Σας έλειψα;
Φαντάζομαι πως όχι ιδιαίτερα. Αυτό είπα και στους απαγωγείς μου που νόμιζαν ότι θα έπαιρναν λύτρα από το deasy για να με ελευθερώσουν... Μετά από άκαρπη αναμονή μερικών εβδομάδων, τελικά απογοητεύτηκαν και με άφησαν ελεύθερο χωρίς αντάλλαγμα. Ίσα που πρόλαβα να ανεβάσω ένα website που είχα σε εκκρεμμότητα και να δω τον ημιτελικό (σε αποσπάσματα, μέχρι να κοιμηθούν τα παιδιά, είχα χάσει όλα τα γκολ και τα έβλεπα μετά σε επανάληψη).
Βέβαια, θα προτιμούσα τα γκολ να τα έβαζε ο Μέσι και όχι ο Μουρίνιο (ναι, ο προπονητής τα έβαλε), αλλά από την άλλη, με αυτή την κακάσχημη πορτοκαλοροζ εμφάνιση που φόραγε η Μπάρτσα (κάποια κοπελιά να μου πει το περίεργο όνομα που σίγουρα θα έχει αυτό το απαράδεκτο χρώμα), ούτε να τους βλέπω δεν ήθελα. Είμαι σίγουρος ότι στον επαναληπτικό αγώνα που θα βάλουν τα κανονικά τους ρούχα, θα παίξουν καλύτερα. Όχι δηλαδή, αν εσείς φορούσατε τέτοιο χρώμα κοστούμι στο γραφείο, θα μπορούσατε να δουλέψετε; Εγώ θα σκεφτόμουν πότε θα σχολάσω να πάω να αλλάξω.
Τέλος πάντων, δεν θα σκάσω κιόλας, έτσι κι αλλιώς εγώ προτιμώ τον Steve (για να απαντήσω και στο Quiz του Uroborus :) ). Έχοντας πλέον από σήμερα χειροπιαστή εμπειρία από το iPad (ναι, κρατώντας το στα χέρια μου εννοώ, όχι κοιτώντας το σε video) μπορώ να πω ότι είναι φοβερό μαραφέτι και όπως και να το κάνουμε, πάντα η τεχνολογία ήταν στις προτιμήσεις μου πάνω από το ποδόσφαιρο.
Η διαφορά στην εμπειρία του να χειρίζεσαι κάτι αγγίζοντας το άμεσα και όχι μέσω αντιπροσώπου (ποντίκι) είναι τεράστια. Είναι σαν να σε έχουν αναγκάσει επί χρόνια να τρως σουβλάκι με πίτα με μαχαιροπήρουνο και ξαφνικά να σου λένε ότι μπορείς να το πιάσεις με τα χέρια και να το φας όπως του αρμόζει. Φαντάζομαι ήδη το επόμενο βήμα: user interfaces που δεν θα αντιδρούν μόνο στην επαφή με μία οθόνη, αλλά στην επαφή με ολόκληρο το αντικείμενο, ευαίσθητες επιφάνειες που θα αντιδρούν αλλάζοντας υφή, χρώμα, σχήμα, ιδιότητες. Πολυμορφικά αντικείμενα που θα μπορείς να τα χρησιμοποιείς, να τα φοράς, να τα βλέπεις και να τα ακούς ανάλογα με τις περιστάσεις.
Θα μου πείτε ότι το παρατραβάω. Καλά κάνω θα σας πω. Έτσι θέλω να σκέφτομαι, περίεργα και ενδιαφέροντα πράγματα που δεν φανταζόμαστε ίσως ακόμα τη χρησιμότητά τους, αλλά κάποτε θα τα θεωρούμε δεδομένα και απαραίτητα. Και ας μην είναι. Διότι με την ανάπτυξη της κοινωνίας μας εδώ που έχει φτάσει, η μόνη οδός είναι μπροστά, τα προβλήματα του περιβάλλοντος, της φτώχειας, της πείνας, των κοινωνικών ανισοτήτων, πρέπει να λυθούν πηγαίνοντας μπροστά, βρίσκοντας νέες, γρήγορες, έξυπνες, καθαρές λύσεις. Και ναι, κάθε πρόβλημα που λύνουμε ίσως φέρνει νέα προβλήματα, αλλά το πράγμα δεν πάει πίσω, εκτός αν καταρρεύσουν τα πάντα και γυρίσουμε σε εντελώς άγριες καταστάσεις.
Ναι, είμαστε καταδικασμένοι να πάμε μπροστά. Να κυνηγάμε την κορυφή και να έχουμε την ικανότητα να μένουμε εκεί, σαν άτομα, σαν ομάδες, σαν σύνολο. Γι αυτό είναι μούρη ο Μουρίνιο (!), ο Steve και ένα σωρό άλλοι, επειδή δεν φτάνουν μόνο στην κορυφή, αλλά μένουν κιόλας εκεί για καιρό, κάτι που είναι και το πιο αξιοθαύμαστο.
