Σήμερα ήπια τρεις καφέδες: έναν ζεστό, έναν κρύο και έναν ανοικτό.
Ο ζεστός ήταν το πρωί. Σκέτος, φρεσκοφιλτραρισμένος, αρωματικός αλλά δεν κατάφερε να με ξυπνήσει. Ούτε το κρύο ντους τα κατάφερε. Τα κατάφερε ο υπολογιστήρας μου όταν, ξυπνώντας τον από το βραδινό sleep mode, αποφάσισε να μου ανταποδώσει τη χάρη βγάζοντας μαύρη οθόνη και αρνούμενος να ξεκινήσει, αφού για κάποιο ανεξήγητο λόγο κατάφερε να καταστρέψει τον (ολοκαίνουριο) σκληρό δίσκο στον ύπνο του. Μαύρος καφές, μαύρη οθόνη, μαύρο πρωινό. Αποφάσισα να φύγω για το ραντεβού μου αρνούμενος να σκεφτώ πόσα και ποιά αρχεία είχα χάσει.
Ο κρύος καφές ήταν το μεσημέρι. Μετά από πολύωρη συνάντηση, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα και αμέσως ομοφωνήσαμε: φραπέ μέτριο. Τα παγάκια ανακατεύτηκαν με τις σημειώσεις, τα laptops και τους αλγόριθμους και συνήλθαμε. Οι αποφάσεις πάρθηκαν, τα επόμενα βήματα προγραμματίστηκαν, όλα μπήκαν σε τάξη. Πάνω που τελείωνε η μπαταρία του MacBook. Πήγα να το βάλω στην πρίζα, αλλά βλέποντας το καλώδιο θυμήθηκα το ενεργοβόρο, χαλασμένο PC στο σπίτι και συγχίστηκα. Το άφησα ξεφόρτιστο.
Ο τρίτος καφές ήταν βραδινός. Ενδιαφέρων, αναζωογωνητικός ανοικτός καφές στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. Είδαμε τις παρουσιάσεις τεσσάρων web start-ups (Fashinating, YouScan, Listiki και SportMeets), από έλληνες και ξένους συναδέλφους, νέους, γεμάτους όρεξη... Δεν θα σας πω εδώ λεπτομέρειες για το αντικείμενό τους και τις προοπτικές τους. Θα σας πω μόνο ότι και οι τέσσερις προσπάθειες, αν και άσχετες μεταξύ τους, αγγίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το φαινόμενο της (διαδικτυακής) κοινωνικής δικτύωσης, είτε δημιουργώντας νέες κοινότητες, είτε συλλέγοντας/στέλνοντας στοιχεία σε υφιστάμενες (facebook, twitter, blogs κλπ), ή απλά εξάγοντας στατιστικά από αυτές.
Άλλωστε, σιγά-σιγά, το πράγμα γίνεται όλο και πιο εύκολο. Ήδη σε αρκετές υπηρεσίες δεν χρειάζεται καν να γραφτείς, μπορείς να κάνεις login μέσω του facebook. Και αντίστροφα, δεν χρειάζεται να πας στο facebook να δηλώσεις κάτι, το κάνεις κατευθείαν από το website στο οποίο βρίσκεσαι (είδατε το καινούριο κουμπάκι "Like" κάτω από τα άρθρα του deasy;)
Όπως είπε και ο φίλος μου ο Άρης: "Με όλα αυτά, σε λίγο δεν θα ξέρουμε πια που είμαστε και τι κάνουμε". Μη φοβάσαι Άρη, θα ξέρουν εκείνοι. Οραματίζομαι ήδη την επόμενη start-up υπηρεσία μου: Δεν θυμάσαι τι έφαγες χθές; Είχες πιεί πολύ και δεν θυμάσαι τι έλεγες; Ξέχασες που άφησες την ομπρέλα σου; Το ξέρει το δίκτυο: Το τι έφαγες το έγραψε στο facebook η αδερφή σου, το τι έλεγες το βιντεοσκόπησε στο κινητό ο κολλητός σου και το πόσταρε στο facebook, την ομπρέλα σου την άφησες στο ταξί και το έκανε twit ο ταξιτζής. Κάνε login και θα σου πω και τι θα κάνεις αύριο, το έχω προβλέψει.
