Αν και το «μανιφέστο» είναι μια λέξη κάπως των 80s ...οι νεοφυείς επιχειρήσεις το χρειάζονται. Θέλουν ένα πρακτικό σχέδιο και θέσεις απέναντι στους φορείς διοίκησης που δεν γνωρίζουν και δεν συμπαθούν την επιχειρηματικότητα. Για το μανιφέστο έγραψαν προηγούμενα οι Ν. Μουμούρης, το «Startup με κουπόνια» και Δ. Μαλλάς, ως απάντηση «Τα κουπόνια, τα startups και ένα μανιφέστο»! Είπα κι εγώ να μπω στην κουβέντα αυτή. Το μανιφέστο διακατέχεται από τη λογική «δώσε κι εμένα μπάρμπα», όπου μπάρμπας είναι το κράτος-πατερούλης και ως συνήθως ο μπαμπάς κάνει χατίρια. Το μανιφέστο ζητά πολλά πράγματα, τα οποία στη δική μου ερμηνεία, δεν εγγυώνται τη δημιουργία ενός εθνικού σχεδίου, ούτε ενός υγιούς οικοσυστήματος.
Πρόσβαση σε 100 εκατ. δημοσίων κεφαλαίων και δημιουργία ταμείου με συμμετοχή 30% από ιδρύματα και 70% από το Δημόσιο...
Τα αποθεματικά του κράτους από δυσβάσταχτους φόρους, είναι για να αντιμετωπίσουν αβεβαιότητες στο μέλλον (που είναι πολλές) και τη στήριξη ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Η πρόταση αυτή (χωρίς σχέδιο) δεν ωφελεί τον «σταρταπά» που πασχίζει να χτίσει την ιδέα του. Ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να διατεθεί σε απροσδιόριστο ρίσκο. Αν θέλουν οι νέες επιχειρήσεις, ας υποβάλλουν προτάσεις σε τράπεζες, σε μεγάλες εταιρίες, ή φορείς του εξωτερικού, και να χτίσουν συνεργατικά σχήματα της ψηφιακής οικονομίας για να ανθίσουν. Ας υποβάλλουν έργα στο επενδυτικό ταμείο της ΕΚΤ, στο Γερμανικό κλπ. Οχι άλλα «ανέξοδα» δημόσια χρήματα των πολιτών....
Vouchers των 12.000 ευρώ για 600 startups και των 35.000 ευρώ για 300 startups.
Το μανιφέστο εδώ φαίνεται δίκαιο, για παροχή ευκαιριών σε όλους, αλλά ποιός αποφασίζει την εξίσωση όλων των startups και του ταλέντου σε ένα ίδιο voucher; Ποιός εξισώνει τους ταλαντούχους, με τους «θα δούμε πως πάει» και ποιός ελέγχει το σύστημα vouchers; Η πρόταση είναι συμβολική προσβολή για εταιρίες ταχείας ανάπτυξης και για το ταλέντο που δεν εξισώνεται. Θα αρκούσε η συμπλήρωση ...«να δίνεται σε όσες νέες επιχειρήσεις έκλεισαν τον πρώτο χρόνο break-even ή με κέρδος».
Φορολογική ελάφρυνση για «επαναπατρισθέντα» κεφάλαια (5%) που επενδύονται σε startups και απάλειψη της ανάγκης εγγυητικών
Χρειάζονται κίνητρα για το επενδυτικό ρεύμα προς τη χώρα. Εύκολα όμως παίζεις με το ποσοστό χωρίς χρηματοοικονομική μελέτη προσδοκόμενων εσόδων, από ποιές αγορές περιμένεις, με ποιό ορίζοντα, με ποιό marketing plan; Πως θα καλυφθεί το δημόσιο κόστος από την οικονομική δραστηριότητα; Χωρίς εγγυητικές; Οι εγγυητικές αντασφαλίζουν οικονομικές ζημιές. Δεν μπορούμε να έχουμε αγορά δύο ταχυτήτων. Κάνεις επιχείρηση, κι αν τυχόν υπάρξει αρνητικό κόστος τότε η τράπεζα (δηλαδή οι πολίτες) θα την αποπληρώσει, αλλά από που;
Εκκαθάριση επιχείρησης χωρίς ευθύνες μελών ΔΣ, χαμηλότερος φόρος στα 3 χρόνια, υποβολή φορολογικής δήλωσης μόλις φτάσει η εταιρία σε ικανή οικονομική δραστηριότητα, κατάργηση της υποχρέωσης να είναι ασφαλισμένοι οι ιδρυτές ενός startup, και να επιτρέπεται στις εταιρείες να διακόψουν τη λειτουργία τους 6 μήνες μετά την ίδρυση τους και χωρίς επιπλέον κόστος
Για πρώτη φορά με αυτές τις προτάσεις αναδεικνύεται μια νέα επιχειρηματική αξία ...η καμμία ευθύνη! Τέτοιες προτάσεις «δωρεάν» προνομιακής μεταχείρισης, δημιουργούν στην κοινή γνώμη ένα προφίλ επιχειρηματία «θαλασσοδανείων» σε πιο σύγχρονη μορφή. Αδικούν την επιχειρηματική κοινότητα, υποτιμούν τους Ελληνες εξαγωγείς και στέλνουν λάθος μήνυμα σε όσους θέλουν, μαθαίνουν ή προσπαθούν στο επιχειρείν.
