‘Οταν ο Tom Kelley (εταίρος της IDEO) έγραφε το βιβλίο “Τέχνη της Καινοτομίας” δεν ήξερε ότι θα επηρέαζε τα προγράμματα μεγάλων πανεπιστημίων, ούτε ότι θα έκανε ...σχολή. Μόλις το τελείωσα, θυμάμαι, έγραφα σε χαρτί μία φράση του: “Δεν χρειάζεται ούτε εσύ, ούτε η εταιρία σου να είστε ‘best-in-class’ σε όλες τις δράσεις σας. Σαν ένας Ολυμπιονίκης, το σημαντικό είναι, να πετύχεις πραγματική υπεροχή στα λίγα σημαντικά και σε όλα τα άλλα απλά να είσαι δυνατός...” ...έτσι εισάγει την έννοια και την αποφασισιστικότητα του νικητή, όπως αρκετοί ας πούμε αθλητές.
Είναι αλήθεια ότι μαθαίνουμε πολλά από τους αθλητές, ως αναλογία και παράδειγμα. Είναι δεσμευμένοι σε ότι κάνουν, εργάζονται σε ομάδες, αντιπαρέρχονται εμπόδια προσωπικότητας, παίρνουν ρίσκα. Πάνω από όλα, ξέρουν πως να τα δίνουν όλα και να σπρώχνουν τα όρια τους πιο ψηλά. Θέλουν να είναι νικητές. Σκέφτομαι την ιστορία της Nikki Stone, που με εμπνέει, γιατί πήρε το Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο (Ναγκάνο, 1998) σε μία προσπάθεια. Διάβαζα πριν κάμποσους μήνες για το webinar που διοργανώνει, στο οποίο μοιράζεται πως μεγάλωσε για να είναι νικήτρια, πως πολεμάς τις αντιξόοτηες και τις κερδίζεις. Θα πείτε, καλά τώρα, από τέτοια σεμινάρια έχουμε δει... η Nikki έγινε Ολυμπιονίκης πετώντας στο χιόνι, αλλά έχοντας πρόβλημα σπονδυλικής στήλης. Μπείτε στο Brainpicking της Nikki και διαβάστε μισό λεπτό πόσα κάνει μέσα στη χώρα της.
Θυμάμαι όταν πρώτη φορά το 2002 διάβασα το βιβλίο “Peak Performance” που συνέγραψε το αφεντικό της Saatchi, Kevin Roberts. Ενώ έγραφε με αλληγορία πως οι top αθλητικές ομάδες ανατρέφονται με τις λογικές της Υψηλής Απόδοσης, έμελλε να γίνει business reference. Οποιο χαλί και να σηκώσεις, οι άνθρωποι διαδίδουν και επευφημούν τη νοοτροπία του νικητή. Είναι μέσα στη φύση και στη διαφοροποίηση των ειδών. Ξεκινά από το ένα ημισφαίριο και σαν τραπουλόχαρτα διαδίδεται στο διπλανό. Α! είπα τραπουλόχαρτα και θυμήθηκα ένα τρομερό βιβλίο, που συστήνω ανεπιφύλακτα, του Jared Tendler “Mental game of Poker: Proven Strategies for Improving Tilt Control, Confidence, Motivation, Coping with Variance, and More. Γράφτηκε το 2011 και έγινε classic best seller για την ψυχολογία της νίκης. Ξέρω, ξέρω κάποιοι θα πουν “ασε μας φίλε”, “εδώ έχουμε κρίση” κλπ αλλά το’χουμε ξαναπεί, τα Ideacasts απαιτούν λίγη ευρύτητα μυαλού και φαντασία, δεν είναι για αυτούς.
