Την προηγούμενη εβδομάδα ταξίδεψα στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσω τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο των εκδόσεων και του ηλεκτρονικού βιβλίου, στα πλαίσια του συνεδρίου Tools of Change 2011 (όσο εγώ ήμουν εκεί, το έτερον ήμισυ γύριζε όλη την πόλη και τα μαγαζιά, αλλά χαλάλι της). Άκουσα πολλά και ενδιαφέροντα νέα, είδα από κοντά ανθρώπους που οδηγούν τις εξελίξεις και πήρα μαζί μου ιδέες και σκέψεις που θα με απασχολήσουν ολόκληρη τη χρονιά και όχι μόνο. Οι εξελίξεις τρέχουν και σύντομα θα δούμε σπουδαία πράγματα.
Επίσης εκεί ανακάλυψα τον πραγματικό λόγο για τον οποίο δεν μπορώ να κοιμηθώ νωρίς τα βράδια, ξυπνάω με το ζόρι το πρωί και νυστάζω το απόγευμα. Το βιολογικό μου ρολόι είναι ρυθμισμένο σε ώρα Αμερικής, 7 ώρες πίσω...
Όσο ήμουν εκεί, δεν κατάλαβα τίποτα από jet lag. Ξυπνούσα άνετα στις 7 το πρωί, πήγαινα στο συνέδριο γεμάτος ζωντάνια (κι ας ήταν ο καφές χάλια) και κοιμόμουν χωρίς δυσκολία πριν τα μεσάνυχτα. Ίσως να ήταν και το στρώμα στο ξενοδοχείο που βοηθούσε. Είχε λέει μνήμη και μοίραζε την πίεση ομοιόμορφα στο σώμα και άλλα τέτοια μαρκετίστικα, αλλά πόσα GB ήταν η μνήμη δεν είδα πουθενά. Κοιμόμουν όμως τέλεια. Μάλλον θα αλλάξω στρώμα και στο σπίτι.
Μακάρι να μπορούσα να άλλαζα και την ώρα βέβαια, γιατί μόλις γύρισα, είδα το jet lag με κεφαλαία, bold και underline. Έφυγα από εκεί Πέμπτη απόγευμα και μέχρι να το καταλάβω έφτασα εδώ στις 9 το πρωί της Παρασκευής. Μου στοίχισε αυτό. Κοιμόμουν όρθιος μέχρι τη Δευτέρα κι ακόμα δεν έχω συνέλθει.
Η επιστήμη λέει ότι το ταξίδι από Δύση προς Ανατολή μπορεί να προκαλεί πιο ζόρικο jet lag, αλλά εγώ ξέρω την αλήθεια. Ζω σε λάθος ήπειρο. Μήπως να γυρίσω πίσω; Δεν πρόλαβα να δω και πολλά και άφησα εκκρεμότητες. Τι να πρωτοπρολάβεις άλλωστε να κάνεις με μια μέρα ελεύθερη;
Εντάξει, είχαμε και τα βράδια, αλλά πέρα από το φαγητό δεν προλαβαίναμε και πολλά. Μόνο το τελευταίο βράδι, πήγαμε και είδαμε τον Al Pacino να παίζει τον Έμπορο της Βενετίας στο Broadway. Δεν έχω λόγια για το παλικάρι και την παράσταση, ήταν απερίγραπτη και αξέχαστη. Το ίδιο και το T-Bone steak που φάγαμε μετά, αλλά αυτό μπορούμε να το ξανακάνουμε, ο Αλ ήταν για μία φορά και για πάντα.
Δεν ξέρω τι θα κάνατε εσείς, αλλά στην ελεύθερη μέρα μου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Ναι, εκεί με τους δεινόσαυρους. Θυμόσαστε που σας έλεγα ότι όταν ήμουν μικρός σχεδίαζα ανασκαφές για να βρω δεινόσαυρους; Έ, από τότε ήθελα να πάω.
Πέρα από τους δεινόσαυρους βέβαια, το μουσείο έχει και πολλά άλλα πράγματα να δει κανείς. Εντυπωσιακότατη είναι και η πτέρυγα με τους μετεωρίτες και τα πετρώματα, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και το «αστέρι της Ινδίας», ένα ζαφείρι 563 καρατίων που το φως σχηματίζει μέσα του ένα εξάκτινο αστέρι (υπάρχουν πολλά τέτοια, αλλά αυτό είναι το μεγαλύτερο που έχει βρεθεί).
Επίσης εντυπωσιακό είναι και το δωρεάν iPhone App του μουσείου, το οποίο σε ξεναγεί, σου λέει που είναι τα εκθέματα, τα καταστήματα, οι τουαλέτες κλπ. και αν θέλεις μπορεί, μέσω GPS, να σε οδηγήσει κιόλας εκεί! Μιλάω για ακρίβεια μερικών μέτρων, σου λέει σε ποιό όροφο είσαι, σε ρωτάει αν θες να πας με ασανσέρ ή σκάλα κλπ. Ας παίρνουν ιδέες αυτοί που πρέπει και αυτοί που μπορούν.
Θα μπορούσα να μείνω εκεί όλη μέρα (και όλη νύχτα, αφού έχουν ειδική ξενάγηση με φακούς κλπ, όπου κοιμάσαι μέσα στο μουσείο), αλλά το άφησα για άλλη φορά, αν ξαναπάμε με τα παιδιά. Άλλωστε, μας φώναζε από απέναντι το χιονισμένο Central Park, στο οποίο θέλαμε να περπατήσουμε.
Διασχίσαμε το μισό, ανάμεσα σε σκιουράκια, πάπιες, ποδηλάτες και άλλους που έτρεχαν ή βόλταραν, κατεβαίνοντας νότια από το μουσείο μέχρι την 5η λεωφόρο. Τεράστιο όπως είναι, μας πήρε αρκετή ώρα μέχρι να βγούμε (και δεν θέλαμε και πολύ να ξαναβρεθούμε ανάμεσα στα κτίρια είναι η αλήθεια).
Βέβαια, μόλις πλησιάζαμε στη γωνία του πάρκου, συνάντησα μια μαγνητική δύναμη που με τράβηξε και με πέταξε με δύναμη έξω από το πάρκο, απέναντι στο δρόμο και μέσα σε ένα υπόγειο... εδώ.
Δεν ξέρω πως κρατήθηκα και αγόρασα μόνο μια θήκη για το MacBook... ίσως κάποιο πουλάκι από το πάρκο μου είχε σφυρίξει ότι σήμερα Πέμπτη θα βγει η νέα σειρά των MacBooks και ήταν καλύτερα να περιμένω. Ίσως ήταν το ένστικτο (οικονομικής) αυτοσυντήρησης. Για να δούμε. Μπορεί να περιμένω και για τα καινούρια iMac.
Του χρόνου που θα ξαναπάω, το καλό που τους θέλω, να έχουν βγάλει το iPad 3 με retina display. Αλλιώς θα μείνω όλη μέρα στο μουσείο με τους δεινόσαυρους (ή στο πάρκο με τα σκιουράκια).
Σχόλια