Καλή σου μέρα αντάρτισσα αναγνώστρια και επαναστάτη αναγνώστη μου. Στην σημερινή λεκτική αντιπαράθεση μου με την λογική, δεν θα διαβάσεις ιστορίες για το Interactive Marketing, που ξέρω ότι λατρεύεις. Ούτε γκρίνιες και άλλες συναισθηματικές φορτίσεις αρνητικής ενέργειας.
Σήμερα, θα διαβάσεις μια ιστορία βγαλμένη από την ζωή. Εκεί χαμηλά, όπως ψάχνεις στο Google Earth, μέσα στα κακόφημα υγρά στενά. Με ιστορία με κατασκόπους και εγκληματικά στοιχεία. Αλλά χωρίς Κούρκουλο.
Μια ιστορία που αν ήταν σενάριο στο Hollywood, τον ήρωα δεν θα μπορούσε να τον παίξει ούτε ο Jack Norris.
Το στόρι...
Είναι μια κλασσική Αθηναϊκή βραδιά. Τα φύλλα δεν θροϊζουν γιατί δεν υπάρχουν δέντρα, ο ήχος των τζιτζικιών έχει αντικασταθεί από τα κομμένα μπουριά, που έχουν τα παπάκια, και το δύσοσμο άρωμα των φρεσκοπλυμμένων ρούχων της γειτόνισσας, μπερδευόταν με την ευωδία του καυσαερίου.
Κάθομαι μπροστά, στην τηλεόραση, και κάνω αυτό που κάνω καλύτερα, σαν μέσος Έλληνας. Αδιαφορώ για οτιδήποτε ποιοτικό και βλέπω διαφημίσεις στην τηλεόραση, μαγεμένος από τα ατάλαντα μοντέλα/ηθοποιούς και τα ψεύτικα προκάτ γυαλιστερά σκηνικά.
Ξαφνικά, μέσα στην υπέροχη αποχαύνωση μου, με παίρνει τηλέφωνο ο Φανούρης.
‘ - Έλα”, του λέω... “- Πες ότι θες να πεις γρήγορα, γιατί ξεκινάει η Αρβύλα”
“- Παράτα την... Έχουμε πόλεμο, πας για ανταπόκριση...”
… Ξαφνικά, νεκρική σιγή... Το ποτήρι με το γάλα έπεσε από το χέρι και έσπασε στο πάτωμα. Η αδρεναλίνη άρχιζε να βράζει μέσα στις φλέβες μου.
Έπιασα ένα καλαμάκι, και το έβαλα στο στόμα. Δεν καπνίζω, αλλά το σενάριο επέβαλε μια τέτοια κίνηση άγχους.
“... Πάρε με σε 5’. Θέλω να ηρεμήσω” του είπα … Έπρεπε να βάλω τις σκέψεις σε μια λογική τάξη.
Δεν με ενδιέφερε τίποτα. Που ήταν ο πόλεμος, ποιοι πολεμούσαν, γιατί πολεμούσαν. Η δουλειά μου είναι να βάλω την ενημέρωση σου, πάνω από όλα, αναγνώστη και αναγνώστρια.
Άνοιξα την ντουλάπα, και έβγαλα την στολή του πολεμικού ανταποκριτή, έξω. Σκονισμένη, όπως πάντα.. Και πάντα με αυτό το κλασσικό, μπρούτζινο άρωμα του πολέμου. Η’ της κρεμάστρας που είχε σκουριάσει. Δεν ξέρω.
“Τι έχουμε ζήσει εμείς;”... την ρώτησα... Και μου χαμογέλασε. Το ίδιο και το παγουρίνο, που κρεμόταν στην ζώνη της εξάρτησης.... “Ναι, μικρό μου Πόνυ” του είπα... “Και με εσένα”!
Δεν ήθελα κάτι άλλο.
Στα πεδία της μάχης, αυτά τα δυο άψυχα αντικείμενα, ήταν η μόνη μου παρέα και συντροφιά... Και ο ήχος, από τις σφαίρες που περνούσαν χωρίς μελωδικό συντονισμό, πάνω από το κεφάλι μου.
