Καλησπέρα φαληρισμένη αναγνώστρια και μπατίρη αναγνώστη μου. Επανέρχομαι για μια ακόμα φορά στις επάλξεις για να μοιραστώ μαζί σου, τις φιλοσοφικές ανησυχίες και προβληματισμούς μου, για όσα γίνονται γύρω μας τις τελευταίες μέρες.
Σου είχα υποσχεθεί ότι θα αφιερώσω ένα κείμενο στην Apple, αλλά αυτό μπορεί να περιμένει. Έτσι και αλλιώς, δεν περιμένω να αλλάξει συμπεριφορά η εταιρεία με το μηλαράκι και να αρχίσει να με αντιμετωπίζει, με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια.
Πάλι σαν ιθαγενή θα με βλέπει, προσπαθώντας να μου δώσει ‘θηκούλα’ για το ελαττωματικό iPhone που ακριβοπλήρωσα, ρίχνοντας μου στάχτη στα μάτια. Θα εξακολουθεί να μου δίνει κινέζικα ανταλλακτικά χείριστης ποιότητας (ακουστικά, φορτιστές, κτλ.), και σίγουρα θα με κοροιδεύει για πολύ καιρό ακόμα, πουλώντας μου το παραμύθι ότι μπορεί να βγάλει ένα σωστό laptop, που μπορεί να κάνει την δουλειά του. Παπάρια μάντολες, που λέει και ο φαφούτης ο Γεωργίου (kinder έκπληξη: Η Apple αναδιαμορφώνει το πληκτρολόγιο, via Panos)
Όλα αυτά όμως μπορούν να περιμένουν, και πριν γράψω μια σκέψη, που απευθύνεται πρωτίστως στον εκδότη μου, θα κάνω μια μικρή παρένθεση, για να ξεχωρίζουμε λίγο την ήρα από το στάρι.
Όπως γνώριζεις, το 2009 ήταν η χρονιά που γιγαντώθηκαν τα ‘ενημερωτικά’ blogs, με αποκορύφωμα το Troktiko. Το 2010, μια άτυχη στιγμή (ή όπως θέλεις, χαρακτήρισε την), οδήγησε στο κλείσιμο του Troktikou, με αποτελέσμα να προκύψουν διάφοροι κλώνοι του.
Όπως ακριβώς γίνεται στην φύση, σε ένα νεκρό πτώμα, καλλιεργείται και μεγαλώνει η μούχλα. Στην περίπτωση του Troktikou, η μούχλα ακούει στο όνομα Tromaktiko.
Ένα blog που εμφανίστηκε ‘ως η συνέχεια του Troktikou’, καπηλεύοντας το έργο και τον θάνατο ενός ανθρώπου και την προσπάθεια μερικών ακόμα, ένα blog από την πρώτη μέρα είχε αυτοσκοπό το κέρδος (μη επικριτέο, απλά το αναφέρω)... ένα blog που εκβιάζει με τον χείριστο βαθμό, για να αποσπάσει χρήματα.
Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο. Ο καθένας μυαλό έχει και κρίνει. Να ξέρεις όμως, ότι η επίσκεψη σου, είναι που τους δίνει την δύναμη να τα κάνουν όλα αυτά, ανώνυμα. Και μην ξεχνάς ότι αύριο, μπορεί να είσαι εσύ στην θέση του ‘κατηγορούμενου’, από κάποιον άλλο ανώνυμο.
(UPDATE: Και πριν βιαστείς, να πεις οτιδήποτε, θα σε προλάβω. Το Tromaktiko λοιπόν, ως γνήσιο τέκνο της κατακίτρινης δημοσιογραφίας δημοσιεύει την απάντηση της εταιρείας που φαίνεται ότι δημιούργησε όλο αυτό το πρόβλημα. Εννοείται βέβαια, ότι δεν μπήκε ποτέ στον κόπο, να δημοσιεύσει πρώτα την ανακοίνωση της εταιρείας εστίασης, για να ξέρουμε σε ποιον και γιατί απαντάει η δεύτερη εταιρεία.)
Κλείνω την παρένθεση, και θα ασχοληθώ με σοβαρές σκέψεις.
Πρόσφατα, διοργανώθηκε το 4o Jelly Talks, στο οποίο είχα την τιμή να παρευρίσκομαι. Το θέμα της βραδιάς ήταν το ‘Non-profit’, με αρκετούς συμμετέχοντες να προσπαθούν να διατυπώσουν έναν ορισμό, που να εφάπτεται στο Διαδικτύο. Μπορώ να πω, ότι δυσκολεύτηκαν αρκετά.
Δεν πρόκειται να το επιχειρήσω, οπότε μην αγχώνεσαι. Αντ’ αυτού, θα μοιραστώ μια σκέψη, την οποία είπα μόνο στον εκδότη μου, στο τελείωμα της βραδιάς.
Στην Ελλάδα, δεν έχουμε αναπτύξει ακόμα τεχνολογική συνείδηση, για να μπορέσουμε να δούμε την έννοια ‘Τεχνολογία’ σε περισσότερες διαστάσεις, πέραν της οικονομικής. Για τον λόγο αυτό, δυσκολευόμαστε να της αποδώσουμε και ‘non-profit’ έννοιες.
Ο λόγος που γίνεται αυτό, κατ’ εμέ πάντα, είναι γιατί όλοι μας, οι άνθρωποι της τεχνολογίας, βλέπουμε τον ευατό μας, ως έναν υποψήφιο Mark Zuckerberg, έναν Larry Page ή Sergei Brin, έναν Bill Gates, έναν Steve Jobs, κτλ.
