Δεν θυμάμαι αν σας έχω ξαναπεί πόσο μου αρέσουν οι συμπτώσεις (είμαι και εκτός δικτύου οπότε πως να το ψάξω;), οπότε θα σας το (ξανα)πω τώρα. Που λέτε, μόλις είχα καθήσει σε έναν πεζόδρομο να πιω το φραπεδάκι μου και να σας γράψω, όταν διαπίστωσα ότι δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα στην glossy οθόνη μου από τον ήλιο, παρά το γεγονός ότι είχα διαλέξει την πιο σκιερή και απομονωμένη γωνίτσα.
Και πάνω που σκεφτόμουν πως να εκφράσω τα συναισθήματά μου για τις glossy οθόνες, τσουπ! ένα τρελό σύννεφο πετάχτηκε και έκρυψε τον ήλιο. Ποίηση! Αυτό θα πει cloud computing!
Μου αρέσουν οι συμπτώσεις λοιπόν. Όπως και όλα τα τυχαία πραγματάκια που ξεκινούν σαν ασήμαντα γεγονότα στη ζωή μας και καταλήγουν να την καθορίσουν. Όπως σήμερα, που αυτό το συννεφάκι έκρυψε τον ήλιο και μπορώ να σας γράψω και να επηρεάσω τη ζωή σας για πάντα. Δεν τα παραλέω. Θα δείτε, σε μερικά χρόνια :)
Τώρα βέβαια πρέπει να θυμηθώ τι ήθελα να σας γράψω. Έπρεπε να το είχα γράψει κάπου.
Εντάξει, θυμήθηκα. Γι αυτό ακριβώς ήθελα, για την αξία που έχει να γράφετε. Όχι σε υπολογιστή. Αλλού.
Χθες το βράδυ έπεσε το μάτι μου σε κάποια από τα παλιά βιβλία που έχω στα ράφια μου. Απλώνοντας το χέρι για να πιάσω το μάτι μου, πήρα αντί για αυτό ένα από τα βιβλία και το ξεφύλλισα. Ήταν ένα συγκεκριμένο βιβλιαράκι, αγαπημένο, το θεατρικό έργο "Θεϊκά Λόγια" του Ραμόν Ντελ Βάλιε Ινγκλάν. Είναι αγαπημένο, όχι τόσο για το κείμενο, αλλά για ό,τι άλλο είναι γραμμένο στις σελίδες του: χειρόγραφες σημειώσεις, μουτζούρες, καρικατούρες και αφιερώσεις από όλα τα παιδιά της ομάδας που μαζί κάποτε είχαμε παίξει στην θεατρική εκείνη παράσταση.
Ένα τέτοιο βιβλίο με αντίστοιχες αφιερώσεις έχουν και όλα τα άλλα παιδιά της ομάδας.
Είκοσι και βάλε αντίτυπα του ίδιου βιβλίου που βγήκαν από την ίδια εκτυπωτική μηχανή, με λευκά και κολλαριστά φύλλα, όμοια και απαράλλαχτα, τώρα είναι κιτρινισμένα, ταλαιπωρημένα, πιθανόν και σκισμένα, αλλά για πάντα διαφορετικά και μοναδικά για όλους εμάς που τότε μοιραστήκαμε κάτι και το κρατήσαμε.
Κάν' το αυτό αν μπορείς με ebook!
Ναι, το λέω εγώ αυτό, που εδώ και πολύ καιρό δεν χάνω ευκαιρία να πω πόσο καλά και βολικά είναι τα ψηφιακά βιβλία. Εξακολουθώ να το πιστεύω. Απλά ένιωσα την ανάγκη να πω και τι μου λείπει από το ψηφιακό βιβλίο, όπως και κάθε άλλο ηλεκτρονικό κείμενο: το άγγιγμα του χρόνου.
Κάθε χάρτινο βιβλίο (αλλά και οποιοδήποτε άλλο κείμενο ή σχέδιο, οτιδήποτε έχει γραφεί σε επιφάνεια που την επηρεάζει ο χρόνος) δεν είναι στατικό. Εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου και κουβαλάει μαζί του περισσότερα από όσα του έβαλε εκεί ο συγγραφέας του. Το ίδιο το μέσο γραφής, ο γραφικός χαρακτήρας, τα σχόλια τρίτων που το διάβασαν, οι φθορές... όλα αυτά είναι πληροφορία που λείπει από ένα ηλεκτρονικό κείμενο.
Ακόμα κι ένα κείμενο γραμμένο με μια παλιά γραφομηχανή κουβαλάει κάτι μαζί του: τον γραφικό χαρακτήρα της γραφομηχανής, το στραβωμένο ποδαράκι, το σπασμένο γράμμα, την ψυχική διάθεση του συγγραφέα που πατούσε με μανία τα πλήκτρα, τη βιασύνη του να προλάβει την ταχύτητα της έμπνευσής του, τη βαρεμάρα του να αλλάξει μελανοταινία...
Μου λείπει αυτό, κάθε φορά που διαβάζω ένα ηλεκτρονικό βιβλίο, μια ανάρτηση σε ένα blog, ένα άρθρο στο δίκτυο.
Σκεφτείτε να είχε ο καθένας μας από μια δική του γραμματοσειρά που να την κουβαλάει μαζί του σε ό,τι γράφει και τα γράμματα να μην είναι όλα ίδια, αλλά να αλλάζουν ανάλογα με την ταχύτητα δακτυλογράφησης, την πίεση στα πλήκτρα... να ήταν όλα τα κείμενα στο δίκτυο ζωντανά και να αλλάζουν με τον χρόνο, μόνα τους...
Ενδιαφέρον θα είχε. Και δεν είναι και απίθανο να συμβεί. Η τεχνολογία έχει τη δύναμη να μας εκπλήσσει, όταν την πιάνουν στα χέρια τους άνθρωποι με ιδέες και διάθεση.
Μέχρι τότε, σας παρακαλώ να αφήνετε που και που τα πληκτρολόγια και να γράφετε με τα χέρια σας. Πάρτε χαρτί και μολύβι, στυλό, μαρκαδόρο ή αν σας κάνει κέφι ένα σπρέι και βρείτε τον κοντινότερο τοίχο.
Κάθομαι και πίνω το φραπέ μου στα Εξάρχεια και ο απέναντι τοίχος με καλεί. Αλλά έχω μόνο τον φραπέ και δεν γράφει καλά, ξεθωριάζει. Θα βρω κάπου αλλού να γράψω.
Στην υγειά σας!
Σχόλια