Το TEDx Athens είναι από αυτές τις εκδηλώσεις που -αν κάνεις τη δική μου τη δουλειά- μετά έχεις μία δυσκολία να γράψεις. Γιατί πολύ απλά, τα μηνύματα που έχεις λάβει είναι τόσα πολλά που δεν ξέρεις από που να αρχίσεις. Μπορείς, φυσικά, να αρχίσεις να γράφεις αρκετές βαρύγδουπες λέξεις και εκφράσεις που λατρεύουν οι demi-κουλτουριάρηδες που ήρθαν το περασμένο Σάββατο στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου μόνο και μόνο επειδή το TEDx Athens έχει δημιουργήσει ένα hype και είναι in. Όμως, στην πραγματικότητα, όπως επισημαίνει πολύ σωστά και ο Φανούρης, το TEDx Athens είναι ένα συνέδριο που απευθύνεται περισσότερο στο συναίσθημα.
Θα προσπαθήσω να μην το προσεγγίσω συναισθηματικά, αλλά να αναφέρω 2-3 πράγματα που μου έμειναν. Γιατί το πιο σημαντικό είναι να σου μείνουν πράγματα. Γι’ αυτό και θα δοκιμάσω να γράψω χωρίς να κοιτάξω τις σημειώσεις που κρατούσα στο smartphone μου.
Κατ’ αρχήν ήταν το δεύτερο TEDx Athens που παρακολούθησα και μία πρώτη εντύπωση είναι ότι άκουσα μηνύματα που είχα ακούσει και πέρσι σχετικά με τα start-ups και την επιχειρηματικότητα. Από την άλλη, υπήρχαν περισσότερα θέματα και ομιλητές από διαφορετικούς χώρους, κάτι που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Άκουσα ξανά ότι πρέπει να κάνω τα πράγματα που θέλω να κάνω, πρέπει να δοκιμάσω να τα κάνω. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα ατάκα ήταν αυτή του Κώστα Βογιατζή (aka Yantzer.com) ότι η δουλειά των ονείρων δεν πρόκειται να σου έρθει, αλλά πρέπει να τη δημιουργήσεις. Προσωπικά, θα έλεγα ότι αυτό θέλει και λίγο τύχη, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θυμάμαι να έχω ακούσει από κανέναν ομιλητή.
Άκουσα ξανά -και αυτό δεν με πείραξε καθόλου- ότι η αποτυχία δεν είναι κάτι κακό. Ο Λαρς Ράσμουσεν είναι -μαζί με τον αδερφό του- οι άνθρωποι που δημιούργησαν το Google Maps. Και μάλιστα το έφτιαξαν -πριν το αποκτήσει η Google- χωρίς να έχουν τίποτα στην τσέπη τους. Σημαντική λεπτομέρεια ότι στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 πήραν 45 εκατ. δολάρια χρηματοδότηση για ένα project και απέτυχαν, ενώ τα 25 εκατ. δολάρια που τους έδωσε η Google για να δημιουργήσουν το Wave, επίσης δεν έφεραν αποτέλεσμα.
Μου έμεινε η αίσθηση ότι φέτος ήταν πιο έντονη η προώθηση του εθελοντισμού ή της κοινωνικής προσφοράς αν προτιμάτε. Σημειωτέον πως το TEDx Athens έγινε διήμερο και η πρώτη ημέρα -που ομολογώ πως δεν παρακολούθησα- ήταν αφιερωμένη στον εθελοντισμό. Στη δεύτερη ημέρα, πάντως, οι ατάκες του Τζον Πολ Φλίντοφ για το πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ξεκινώντας από μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα μας, πραγματικά με άγγιξε. Και νομίζω πως είναι αυτό που χρειάζεται πολύ η κοινωνία.
Το φετινό TEDx Athens είχε ως θέμα αυτούς που πράττουν, τους DOers (σ.σ. αυτή η ξενομανία δεν με ενθουσιάζει, από την άλλη, την εκδήλωση παρακολουθούν και αρκετοί από εξωτερικό μέσω του Διαδίκτυου) και ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί που να δίνουν το παράδειγμα και στους υπόλοιπους προκειμένου να τολμούν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα.
Ίσως η πιο σωστή ατάκα να ήρθε από την Μπίντι Καρία, τη “βασίλισσα των start-ups” στην Ευρώπη, της οποίας η συμβουλή προς τους Έλληνες ήταν: “μην αϕήσετε την κρίση να σας πάρει από κατω, μην ϕοβάστε την αποτυχία, μην ϕοβάστε να καινοτομήσετε”
Και αν αναρωτιέστε που θα βρείτε την ιδέα, ο Βίκτορ Κοέν (παρά το “ξένο” όνομα έχει “μπλέξει” και με την Ελλάδα) υποστήριζε ότι -τουλάχιστον για εκείνον- είναι λίγο πριν κοιμηθεί, όταν κάνει ντους ή όταν πλένει τα πιάτα. Και όσο τον άκουγα, τόσο περισσότερο συμφωνούσα μαζί του.
Η εκδήλωση είχε και αρκετή τεχνολογία μέσα της με την ομιλία του Ντέιβιντ Σινγκ, ψηφιακού προφήτη (digital prophet) της America OnLine (AOL) να είναι από τις πλέον ενδιαφέρουσες. Θα σας πρότεινα να τη δείτε στο web γιατί λέει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τον τρόπο με τον οποίο οι ψηφιακές τεχνολογίες αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Σε τέτοιο βαθμό που πλέον δεν πρέπει να λέμε αν είμαστε online ή offline, αλλά αν κοιμόμαστε ή είμαστε ξύπνιοι.
Γενικότερα, το φετινό TEDx Athens είχε πολλά πράγματα να ακούσεις, καλό κόσμο να δεις και να γνωρίσεις και τα σχόλια στο Twitter που το “έθαβαν” θα μπορούσα να πω ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Πάντως, είδα αρκετούς να θεωρούν ότι το κοινό θα έπρεπε να ήταν διαφορετικό. Νομίζω πως ενδεχομένως να είναι μεγαλύτερο. Αλλά αν μεγαλώσει και πολύ ίσως να δυσκολέψει και η δικτύωση μεταξύ των ανθρώπων. Είναι δύσκολες ισορροπίες που θέλουν προσοχή προκειμένου να μη χαλάσει εντελώς, κάτι που δείχνει να πηγαίνει πολύ καλά. Άντε παιδιά, να τα πούμε και του χρόνου...
Σχόλια