Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ήμουν ακόμα μαθητής/φοιτητής, συνήθιζα να διαβάζω έχοντας ανοιχτό το ραδιόφωνο. Ήταν ένα ψιλοαρχαίο και χιλιοταλαιπωρημένο από τις μετακινήσεις και εκδρομές φορητό ραδιοκασετόφωνο, που αρνιόμουν πεισματικά να αλλάξω, αφενός διότι δούλευε μια χαρά και αφετέρου διότι είχε αναλογικό επιλογέα σταθμών. Ξέρετε, έναν κυκλικό μεγάλο διακόπτη στο πλάι που μέσω ενός ιμάντα κινούσε μια βελόνα σε ένα μεγάλο καντράν με αριθμούς... Ο ιμάντας μάλιστα έτριζε από την πολλή χρήση και για να πετύχεις το σταθμό χωρίς παράσιτα, ήθελε υπομονή και λεπτούς χειρισμούς. Σαν το παλιό ραδιόφωνο του παππού μου στο χωριό, ίσως η πρώτη ηλεκτρονική συσκευή που έπιασα ποτέ στα χέρια μου.
Ο λόγος που ήταν ανοιχτό το ραδιόφωνο ήταν η ανάγκη μου να υπάρχει κάτι να μου αποσπά την προσοχή όσο διάβαζα. Κάποιο τραγούδι, τα λόγια του εκφωνητή, οι διαφημίσεις, μου αποσπούσαν την προσοχή κατά διαστήματα, αρκετά ώστε να κάνει το μυαλό μου τα απαραίτητα διαλλείματα, να μην "μπουκώνει". Όταν τελείωνα το διάβασμα, το έκλεινα, έκλεινα και τα μάτια και άφηνα το σκοτάδι και την απόλυτη ησυχία να με χαλαρώσει.
Το ραδιόφωνο αυτό δεν υπάρχει πια, όπως και πολλά άλλα από εκείνη την εποχή... η μαθητική ζωή, το μακρινό και άγνωστο μέλλον, ο παππούς... κάποια έφυγαν για πάντα, κάποια αντικαταστάθηκαν, το παρελθόν μεγάλωσε και το μέλλον έγινε πιο κοντινό. Οι συνήθειές μου ωστόσο, δεν άλλαξαν ιδιαίτερα.
Εξακολουθώ να κάνω αρκετή από τη δουλειά μου τη νύχτα, όταν ο υπόλοιπος κόσμος κοιμάται και δεν με "ενοχλεί" κανείς, αλλά έχω πάντα ανοιχτό κάτι που μου αποσπάει περιοδικά την προσοχή. Κάποτε ήταν το ραδιόφωνο, κατά καιρούς μπορεί να ήταν και η τηλεόραση, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι κάτι διαφορετικό: η συνεχής ροή πληροφορίας από twitter, facebook, mailing-lists, rss, forums κλπ.
Όποια δουλειά και να κάνω, κάπου στο background, σε κάποια διπλανή οθόνη, με pop-up μηνύματα, με κάποιον τρόπο, βλέπω αυτά που γράφουν και λένε διάφοροι γνωστοί και άγνωστοι. Αν είμαι αρκετά απορροφημένος με αυτό που κάνω, δεν δίνω σημασία και το αφήνω για αργότερα, αν κάτι με έχει κουράσει βρίσκω ευκαιρία να αποσπαστώ για λίγο και να επιστρέψω μετά για να συνεχίσω. Κι όταν έχω κουραστεί αρκετά ή τελειώσω τη δουλειά μου, κλείνω τις οθόνες και χαλαρώνω ξανά στην απόλυτη ησυχία.
Το κακό με όλο αυτό βέβαια είναι ότι, αν και πιο ενδιαφέρον, δεν συμμετέχει η ακοή αλλά κυρίως η όραση και αυτό κουράζει. Θα μπορούσα να το γυρίσω ξανά στο ραδιόφωνο, αλλά για κάποιο λόγο δεν θέλω να γυρίσω πίσω, θέλω να πάω μπροστά. Σε λίγα χρόνια, ποιός ξέρει, ίσως ο υπολογιστής μου να μπορεί να φιλτράρει κιόλας όλα αυτά τα μηνύματα και αντί να τα διαβάζω εγώ, να μου διαβάζει εκείνος τα πιο ενδιαφέροντα, πάνω από την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Κάτι σαν ένα νέο ραδιόφωνο, εξελιγμένο, προσωπικό.
Πάλι ονειρεύομαι. Ε, δεν αλλάζει εύκολα συνήθειες κανείς, το είπαμε.
Για σκεφτείτε το όμως. Βάλτε και το youtube στη συνταγή, online υπηρεσίες on-demand μουσικής, blogs κάθε είδους κλπ και έχετε ένα πλήρες οπτικοακουστικό γεύμα με ό,τι πληροφορία βάζει ο νους σας. Χρειαζόμαστε μόνο ένα "έξυπνο" σύστημα που να φιλτράρει όλα αυτά σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας και έχουμε 24ωρο πρόγραμμα, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, με μουσική, ειδήσεις, εκπαίδευση, ότι αγαπάει ο καθένας. Ούτε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο, αλλά κάτι άλλο, μεγαλύτερο.
Πάω να βρω ένα πιασιάρικο όνομα και θα επανέλθω :)
ΥΓ1. Είχα ετοιμάσει να σας πω για το 22 σήμερα, αλλά για κάποιο λόγο μου βγήκε βαρύ (πολιτική, παραλογισμός κλπ) και είπα να μην σας φορτώσω άλλο με τέτοια ευχάριστα πράγματα, φροντίζουν άλλοι γι αυτό καθημερινά.
ΥΓ2. Αν απορείτε πως στο καλό σχετίζεται το 22 με αυτά τα ωραία, σας συστήνω να διαβάσετε το Catch-22 του Joseph Heller. Εκδόθηκε το 1961 αλλά παραμένει μια κλασική κριτική σάτιρα πάνω στον παραλογισμό του πολέμου και την γραφειοκρατική αντίληψη γενικότερα.
Σχόλια