Ξέρετε, θυμάμαι τον καιρό που πήγαινα στο γυμνάσιο, είχα έναν καθηγητή φυσικής, πολύ αυστηρό και απόμακρο (ήταν ο τρόπος του να κρατάει τον έλεγχο). Καθώς η Φυσική ήταν το αγαπημένο μου μάθημα, ήξερα πάντα το μάθημα της ημέρας και είχα γράψει άριστα σε όλα τα tests, οπότε μου φάνηκε άδικο όταν είδα βαθμό πρώτου τριμήνου 18. Όταν του το είπα (αφού μας ρώτησε ο ίδιος, δεν πήγα γυρεύοντας), μου είπε ότι το 20 το παίρνει μόνο ο Θεός που είναι αλάνθαστος, το 19 ο καθηγητής και το 18 είναι το καλύτερο που μπορεί να πάρει ο μαθητής. Απογοητεύτηκα πλήρως με την απάντηση και διαφώνησα τόσο με τη λογική της ιεραρχίας αυτής όσο και με την συμμετοχή του Θεού σε κάτι τόσο απλό όσο "αυτό καλείστε να μάθετε, σε αυτό σας εξετάζω, τόσο καλά τα πήγατε" που ήταν για μένα η έκφραση του βαθμού. Δεν έκανα διαγωνισμό ούτε με εκείνον ούτε με τον αλάνθαστο που ουδέποτε άλλωστε θα ήλπιζα να φτάσω, αλλά με τον εαυτό μου.
18-19-20. Μου έμεινε στο μυαλό αυτή η τριάδα. Η λογική της άπιαστης κορυφής, επειδή απλά είσαι μαθητής. Σιγά την κορυφή δηλαδή, για Φυσική γυμνασίου μιλάμε. Έκανα αυτό που όφειλα, δώσε μου το 20 να πάμε παρακάτω, βάλε μου κάτι πιο δύσκολο μετά να δούμε τι θα κάνω. Χρόνια μετά, θα προτιμούσα να μην είχα πάρει στο σχολείο το μάθημα της "άπιαστης κορυφής" αλλά το μάθημα της "διάρκειας στην δική σου κορυφή": Έλα εδώ παιδί μου, σε τι είσαι καλός; τι σου αρέσει; τι σου λείπει; Ορίστε, πάρε την επιβεβαίωσή σου για αυτό που έχεις, πάρε τα εφόδιά σου να πας παρακάτω, βρες την κορυφή σου και κάνε ό,τι μπορείς να μείνεις εκεί. Μην τσακώνεστε μεταξύ σας, υπάρχουν κορυφές για όλους. Μην κυνηγάτε τους άλλους, χάνετε χρόνο, στραφείτε αλλού, εκεί που υπάρχει κενό, εκεί που ταιριάζετε, εκεί που σας αρέσει.
Θα ήταν καλό να είχαμε κάποτε τέτοιου είδους παιδεία στα σχολεία μας. Με λιγότερους άπιαστους (ή αστεία εύκολους) ισοπεδωτικούς, ανούσιους, απογοητευτικούς στόχους. Με περισσότερες επιλογές, εμπνεύσεις, ενθάρρυνση, ατομικές κορυφές. Όχι επιμονή να κυνηγάμε κάτι ανούσιο, αλλά πάθος να βρούμε την δική μας κορυφή και να μείνουμε εκεί.
Ειδικά σήμερα, εδώ στην ταλαιπωρημένη Ελλάδα, αρνούμαι να τα βάψω μαύρα επειδή το spread κοντεύει στις 600 μονάδες και σε λίγο θα χρωστάμε και τα κόκκαλά μας. Ούτως ή άλλως, δεν μπορώ να πείσω τον κάθε κερδοσκόπο να σταματήσει να μας χτυπάει τώρα που μας βρήκε εύκαιρους, ούτε τους κλεφτες και κακοδιαχειριστές των τελευταίων 100 χρόνων να επιστρέψουν τα χαμένα. Σαν άτομο, μπορώ μόνο να συνεχίσω να δουλεύω, όπως μπορώ, να σκέφτομαι θετικά, όσο μπορώ, να κοιτάζω μπροστά, όσο βλέπω, να προτρέπω όλους να κάνουν το ίδιο: Να αλλάξουν οπτική, να ξεχάσουν συνήθειες και πρακτικές του παρελθόντος και να τολμήσουν καινούρια πράγματα, να σκεφτούν, να συνεργαστούν, να επενδύσουν στο νέο που μπορεί να έρθει και όχι στο παλιό που χάθηκε.
Οι ζημιές και οι καταστροφές (αφού θρηνήσουμε και μάθουμε από τα λάθη μας) μπορούν και πρέπει να γίνονται ξεκίνημα, ευκαιρίες δημιουργίας (ενίοτε και καμιάς αρπαχτής σαν τον τύπο που έβγαλε αυτό το ρολόι, αλλά η φιλοσοφία είναι η ίδια: "από αυτό το κακό που έγινε, τι καλό μπορούμε να φτιάξουμε; που είναι η επόμενη κορυφή μας;")
Σχεδιάζοντας τα επόμενα βήματά μου, σας αποχαιρετώ με ένα βιντεάκι που δείχνει πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος μας (και πόσες άπειρες δυνατότητες μας προσφέρει αν κοιτάζουμε μπροστά). Πάμε γερά. Μη μασάτε.
Σχόλια