Τώρα με τους Ολυμπιακούς εδώ στα Λονδίνα αναβαθμιστήκαμε. Έχουμε και wi - fi στους σταθμούς του μετρό. Μόνο εμένα μου φαίνεται εντελώς άχρηστο;
Στη Leicester Square τις προάλλες το iPhone αποφάσισε να με ρωτήσει αν θέλω να συνδεθώ με το Virgin Wi-Fi. Στα πεντακόσια χιλιόμετρα κάτω από τη γη. Εντάξει, υπερβάλλω, δεν είναι τόσα αλλά άμα είσαι υπόγεια τί ένα τί πεντακόσια, τα ίδια είναι. Να μη στα πολυλογώ τώρα με τους Ολυμπιακούς έχουν βάλει wi-fi σε 80 σταθμούς. Όλο το καλοκαίρι η υπηρεσία είναι δωρεάν. Μετά το καλοκαίρι θα είναι δωρεάν στους πελάτες της Virgin και με χρέωση στους υπόλοιπους χρήστες.
Κι εγώ έχω μια ερώτηση - μπορεί να είναι και θεόχαζη αλλά εντάξει, εδώ όλα τα μοιραζόμαστε. Τί το θέλουμε το wi-fi στα 3 λεπτά που περιμένουμε τον επόμενο συρμό; Ας μου εξηγήσει κάποιος τί είναι τόσο σημαντικό που χρειάζεται να το δούμε όσο περιμένουμε στην αποβάθρα.
Θα μπορούσες να μου πεις ας πούμε ότι αφού ένα ταξίδι μπορεί να σου πάρει και μία ώρα (υπάρχουν κι αυτά) μπορείς να ελέγξεις αν έχει συμβεί κάτι. Πρώτον αν η δουλειά σου δε μπορεί να ζήσει μία ώρα χωρίς εσένα πρέπει να αλλάξεις δουλειά. Δεύτερον το άλμα είναι άκυρο. Εφόσον έχεις πρόσβαση μόνο στην αποβάθρα άρα ελέγχεις με το που φτάνεις. Άρα είσαι μόνο 10 λεπτά εκτός δουλειάς. Αν υποθέσουμε ότι το τέλος του ταξιδιού σου είναι σε αποβάθρα με wi-fi η μία ώρα έχει περάσει. Δηλαδή το ίδιο θα ήταν αν έλεγχες τα email σου και πριν μπεις στο σταθμό και αφού βγεις. Εκτός πια κι άν σε κάθε στάση κάνεις ένα refresh. Εκεί η κατάσταση σου είναι προχωρημένη και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Σημειώνω: Διαβάζοντας τούτο το άρθρο πριν το στείλω στον αρχισυντάκτη ο σύντροφος μου σημείωσε ότι μπορεί κάποιος να κατεβάσει τα e-mail του, να τα δει στο ταξίδι, να απαντήσει και να τα στείλει όλα μαζί βγαίνοντας. Και απαντώ. Κοιτάξτε και κανα μπούτι απέναντι. Κακό δεν κάνει.
Το άλλο που πήρε το μάτι μου ως δικαιολογία είναι ότι μπορεί να χρησιμεύσει αν θέλεις να βρεις πού να πας ή αν έχεις χαθεί. Σε αυτή την περίπτωση ορθώς το έχουν δωρεάν γιατί μόνο οι τουρίστες θα το χρησιμοποιήσουν. Η πλειοψηφία των Λονδρέζων έχουμε τατουάζ το χάρτη του μετρό. Ή τον έχουμε μάθει απ’ έξω. Ή - έκπληξη - έχουμε προετοιμαστεί από το σπίτι μας και ξέρουμε πού πάμε. Ή - άλλη έκπληξη - απλά κοιτάμε τις αφίσες σε μέγεθος χωράφι με όλους του χάρτες και τις οδηγίες που υπάρχουν σε όλες τις αποβάθρες. Ή αν όλα τα άλλα αποτύχουν ρωτάμε έναν υπάλληλο.
Τώρα θα μου πεις, ακούγομαι σα τη γιαγιά μου που λέει ακόμα “τί να το κάνω το κινητό παιδάκι μου, έχω γω σταθερό”. Αλλά ρε παιδιά, μεταξύ μας τώρα. Η πρόοδος δε μπορεί να κρίνεται στο ότι σε κάθε σταθμό μπορείς να ελέγξεις σαν εξαρτημένος το mail της δουλειάς. Ούτε στο ότι μπορείς να ανεβάσεις φωτογραφίες από ταλαίπωρους και ανυποψίαστους συνεπιβάτες που φόρεσαν παπουτσάκι που δεν είναι την αρεσκείας σου σήμερα (από τέτοιες κακίες έχουμε πήξει).
Πότε ήταν που θα μας απελευθέρωνε αυτή η τεχνολογία; Γιατί όλο προς την άλλη κατεύθυνση πάμε μου φαίνεται.
Σχόλια