Σε λίγα χρόνια, μαζί με τον ΑΦΜ που θα παίρνουμε πλέον με τη γέννησή μας (πιθανώς για να φορολογούνται και τα δώρα που δίνονται από κούνια: "- σιδερένιο!", "- μισό ξάδερφε να σου κόψω απόδειξη"), θα παίρνουμε αυτόματα και αριθμό ταυτότητας, πιστωτική κάρτα και facebook/twitter/google/κλπ account. Το μαιευτήριο θα βάζει αυτεπάγγελτα την πρώτη μας φωτογραφία στο facebook, θα στέλνει το πρώτο τουίτ ("ουάααααααα!") και το κράτος θα μας στέλνει το πρώτο μας e-mail:
"Αγαπητέ νέε/νέα, σε καλωσορίζουμε τον κόσμο! Σε ενημερώνουμε ότι σήμερα το χρέος ανέρχεται σε 300 δις ευρώ και το μερίδιο που σου αναλογεί είναι 30.000 ευρώ. Οι δόσεις σου αρχίζουν από τώρα και θα χρεώνονται κάθε μήνα στην πιστωτική σου κάρτα. Αν δεν μπορείς να τις αποπληρώσεις, μπορείς να επιλέξεις να κάνεις μεταφορά υπολοίπου στον οικογενειακό λογαριασμό. Σου ευχόμαστε ολόψυχα υγεία και προκοπή!"
Μπα, δεν ανησυχώ. Όσο βλέπω ανθρώπους να προσπαθούν για κάτι καινούριο, όσο συμμετέχω σε τέτοιες προσπάθειες, θα είμαι αισιόδοξος.
Άλλωστε το χρωστάω (!) να είμαι αισιόδοξος. Πριν λίγες μέρες που πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου τον Γιώργο από τη Νάουσα να του ευχηθώ χρόνια πολλά, όταν τον ρώτησα τι κάνει, μου είπε ότι είναι τέλεια, όλα πάνε μια χαρά, επαγγελματικά, οικογενειακά, σούπερ. Μου έφτιαξες τη μέρα Γιώργο, και όχι μόνο, σε ευχαριστώ. Τώρα κουβαλάω το χαμόγελο που μου άφησες και το μοιράζω, κάνω πλάκα, γελάω όπως τότε που κάναμε παρέα από κοντά. Είναι μεταδοτικό το άτιμο το γέλιο και είναι και τσάμπα, αφορολόγητο (ακόμα).
Το PC ακόμα παλεύει με το chkdsk: "17717 of 31913 unindexed files scanned" (...and counting). Με τις υγείες του. Τουλάχιστον δεν φαίνεται να έχασα κάτι αναντικατάστατο (εκτός από τον χρόνο μου). Ήρθε η ώρα της απόσυρσης αισθάνομαι. Εκείνο το iMac ακόμα μου κλείνει το μάτι.
Μέχρι να τελειώσει, λέω να παίξω ένα παιχνίδι Go. Όσοι δεν το ξέρετε, είναι για τους κινέζους ότι είναι για εμάς το τάβλι (αλλά καμία σχέση με το τάβλι). Για κάποιο περίεργο λόγο με χαλαρώνει. Αλλά θα παίξω με αντίπαλο το laptop, όχι με άνθρωπο. Αρκετή κοινωνική δικτύωση άντεξα σήμερα. Θέλω να να μείνω λίγο μόνος. Εγώ, τα πιόνια μου και ο πίνακας με τις 19 κάθετες και οριζόντιες γραμμές.
Άλλη μια ωραία μέρα. I Like it :)
Σχόλια