Στο σπίτι μας όλα γίνονται με μία σειρά, και ο ύπνος δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Πρώτα πηγαίνουν τα παιδιά στα κρεβάτια τους, μετά οι γυναίκες (εκτός αν είναι παιδιά, οπότε έχουν ήδη πάει), στη συνέχεια οι υπολογιστές και τελευταίοι οι άντρες, δηλαδή εγώ. Το χρυσόψαρο που δεν είναι ούτε υπολογιστής, ούτε παιδί (ούτε ξέρουμε το φύλο του) μένει ξύπνιο όλη νύχτα.
Ήμουν στη φάση του να στείλω για ύπνο τον τελευταίο υπολογιστή και να καληνυχτίσω το ψάρι, όταν μου ήρθε ξαφνικά μια επιθυμία να καθήσω να γράψω. Δεν ξέρω γιατί, πιθανόν επειδή έχω καιρό να γράψω και μου έλειψε. Από την άλλη βέβαια βλέπω απέναντί μου τον πολίτικο χαλβά που επίσης αισθάνομαι ότι μου λείπει κι ας τον δοκίμασα πριν λίγες ώρες. Και δεν μου αρέσει και ιδιαίτερα.
Παράξενο μαραφέτι το μυαλό. Το αριστερό μισό μου λέει να τσακιστώ να πάω στο κρεβάτι διότι σε λίγο θα σβήσει και ουδεμία ευθύνη φέρει και το δεξιό με κρατάει στην καρέκλα και πατάει τα πλήκτρα σε ρυθμούς χαλαρού ημίτυφλου σε μι ελάσσονα.
Η μουσική ακούγεται από το Ommwriter, γλυκανάλατες νότες στην πραγματικότητα αλλά μαζί με το λευκό χιονισμένο φόντο, κάνει καλό στο μαραφέτι μέσα στο κεφάλι μου που έχει πήξει όλη μέρα γράφοντας, δοκιμάζοντας και διορθώνοντας κώδικα. Αν είχα μπροστά μου το χιονισμένο αυτό λιβάδι τώρα... αν μπορούσα να περπατήσω πάνω του...
Βασικά, νομίζω ότι θα είχα ξεπαγιάσει.
Το κείμενο ακούμπησε στα γυμνά κλαδιά ενός δέντρου που βρίσκεται στο φόντο και ξενέρωσα. Χάλασε το τοπίο. Τώρα ετοιμάζεται να ακουμπήσει και στο χιόνι, να το βρομίσει. Ξεκίνησε να δουλεύει και το μοτέρ του ψυγείου, πάει και η μουσική. Το αριστερό μου ημισφαίριο φωνάζει με όσο κουράγιο του έχει απομείνει... "στα έλεγα εγώ, άντε για ύπνο".
Μαζί με την γκρίνια, μου πετάει και μια ζαλάδα, μια θολούρα και αποφασίζω ότι έχει δίκιο. Τακτοποιώ (δήθεν) τα βιβλία και τις σημειώσεις μου στα ράφια και στο γραφείο, συγχρονίζω και τακτοποιώ και τα e-books στα ράφια του iPad (πρώτα-πρώτα τα παιδικά, αφού τα μικρά προλαβαίνουν να διαβάζουν περισσότερο από εμένα), βάζω να φορτίσουν κινητά και φορητά και αφήνω το λερωμένο χιόνι να μαυρίσει εντελώς καθώς η οθόνη του laptop θα μαυρίζει κι εκείνη παραδομένη στον power saver Μορφέα.
Δεν θα λείψω για πολύ. Θα ξυπνήσω νωρίς. Έχω πολλά να κάνω και δεν προλαβαίνω. Πρέπει να τα στριμώξω μέσα στον ελάχιστο χρόνο της μέρας όπως ο απίστευτος κινέζος στρίμωξε τα δωμάτια στο σπίτι του. Οι γιορτές πλησιάζουν και φέρνουν ομορφιές, χαμόγελα, δώρα και... deadlines.
Φέτος από τον Άγιο Βασίλη θα ζητήσω ένα κουτί με ώρες. Πολλές ώρες. Να έχω να βγάζω και να συμπληρώνω τις μέρες που έχουν μόνο 24 ώρες. Και για να μην πιάνει χώρο στο γραφείο το κουτί με τις ώρες, θα ήθελα να είναι ηλεκτρονικό, σε iOS App κατά προτίμηση να το παίρνω και μαζί μου (ας είναι και για Android, θα τη βρω τη λύση).
Αν δεν μου το φέρει εκείνος, θα το φτιάξω μόνος μου, στον ελεύθερο χρόνο μου. Θα με βοηθήσει το χρυσόψαρο που ξενυχτάει μαζί μου.
Σχόλια