Οι πιο υποψιασμένοι ξέρουμε χρόνια ότι στον ψηφιακό κόσμο τα πάντα είναι δημόσια. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν υπάρχει περιορισμένο κοινό. Όταν είσαι on line θα πιάσεις δυνητικά κορέους με την υφήλιο.
Το γεγονός αυτό έχει προκαλέσει σε πολλούς δυστοπικά παραληρήματα κατά καιρούς - παρέα με τους διθυράμβους ότι το web θα μας σώσει. Η αλήθεια - ως συνήθως πανάθεμα τη - είναι κάπου στη μέση.
Αυτή την εβδομάδα, η Βρετανική Επιτροπή Παραπόνων κατά του Τύπου (press complaints commission) αθώωσε τις εφημερίδες Daily Mail και Independent on Sunday μετά από καταγγελία ότι παραβίασαν το νόμο και τις οδηγίες περί προσωπικών δεδομένων και τύπου. Και οι δύο εφημερίδες είχαν δημοσιεύσει tweets της Sarah Baskerville που εργάζεται στο Υπουργείο Μεταφορών.
Η Sarah είχε περίπου 700 νοματαίους εκείνο τον καιρό και έγραψε πράγματα εναντίον της προπαγάνδας της κυβέρνησης, ότι κάποιος εκπαιδευτής ήταν θεόμουρλος και παρόμοια κουτσομπολιά. Τα τσάκωσαν αυτά οι εφημερίδες και την κάναν την κοπέλα τ’ αλατιού. Η Sarah υποστήριξε ότι κανονικά θα έπρεπε να έχει δικαίωμα στην ιδιωτική της ζωή. “Πριτς” της είπε η Επιτροπή και την έστειλε σπίτι της. Τα tweets ήταν δημόσια, πρόσεχε τί λες.
Είναι σωστό για έναν υπάλληλο να μιλά κατά αυτό τον τρόπο για τον εργοδότη του; Όχι. Κανένας εργοδότης δεν δέχεται να βγαίνουν τα άπλυτα του στη φόρα. Μόνο που παλιά το εγχειρίδιο των υπαλλήλων έγραφε για τον Τύπο - π.χ. αν σας πλησιάσει κάποιος δημοσιογράφος ράβετε το στοματάκι σας και τον στέλνετε στο Γραφείο Τύπου. Τη σήμερον δε χρειάζεται να σε πλησιάσει δημοσιογράφος. Μπορείς κάλλιστα μόνος σου να τον σκάψεις τον λάκκο κι όταν έρθει η ώρα, μη σε ανησυχεί καθόλου, ο δημοσιογράφος θα βρει αυτά που χρειάζεται.
Τι σημαίνει αυτό; Καταρχήν ότι χωρίς να καταλαβαίνεις τί κάνει το κάθε εργαλείο και πώς το χρησιμοποιούμε δεν το ακουμπάμε. Κι εμένα μου πάει η σαλοπέτα κι αγαπώ τα βαριά αυτοκίνητα, δεν πάω όμως να οδηγήσω εκσκαφέα. Λέμε τώρα.
Τούτο βέβαια δε σημαίνει ότι πρέπει να πάμε στο άλλο άκρο, να μην συμμετάσχουμε καθόλου. Μετά από τόσα χρόνια αναζήτησης και παρουσίας στα ψηφιακά δρώμενα αν έχω μάθει κάτι είναι ότι μπορούν να σου μάθουν πάρα πολλά πράγματα. Όχι τα εργαλεία. Οι άνθρωποι. Κρίμα λοιπόν να μη χρησιμοποιείς τα εργαλεία για να βρεις τους ανθρώπους.
Ο καθένας πρέπει να βρει τις δικές του ισορροπίες βέβαια. Η δική μου θεώρηση είναι ότι καλό είναι να δρας online όπως ακριβώς θα δρούσες και offline. Θα έλεγες στον εκπαιδευτή σου μες τη μούρη ότι είναι θεόμουρλος (με την κακή έννοια;). Όχι. Θα έλεγες σε έναν δημοσιογράφο τα άπλυτα της δουλειάς σου; Όχι. Αν δεν τα έλεγες offline μη τα λες και online. Αν θα τα έλεγες τότε ένα πειθαρχικούλι δε το γλιτώνεις και οι δημοσιογράφοι έκαναν καλά τη δουλειά τους γιατί γράφουν για κάποιο δημόσιο λειτουργό που είναι κάφρος. Και όταν οι φορολογούμενοι πληρώνουν κάφρους μπορεί να θέλουν να το γνωρίζουν. Θα μου πεις είναι κι άλλοι κάφροι. Εντάξει, όταν έρθει η ώρα θα τους βρουν κι αυτούς οι δημοσιογράφοι, τώρα ήταν η σειρά σου.
Ακούγεται σκληρό; Μπορεί. Δεν μπόρεσα όμως ποτέ να καταλάβω γιατί κάποιοι άνθρωποι χάνουν την ευγένεια τους όταν κάθονται μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο. Είναι καιρός να το πάρουμε απόφαση ότι δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιούμε ένα εναλλακτικό εργαλείο επικοινωνίας
Σχόλια