Κάνε μία παύση και σκέψου: Πότε ήταν η τελευταία φορά που έπιασες κανονικό στυλό και έγραψες για πολύ ώρα στο χέρι;
Τις προάλλες βρέθηκα σε μία κατάσταση όπου έπρεπε να γράψω κάποιες σελίδες κείμενο και δεν είχα μαζί μου υπολογιστή. Ναι, συμβαίνουν κι αυτά, δε κυκλοφορούμε όλοι με ένα laptop αγκαλιά. Κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο συνειδητοποιώ πόσο σπάνιο είναι να πιάνω στο χέρι μου κανονικό στυλό.
Από τότε που έμαθα τυφλό σύστημα και χρησιμοποιώ υπολογιστή σχεδόν για τα πάντα - εξαιρούνται τα γράμματα και οι σύντομες σημειώσεις - έχω χάσει και τη φόρμα μου. Τέσσερις σελίδες Α4 έγραψα και χρειαζόταν να σταματάω ανα τακτά χρονικά διαστήματα για να ξεκουράζω το χέρι μου. Μιλάμε τώρα για μέλος της γενιάς που μεγάλωσε με μπλε τετράδιο και άπειρα αντιγραμμένα αρχαία και λατινικά κείμενα.
Υπάρχει κάτι πολύ νοσταλγικό και όμορφο στο χειρόγραφο κείμενο. Μιιλάει άνθρωπος που έχει σημειωματάρια και γράφει ακόμα κανονικά γράμματα οπότε ξέρω τί λέω. Το να πιάνεις στο χέρι σου το χαρτί, να βλέπεις το γραφικό χαρακτήρα, γενικά είναι κάτι γοητευτικό. Κάπως περιέργως αυτά τα γραπτά πάντα είναι πιο ‘πολύτιμα’. Γράμματα δεμένα με ροζ κορδέλα κανείς;
Πάντως - όπως έχει εξηγήσει πολύ καλύτερα από εμένα το Umberto Eco σε ένα από τα “Σημειώματα” του νομίζω (Le bustine di Minerva στο πρωτότυπο) - το κάθε εργαλείο γραφής επιτρέπει και διαφορετική ταχύτητα και ανάλυση σκέψης. Άλλο η ταχύτητα του υπολογιστή, άλλο η ταχύτητα του χειρόγραφου, που σου δίνει περισσότερο χρόνο να σκεφτείς τί γράφεις. Άσε που βλέπεις και πού άλλαξες γνώμη, ενώ με τον υπολογιστή χάνονται όλες οι προηγούμενες προσπάθειες συνήθως.
Για μένα που γράφω πολύ, η ταχύτητα και η ευκολία ενός υπολογιστή δεν συγκρίνονται. Ειδικά όταν μιλάμε για περίπλοκα κείμενα ή για μεγάλα κείμενα, η δυνατότητα να κάνω διορθώσεις αμέσως, να αλλάξω, να γράψω γρήγορα, κάνει όλη τη διαφορά. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι πολλές φορές τελειώνω ένα κείμενο πάρα πολύ γρήγορα. Θα χρειαζόταν δηλαδή σίγουρα κι άλλο χρόνο ή κι άλλη σκέψη.
Τούτο είναι πρόβλημα στον ψηφιακό κόσμο - ειδικά σε πλατφόρμες όπως το twitter για παράδειγμα. Καμιά φορά αρέσκομαι να φαντάζομαι ότι μία διαφωνία δεν θα είχε τόσο μεγάλο πάθος ή θυμό αν γινόταν με γράμματα. Ο Γιάννης ας πούμε θα έγραφε τρεις σελίδες με προσβολές, αλλά μετά θα τις αναθεωρούσε πριν στείλει το γράμμα γιατί θα ήξερε ότι μέχρι να το πάρει ο Κώστας ο θυμός θα είχε καταλαγιάσει. Στο twitter τώρα μέσα σε 140 χαρακτήρες που γράφουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται μπορούμε να σκοτωθούμε.
Από την άλλη, αν το σκεφτούμε, ένα θέμα που παθιάζει, λίγη σημασία έχει πώς θα το κουβεντιάσουμε. Έχω δει και παραδείγματα αλληλογραφίας ανάμεσα σε πολιτικούς ή φιλοσόφους ας πούμε που τσακώνονταν με διαλείματα. Τρεις μήνες από το ένα γράμμα στο άλλο.
Έτσι λοιπόν καμιά φορά αναρωτιέμαι αν το θέμα είναι η ταχύτητα της πληκτρολόγησης ή η απουσία της αυτοσυγκράτησης μας.
Σχόλια