Ήμουν έτοιμος.. Κοιτούσα ανυπόμονα το κινητό μου, προσπαθώντας να δω πότε θα εμφανιστεί το πρόσωπο του Φανούρη στην οθόνη... Όχι, δεν τον έχω φωτογραφίσει. Το Facebook έκανε sync, και έφερε όλες τις φωτογραφίες σας από το profile σας, στο κινητό μου.
Έκλεισα τα μάτια, και ξαναγύρισαν στο μυαλό μου, όλες εκείνες οι στιγμές, που ο Jack Bauer, έσωζε τον κόσμο από τους κακούς. Τον Lex Luthor, τον Dr. Evil και τους Romulans. Και εγώ, δίπλα του, να αναμεταδίδω στον Φανούρη με κάθε λεπτομέρεια, ότι μου ερχόταν στο κεφάλι. Αργότερα, το πουλήσαμε σαν αληθινό σενάριο, σε ένα κανάλι στην Αμερική και το έκανε σηριαλάκι.
Ξαφνικά το ringtone με το Facebook song, διέκοψε τον δυνατά παλμώμενο χτύπο της καρδιάς που γέμιζε το δωμάτιο, και σκόρπισε τις σκέψεις μου. Ήταν ο Φανούρης.
“ - Είσαι έτοιμος;.. Έχεις πάρει τα πάντα;” ψέλλισε.
“- Στο μέτωπο εγώ, στην σύνταξη εσύ... Το έχουμε κάνει τόσες φορές... Πες μου τι έγινε περιληπτικά”, του απάντησα.
“- Κάποιοι αντάρτες, οι Anonymous κατεβάζουν τα sites των μεγάλων πιστωτικών ιδρυμάτων. Θέλω κάλυψη πρώτου μετώπου, θέλω συνεντεύξεις, θέλω ονόματα, θέλω φωτογραφίες και videos..“
“- ΟΚ, λοιπόν. Πες μου, όμως... Γιατί τα κατεβάζουν;”
“ - Γιατί οι μεγάλοι προσπαθούν να φιμώσουν το Wikileaks”
“ - .Εμ, έτσι είναι η διπλωματία. Μια Leakοφιλία” του είπα, και το έκλεισα απότομα.
Το εναρκτήριο λάκτισμα στον πόλεμο ενάντια στην ελευθερία της έκφρασης και στην ελευθεροτυπία, μόλις δώθηκε και στο Internet. Δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο.
Πήρα τα κλειδιά, καβάλησα την μηχανή... και πήγα να πάρω γλυκά, με το μακρύ μου μαλλί να ατενίζει ανέμελα τον αέρα. (sic!) :-)
Θα ήταν μεγάλη νύχτα και είχα ανάγκη από ζάχαρη και καφέ.
Η υποκειμενική σου ενημέρωση είχε μόλις ξεκινήσει. Για την ανεξάρτητη ενημέρωση, θα φροντίσουν τα υπόλοιπα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
υ.γ.1 Στο videaκι στο τέλος, μπορείς να δεις τι όμορφα που καίγονται, τα όμορφα χωριά...Και μετά, καλό είναι να σε προβληματίσει και αυτή η σκέψη.
υ.γ. 2 Να πούμε και κανά δικό μας... 20 Δεκέμβρη είναι την άλλη Δευτέρα. Και ακόμα δεν ξέρουμε τίποτα. Μας φυλάτε τα ονόματα για έκπληξη;
υ.γ. 3 Άτονα, αδιάφορα, άσκοπα και μάλλον ‘άκομψα’ τα φετινά βραβεία.
υ.γ. 4 Παρόλα αυτά, ένα μεγάλο μπράβο και από εμένα, στους ‘Mad Men’ και στον ‘Don Draper’. Ίσως οι μοναδικοί που δείχνουν συνέπεια. Αλλά, όχι άλλη σοκολάτα. Θα πάθουμε σάκχαρο.
υ.γ. 5 Αν αντί για τoν Πανούτσο, διάβαζες ένα τόσο ποιοτικό blog κάθε μέρα, ο κόσμος μας θα ήταν πιο μελωδικός..., Φώτη.
Σχόλια