Σήμερα θα πούμε για τον πόνο μου, που έμεινα χωρίς broadband σύνδεση για πέντε μέρες και κόντεψα να φάω τις κουρτίνες από τα νεύρα μου. Αλλά τουλάχιστον κάτι νέο έμαθα. Ότι δουλειά από το κινητό ή από το tablet, δε γίνεται.
Εντοπίζω την κακιά στιγμή στο Σάββατο το ξημέρωμα. Μετά από αμέτρητα χρόνια επιστρέψαμε στο σπίτι κατόπιν διασκεδάσεως πολύ νωρίς (το πρωί) και δεν είχαμε broadband. Το φωτάκι ήταν πορτοκαλί - λόγος άμεσης ανησυχίας, ακόμα και στην κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν.
Επειδή καμιά φορά ακούω γκρίνιες για τις υπηρεσίες ίντερνετ στην Ελλάδα σας πληροφορώ ότι κι εδώ στη Γηραιά Αλβιώνα μείναμε με το ποντίκι στο χέρι για πέντε μέρες, μέχρι που ευγενέστατος τεχνικός ήρθε την Τετάρτη. Μας καλωδίωσε από την αρχή, μας έδωσε και μηχανήματα απαστράπτοντα, μας έλυσε κι ένα πρόβλημα που είχαμε με τον απαρχαιωμένο υπολογιστή μου που όλο έχανε τη σύνδεση.
Το ρεζουμέ ήταν ότι για πέντε μέρες δε μπορούσα να κάνω δουλειά και παιδευόμουν με το κινητό και το tablet μπας και τα καταφέρω να κάνω τίποτα. Ένα φοβερό πράγμα λοιπόν αλλά αν έχεις συνηθίσει να κάνεις κάπως μια δουλειά - π.χ. στέλνεις ένα αρχείο με mail ή το βάζεις στο dropbox για να το πάρεις από κάπου αλλού - δεν μπορείς να συντονιστείς μετά με άλλους τρόπους. Για να καταλάβεις χρησιμοποίησα USB stick μετά από αιώνες.
Το χειρότερο βέβαια είναι ότι ο πάροχος κινητής που έχω διαλέξει δε μου επιτρέπει αυτόματο tethering στο iPhone και δε μπορώ να μοιραστώ τη σύνδεση με τον υπολογιστή μου. Προσπάθησε να απαντήσεις σε mail δουλειάς στο iPhone για πάνω από τρεις μέρες και θα καταλάβεις την απόγνωση μου. Και με το iPhone να “διορθώνει” συνέχεια και τα πάντα. Πώς δεν έγραψα κανένα σόκιν σε κανέναν συνάδελφο να έχουμε άλλα.
Καλή η τεχνολογία που λένε αλλά άμα σου λείψει συνειδητοποιείς πόσο σε έχει βολέψει. Εγώ είμαι πλάσμα του desktop και θέλω πληκτρολόγιο (που να κάνει και εκνευριστικό κλικ κλικ κλικ) και ποντίκι. Θέλω την άπλα μου, την οθονάρα μου, την υπολογιστική ισχύ, το βόλεμα μου. Έχω και έναν browser μόνιμα ανοιχτό για να βρίσκω τις πληροφορίες που χρειάζομαι. Τις μέρες χωρίς broadband έχανα χρόνο για να στείλω πράγματα από το κινητό, να τα κατεβάσω με bluetooth, να τα μεταφέρω με USB stick... τί να λέμε, πιο γρήγορα θα έκανα με σήματα καπνού.
Τώρα βέβαια που στα γράφω αγαπητέ αναγνώστη, μέχρι κι εγώ αισθάνομαι υπερβολική (που είμαι, αλλά γι’αυτό μ’αγαπάνε εδώ στο deasy). Έχω προβληματιστεί όμως πολύ. Κάπως πρέπει να οργανωθώ, να έχω backup λύσεις. Το να πληρώσω για mobile internet το αποκλείω. Νομίζω η μόνη εύκολη λύση είναι να αρχίσουμε να πηγαίνουμε σπιτικά κουλουράκια στους γείτονες. Αχρείαστη να είναι (η σύνδεση τους) αλλά δεν ξέρεις καμιά φορά.
Σχόλια