Όλοι ονειρευόμαστε να κάνουνε κάτι έξυπνο, που την άλλη μέρα θα κάνει πάταγο, και θα λουστούμε στα εκατομμύρια.
Δεν έχουμε καλλιεργήσει όμως, τεχνολογική κουλτούρα, αντίστοιχη με αυτήν που έχουν, π.χ. οι καλλιτέχνες, με αποτέλεσμα, να μην ξέρουμε ή να μην μας ενδιαφέρει να προσδιορίσουμε έννοιες, όπως το ‘μη-κερδοσκοπικό’.
Οι καλλιτέχνες (με ποιότητα), δεν ενδιαφέρονται για το χρήμα, αλλά για την δόξα. Κανένας Van Gogh, κανένας Dali, και κανένας Picasso, δεν έφτιαξε ένα έργο, με σκοπό να βγάλει χρήματα. Το έκαναν από το μεράκι τους για την τέχνη, για την πραγματική καύλα τους, που θα έλεγε και ο Περικλής, και από την ματαιοδοξία τους για δόξα και υστεροφημία, ακόμα και αν αυτή ερχόταν μεταθάνατον. Σε κανένα όμως σημείο, του παραγωγικού τους βίου, το κέρδος δεν αποτέλεσε καταλύτη δημιουργίας.
Ένα τέτοιο μη-κερδοσκοπικό πάθος, δεν συναντάται στο σύγχρονο Internet. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν φαίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που να αγαπάνε το Web και θέλουν να δημιουργήσουν κάτι πρωτίστως για την εξέλιξη του, και όχι για την τσέπη τους. Θα μου επιτρέψεις να εξαιρέσω μερικούς, όπως τον Jimmy ‘Jimbo’ Wales, τον Βob Kahn, τον Linus Torvalds, και τον Bob Truel. Χαρακτήρες, που είναι πίσω από ‘Non-Profit’ προσπάθειες όπως η Wikipedia, το TCP/IP, το Linux ή το DMOZ, αλλά δεν επηρρεάστηκαν από την δόξα που απέκτησαν αυτά τα εργαλεία, και παρέμειναν υπέρμαχοι της ‘Non-Profit’ ιδεολογίας, δουλεύοντας ακόμα και σήμερα, σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς. (Note: φοβάμαι, ότι δεν μπορώ να προσθέσω τον Vint Cerf, σε αυτή την λίστα, μιας και είναι πλέον μεγαλοστελεχάρα του Google).
Εννοείται βέβαια, ότι δεν το κατακρίνω ούτε λέω, ότι είναι απαραίτητα κακό να επιδιώκει κάποιος το κέρδος ή ‘και το κέρδος’. Το αντίθετο μάλιστα. Απλά, πιστεύω πως, επειδή το internet εμφανίστηκε πρόσφατα στην ζωή μας, δεν έχει προλάβει να αναπτύξει ακόμα τα ηθικά και πνευματικά αντίβαρα στο κέρδος.
Σε αυτό το σημείο, πιστεύω ότι αξίζει να διαβάζεις και το καταπληκτικό άρθρο του Παναγιώτη Παπαδόπουλου, στο Webz, που εξηγεί εμπεριστατωμένα για ποιον λόγο, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γίνουμε Silicon Valley, μια παραμύθα που κατά καιρούς μας έχουν πουλήσει ουκ ολίγοι πολιτικοί μας.
Θα κλείσω προσωρινά αυτήν την τοποθέτηση μου, αλλά αν θέλεις να διαβάσεις περισσότερα για το θέμα, τότε μια επίσκεψη στην σπηλιά του Δράκου, θα σε ικανοποιήσει. Γίνεται μεγάλος ντόρος.
Υ.Γ.1: Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους κακόβουλους, που αντί να χαίρονται γιατί γίνονται συγκεντρώσεις και συζήτησεις για το Internet, κάθονται και ασχολούνται με μικροπρέπειες, όπως το που διοργανώνονται αυτές οι συζητήσεις.
Y.Γ.2: Μπορεί να εξηγήσει κάποιος, σε κάποιες διαφημιστικές, που προσπαθούν να πουλήσουν και web, ότι το Flash είναι ξεπερασμένο, εδώ και πολύ καιρό; Ειδικά το Full-Flash site;
Y.Γ.3: Τελικά, το να βγάλεις λεφτά στο Internet είναι πανεύκολο. Α. Σηκώνεις ένα site. Β. Tο ονομάζεις portal. Γ. Bάζεις και καμιά διαπλεκομένη μεγαλοδημοσιογραφάρα σαν βιτρίνα, και τσουπ.. Μέσα σε μια εβδομάδα, να οι τράπεζες και το δημόσιο να πετάνε τα bannerάκια τους στα πόδια σου. Ποιος την χέζει την επισκεψιμότητα;
Y.Γ.4: Τον τελευταίο καιρό έχουμε γεμίζει με ‘Deal-of-the-day’ sites. (Τsoonami, Groupon, SkroutzDeals, κτλ.). Καλό είναι αυτό. Ποιο επιχειρηματικό πνεύμα όμως, αποφάσισε ότι, με τόσο έντονο ανταγωνισμό, η καλύτερη λύση για τον Όμιλο, είναι να φτιάξει ένα... κλειδωμένο ‘Deal-of-the-day’ site;
Υ.Γ.5: ‘Buzz και Creative Marketing Manager’; Αυτά γράφουμε στις κάρτες μας, και αρνείται ο κόσμος να μας πάρει στα σοβαρά.
Y.Γ.6: Ακολουθεί στο Video, που με έκανε να γελάσω πάρα πολύ τις τελευταίες μέρες. Προώθησε το, γιατί πραγματικά το αξίζει.
Σχόλια