Η χρήση του διαδικτύου, η ενημέρωση από πολλαπλές πηγές και οι συζητήσεις με διαφορετικούς ανθρώπους κάνουν μεγάλη διαφορά στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.
Το διαπιστώνω συνέχεια αυτό όταν μιλάω με ανθρώπους που δεν είναι power users. Δεν μπήκαν στο G+ από τους πρώτους δηλαδή. Σιγά σιγά όμως, με υπομονή, κάνουν πράγματα που τους χρειάζονται και που τους βοηθάνε όχι μόνο να πράξουν αλλά και να σκεφτούν διαφορετικά.
Ένα από τα καλύτερα μου παραδείγματα είναι πάντα η μαμά μου. Γνωστή και ως μαμά Δέσποινα, είναι μία από τις πιο έγκυρες πηγές μου για να καταλαβαίνω αυτό που λέμε ο απλός χρήστης (τί απαίσια φράση αλήθεια). Ξεκίνησε πιάνοντας απλά το ποντίκι - υπάρχει τρόπος να πιάσει η μανούλα το ποντίκι - πέρασε στις εφημερίδες, ανακάλυψε τα blogs και σήμερα έχει απογειωθεί. Τις προάλλες με πήρε τηλέφωνο όσο ήταν σε ταξίδι και γκρίνιαζε γιατί εκεί που ήταν δεν είχε πρόσβαση στο διαδίκτυο. “Δεν μπορώ να ενημερωθώ”, μου παραπονέθηκε, “στην τηλεόραση λένε ό,τι θέλουν, δε μπορώ να κοιτάξω τις πηγές μου. Αισθάνομαι τυφλή.”
Ιδού το θαύμα του διαδικτύου κυρίες και κύριοι. Ο κάθε άνθρωπος που το χρησιμοποιεί για να μάθει, να ψάξει, να συγκρίνει, να κρίνει και να αποφασίσει.
Φυσικά αυτός ο δρόμος εμπεριέχει και έναν κίνδυνο αρκετά μεγάλο. Οι άνθρωποι έχουμε μια τάση - ειδικά online αν πιστέψουμε τη βιβλιογραφία - να παρακολουθούμε ανθρώπους με τους οποίους συμφωνούμε. Υπεραπλουστευμένο αυτό σημαίνει ότι ο υποστηρικτής του Ολυμπιακού δεν διαβάζει τίποτα που έχουν γράψει οι υποστηρικτές του Παναθηναϊκού. Αυτό σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός παραμένει Ολυμπιακός, δεν ενημερώνεται για εξελίξεις στον αθλητισμό από άλλες ομάδες, φανατίζεται ακόμα περισσότερο και τελικά βλέπει τον κόσμο χωρισμένο σε δύο στρατόπεδα με τον Ολυμπιακό στους καλούς και τον Παναθηναϊκό στους κακούς. Αντικαταστήστε τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό με κάτι άλλο πιο ευαίσθητο και θα δείτε γιατί αυτό είναι επικίνδυνο.
Φυσικά το φαινόμενο έχει και άλλες εκφάνσεις. Ποιος δεν έχει φίλους στο facebook που δεν ασχολούνται π.χ. με την ποπ μουσική, κάποιο πρόγραμμα στην τηλεόραση, αποκλειστικά και μόνο; Ποιος δεν σκέφτηκε κοιτώντας τη ροή του “εδώ ο κόσμος καίγεται...”; Ποιος με άλλα λόγια δεν πιστεύει ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πολύ απλά δεν ενδιαφέρονται. Τί να το κάνεις το διαδίκτυο και τις πηγές δηλαδή, όταν δεν υπάρχει θέληση για ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων;
Παρόλη αυτή τη θεώρηση αυτό που μου δίνει ελπίδα είναι - ακόμα μια φορά - η μαμά μου. Αν σκεφτούμε την ηλικία της (πάντα “νεότατη” λέμε στις κυρίες) και μερικά ακόμα στερεότυπα που συνδέουμε με τις μαμάδες, π.χ. δεν εργάζεται πια, ανησυχεί, αγχώνεται, κάνει και κηπουρική, θα ήταν εύκολο να υποθέσουμε ότι είναι αρκετά ευχαριστημένη με τις απόψεις, τις θέσεις και τις πηγές ενημέρωσης που είχε συνηθίσει τόσα χρόνια. Κι όμως. Η επιθυμία της να μάθει, να καταλάβει και να ανακαλύψει πράγματα δεν σταματάει. Βοηθάει φυσικά και το να έχεις παιδιά που σου αναφέρουν συνέχεια καινούρια πράγματα. Η μαμά μου επιμένει πως το να έχεις παιδιά σε αναγκάζει να ακολουθείς τις εξελίξεις.
Όποιος κι αν είναι ο λόγος το αποτέλεσμα είναι ότι η μαμά μου - και ένα σωρό άλλες μαμάδες και μπαμπάδες που ξέρω - ενδιαφέρονται και το ψάχνουν με το διαδίκτυο κάθε μέρα. Τους παρακολουθώ στις συζητήσεις που κάνουν όταν βρίσκονται για φαγητό. Αναφέρουν πηγές που κανείς δεν θα σκεφτόταν λίγα χρόνια πριν. Γνωρίζουν και επιλέγουν, κοροϊδεύουν τις διαδικτυακές πηγές που θεωρούν αναξιόπιστες, προτείνουν ο ένας στον άλλον νέα πράγματα.
Έτσι λοιπόν ελπίζω πως ακόμα κι αν οι Ολυμπιακοί και οι Παναθηναϊκοί παραμείνουν τέτοιοι, τουλάχιστον θα υπάρχει μία μεγαλύτερη κατανόηση μεταξύ τους και ίσως, ίσως λέω, πάει και το άθλημα μπροστά.
Σχόλια