Σε όλα αυτά σήμερα, με οδήγησε το ερέθισμα-άρθρο του blogger Geoffrey James, σχετικά με το πως φέρνεις τον εαυτό σου στο πνευματικό επίπεδο του νικητή. Παραθέτω ορισμένα συμπεράσματα, πολύ σχετικά με το business making και την προετοιμασία μας: Μην τρέχετε τυφλά, να είστε προετοιμασμένοι όταν πρέπει. Υιοθετήστε την κατάλληλη ψυχολογία, το πως δείχνετε, επηρεάζει το πως νιώθετε. Φανταστείτε τον τερματισμό, όπως οι δρομείς για να χαλαρώσουν και να ανασάνουν. Κάντε πρόβες τι θα πείτε και τι θα κάνετε. Φανταστείτε τα βήματα που πρέπει να κάνετε. Αποσυνδέστε το άγχος των στόχων και του αποτελέσματος. Δράστε δυνατά, κάντε! κλπ κλπ
Σε όλη μου τη ζωή με ενδιέφερε η ομάδα και η νίκη, ας πούμε η επιτυχία αυτού που θέλω. ‘Ελεγα πρέπει να γίνει αυτό, και ξεκινούσα τη δουλειά χωρίς να ξεχνώ, που πάω. Δεν κέρδιζα πάντα, ούτε άτρωτος ήμουν, αλλά ήθελα να είμαι με Νικητές. Τους ξεχώριζα από το βλέμμα και ήθελα να με παίρνουν μαζί τους στο στιγμιαίο ή το μεγαλύτερο ταξίδι μας… Ακόμη και σήμερα όπου τους συναντώ, και βλέπω τα παθιασμένα μάτια ...κάνω άνω-κάτω το πρόγραμμά μου, για να ακούσω ή να νιώσω εσωτερικά λίγο παραπάνω, λίγο ακόμη!
Αυτή η όμορφη νοοτροπία του Νικητή μας λείπει αφόρητα, αν και είναι προαπαιτούμενο για να επιχειρήσεις, για να δημιουργήσεις και να καταφέρεις. Δεν μαθαίνεται στις στρατιές των MBA (sic), ούτε στις αγωνιστικές καταλήψεις, ούτε στα “κεκτημένα” της ομοιόμορφης ισοπέδωσης. Βλέπεις γύρω σου νέα παιδιά να σέρνονται κουρασμένα σε μία ρουτίνα. Ακους ομάδες startups χωρίς πάθος και τρέλλα να παρουσιάζουν και χασμουριέσαι. Βρίσκεσαι σε συζητήσεις μεγαλύτερων, υποτίθεται ανθρώπων με πείρα, όπου αναπράγεται σε τόνους γκρίνια και μιζέρια. Να μην πω στην τηλεόραση των προβεβλημένων ...”εμείς όλοι”, “πρέπει η πολιτεία”, “το θέμα είναι”, “έγινε καταγγελία”, “απαιτούμε να”... ρηχά και καθημερινά επαναλαμβανόμενα κλισέ.
Δεν ξέρω πραγματικά. ‘Ισως να φταίει η υπερ-πολιτικοποίηση στην Ελλάδα, η εργασία σε ίδιους τομείς, ίδιων ανθρώπων, ίδιων ειδικοτήτων και ικανοτήτων. Ισως να φταίει το σχολείο που ισοπεδώνει, χωρίς να περνά μηνύματα θετικής ανάτασης και φιλοδοξίας προς τη δημιουργία και το “τα κατάφερα”. Ισως, ίσως, πείτε εσείς το λόγο. Το θέμα είναι ότι το σημερινό άρθρο θα μπορούσε να τιτλοφορείται “Βαρέθηκα να χασμουριέμαι στην Ελλάδα” ή “Τα ίδια ακούω κάθε μέρα και δεν ζω” (πραγματικά)!
Πως να το κάνουμε, στην Ελλάδα θέλουμε ξανά προσπάθεια, συνεργασία, δημιουργία με τη νοοτροπία του Νικητή και όχι με ...την παράδοση των ηττημένων.
...stay tuned,
Τάσος
Σχόλια