Η αλυσίδα ηλεκτρονικών παιχνιδιών GAME παρέδωσε τα κλειδιά στην PwC και είπε ένα πρώτο αντίο. Πάνε τα καταστήματα; Ή υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;
277 από τα 600 καταστήματα GAME στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ιρλανδία έκλεισαν ήδη. 2000 θέσεις εργασίας εξαφανίστηκαν. Οι φήμες λένε ότι η εταιρεία θα βγει από την κατάσταση αναγκαστικής διαχείρησης και σύντομα μάλιστα, αλλά μια μεγάλη ζημιά έχει ήδη γίνει. Το στοίχημα τώρα είναι αν οι νέοι ιδιοκτήτες θα τα καταφέρουν να αλλάξουν την πορεία της αλυσίδας.
Τα άρθρα που διαβάζω αναφέρουν όλα τα πράγματα που πρέπει όταν αναλύουμε μια τόσο μεγάλη αποτυχία αλυσίδας λιανικής. Πρώτα πρώτα το πώς η αυξανόμενη παρουσία προϊόντων από δεύτερο χέρι σήμαινε μικρότερες παραγγελίες από τους εκδότες για νέο στοκ και άρα χειρότερες σχέσεις. Όταν ήρθε η ώρα αυτοί οι εκδότες δεν στήριξαν το GAME. Μία σου και μία μου.
Δεύτερον οι ακατανόητες πρακτικές πωλήσεων και τα μπερδεμένα κανάλια. Έστω ότι έκανες μια παραγγελία online για να την παραλάβεις από το κατάστημα. Δεν μπορούσες να πας το απόγευμα φεύγοντας από τη δουλειά. Αλλά έπρεπε να περιμένες να παραληφθεί από το κατάστημα ακόμα κι αν υπήρχαν ακριβώς ίδια προϊόντα ήδη στα ράφια. Σουρεάλ.
Τρίτον τα καταστήματα λιανικής - και δη οι αλυσίδες - υποφέρουν παντού. Ας μην πιάσω την Ελλάδα, όπου η τραγωδία δεν έχει προηγούμενο. Στη Βρετανία πάντως, και ειδικά στο τομέα της ψυχαγωγίας η σφαγή είναι μεγάλη. Αν προσθέσουμε και το ότι οι περισσότεροι πλέον αγοράζουν online οι επιχειρηματίες με καταστήματα λιανικής θα πρέπει να πουν το “έχε γεια καημένε κόσμε”.
Όλα αυτά καλά και άγια και πρέπει να τα σκέφτεσαι στις επιχειρήσεις. Δύο ακόμα θέματα όμως έχουν σημασία για μένα - που είμαι πελάτης - τα οποία δεν ξέρω πόσο σημαντικά τα θεωρούν οι διάφοροι διευθυντάδες και χρηματοδότες. Το περιβάλλον και οι άνθρωποι.
Το GAME είχε γίνει ένα τεράστιο απρόσωπο τερατούργημα, παντού ίδιο. Δεν έπαιζες, δε γέλαγες, δεν καταλάβαινες τί γινόταν με τους τίτλους. Δεν υπήρχε αυτό το “τα πιάνω καλέ, ξέρω πώς είναι”. Ήταν δύσκολο να ανακαλύψεις καινούριους τίτλους, να πετύχεις άνθρωπο που να ξέρει τα πάντα - παρόλο που οι περισσότεροι υπάλληλοι ήταν πολύ ευχάριστοι. Κάθε φορά που έμπαινα αισθανόμουν ότι μου έλειπαν οι περιγραφές του κάθε τίτλου και τα σχόλια που βλέπω στο Amazon. Όχι οι τιμές. Αλλά κυρίως αυτό που μου έλειπε ήταν ο Καλός Gamer της Στουρνάρη.
Ο Καλός Gamer στη Στουρνάρη ήταν ο άνθρωπος που με έμαθε να παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά κυρίως με έμαθε να τα αγαπάω. Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει το κατάστημα του ακόμα, δε μπορώ να θυμηθώ καν πώς το λέγανε. Θα με συγχωρήσει ελπίζω γιατί πέρασαν και δέκα χρόνια από τότε. Ήταν ένα μικρό γωνιακό στο θρυλικό δρόμο, μέσα τίγκα στο παιχνίδι κι ο Καλός Gamer καθόταν σε ένα γραφειάκι σαν σύμβουλος παιχνιδιών.
Τις πρώτες δυο τρεις φορές μου έκανε διακριτικές ερωτήσεις. Τί μου αρέσει, τί έχω παίξει. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι είμαι μια άσχετη όταν μιλούσα με τον Καλό Gamer - ενώ ήμουν. Σιγά σιγά βρήκε τα γούστα μου, μου πρότεινε τίτλους, μου έδινε κάποιους λίγο πιο περίεργους για να ανοίξει τους παιχνιδο-ορίζοντες μου. Κάθε φορά θυμόταν όχι μόνο εμένα αλλά και το τελευταίο παιχνίδι που αγόρασα. Κι από τις απαντήσεις μου ήξερε τί θα μου πουλήσει εκείνη τη μέρα.
Ε, αυτό λείπει από το GAME, κι από το Amazon κι από κάθε μεγάλη και απρόσωπη εταιρεία. Ο Καλός Gamer που μοιράζεται μαζί σου την αγάπη του για το παιχνίδι.
Σχόλια