερώτηση, θα μου πείτε. Όμως εγώ ενοχλήθηκα. Αν το αποδεχόμουν, κάτι τέτοιο προφανώς θα σήμαινε ότι το κινητό μου θα ελέγχει ενεργά που μπαίνω και που βρίσκομαι κάθε φορά. Συνδέοντας τον τόπο με το προφίλ, θα μπορεί να καταλάβει και τι κάνω και πως νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι σε έναν συγκεκριμένο χώρο. Θα μπορεί να καταλάβει αν κάποιος χώρος είναι αρκετά σημαντικός για μένα ώστε να φτιάξω προφίλ μη όχλησης ή αν μου είναι τόσο αδιάφορος ώστε να τον αφήσω «ελεύθερο». (Ναι, το γνωρίζω ότι το google maps κάνει ήδη live tracing, όμως αφενός αυτό μπορεί να απενεργοποιηθεί και αφετέρου δεν λαμβάνει πληροφορία «περιεχομένου», όπως παραπάνω.)
Ενοχλημένος, πάτησα «όχι». Δεν θέλω το κινητό μου να γνωρίζει τα πάντα για μένα. Με βοηθά, αλλά δεν το εμπιστεύομαι απολύτως. Είναι διαρκώς μαζί μου, όμως σίγουρα δεν θα μοιραζόμουν τα πάντα με αυτό. Λυκοφιλία, επομένως.
Μπορεί το κινητό μας να έχει γίνει απαραίτητο μέρος της ζωής μας, να την διευκολύνει σημαντικά και να την κάνει τελικά καλύτερη, όμως δεν είναι ένας φίλος που μόνο προσφέρει χωρίς υστεροβουλία. Ούτε άλλωστε είναι ένα προϊόν που αγοράσαμε, μας ανήκει, και μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε όπως επιθυμούμε. Η σχέση μας είναι αμφίδρομη. Συμπληρωματική, αλλά όχι μονομερώς επωφελής. Το κινητό προσφέρει πολλά στον ιδιοκτήτη του, όμως ταυτόχρονα χρειάζεται και προσοχή – τουλάχιστον, από όσους θεωρούν ότι πλήρη εικόνα της ζωής τους και της προσωπικότητάς τους σωστό είναι να έχουν μόνοι οι φίλοι τους. Το κινητό μας δεν συγκαταλέγεται σε αυτούς – είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ένας συνοδοιπόρος μας με έντονη προσωπικότητα, του οποίου τα «θέλω» δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούν κάθε φορά με τα δικά μας.
Σχόλια