Δημιουργία περιφερειακών ψηφιακών κέντρων (digital startup hubs).
Πραγματικά εξαιρετική, αναγκαία και επίκαιρη πρόταση. Πρέπει όμως κάποιος να δημοσιοποιήσει, για λόγους αξιοπιστίας, το business και marketing σχέδιο. Ποιές συνεργασίες με τοπικά επιμελητήρια, πανεπιστήμια, περιφέρειες συζητώνται προς σύναψη και ενεργοποίηση ποιών projects. Πως θα συμπεριλάβει το σχέδιο τα open coffee, tedx, πανεπιστήμια στη συλλογική προσπάθεια αλλαγής μοντέλου. Ελπίζω να μην πρόκειται πάλι για κρατικά λεφτά, για κάποιες τοπικές υπηρεσίες μελετών.
Το Δημόσιο να έχει ένα μίνιμουμ ποσοστό προμηθειών (40% των αναγκών του) από μικρού και μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεις.
Θα ήταν ωραίο να δίνονται ψηφιακά έργα σε κοινοπραξίες για οικονομίες κλίμακος και μεταφορά τεχνογνωσίας, αλλά δεν πρέπει το κράτος να κάνει προτιμητέα πολιτική στην αγορά. Οταν το παγκόσμιο ηλεκτρονικό εμπόριο αυξάνεται 48% κάθε χρόνο, έχουν άραγε εξαντλήσει οι startups όλες τις B2B πωλήσεις στην εγχώρια και Βαλκανική αγορά που θα χρηματοδοτούσαν την ανάπτυξη των σχεδίων που ονειρεύονται;
Δημιουργία ενός fund of funds που θα απευθύνεται σε venture capital funds. Το Δημόσιο θα χρηματοδοτεί με 0,5 ευρώ για κάθε 1 ευρώ που θα επενδύει ένα VC σε κάποια ελληνική επιχείρηση.
Το κράτος θα επιδοτεί τον επενδυτή, για να τον φέρει, θα παίρνει ρίσκο ως συνέταιρος, χωρίς μηχανισμούς ελέγχου των business cases και μπορεί στο τέλος να λέμε «ε, δεν πήγε καλά»; Θα πληρώσουν τη ζημιά οι φορολογούμενοι, για να μπορεί κάποιος να δοκιμάσει ανέξοδα; Αν ήμασταν μια χώρα με αποθεματικά (Γερμανία, Κίνα, ΗΠΑ) να το καταλάβω, ας πούμε, επενδύουμε στο «κίνημα», και στην εκπαίδευση νέων. Νομίζω ότι η ευκολία με την οποία κάποιος γράφει για το δημόσιο χρήμα, πρέπει να αλλάξει. Στην Ελλάδα επιτρέψαμε για πολλά χρόνια ένα μοντέλο σπατάλης, που αφαίρεσε πόρους από το μέλλον των παιδιών, την εκπαίδευση, και την εξωστρέφεια της χώρας.
Είχα ελπίδες ότι το μανιφέστο θα σημείωνε πραγματικές ανάγκες, θα ήταν πρακτικό (με λεπτομέρειες, έργα, συνεργασίες) και θα ζητούσε δημόσια λύσεις επί συγκεκριμένων. Θα περίμενα να λέει «ζητούμε συνεργασία από τους ΧΨ φορείς για το project ΧΨ», ή «ζητούμε από το Υπ. Παιδείας την εισαγωγή υποχρεωτικών πρακτικών εκπαίδευσης ΧΨ στα πανεπιστήμια με εξω-ακαδημαϊκούς», ή «δημόσιο διαγωνισμό για τον ψηφιακό μετασχηματισμό των ΧΨ κρατικών υπηρεσιών με τη συμμετοχή κοινοπραξιών εταιριών ICT», ή «προτεραιότητα επιδότησης των επιχειρήσεων λιανικής που θα κάνουν τον ψηφιακό και εξαγωγικό τους μετασχηματισμό», ή «χρήματα θα δίδονται μόνο σε έργα και εταιρίες που έχουν εξωστρεφές σχέδιο με μετρήσιμα αποτελέσματα», ή «να επιταχυνουμε το mobile money τώρα σε όλα τα σημεία συναλλαγών της χώρας». Και άλλα πολλά θα μπορούσα να πω, όπως συμμετοχή τεχνολόγων σε επιτροπές διαγωνισμών κλπ. Μόνο αν ήταν απόλυτα πρακτικό και χωρίς μία «γραφειοκρατική» γλώσσα, μόνο τότε το μανιφέστο θα έμοιαζε άτρωτο, αξιόπιστο και θα έμπαινε στα χείλη της κοινωνίας. Χωρίς ευχές και γενικότητες, θα μπορούσες να το αγκαλιάσεις, γιατί θα φαινόταν αδιάσειστα ότι τα startups ζητούν ρόλο και ευθύνη στη θετική βελτίωση των παραλύσεων που έχει η Ελλάδα τόσα χρόνια. Θα έδειχναν ότι βοηθούν τους φορείς εξουσίας, σε όσα δεν ξέρουν, και θα έστελναν ελπίδα στους πολίτες, οτι τα «νιάτα μας» είναι έτοιμα να αλλάξουν τη χώρα για το καλό της κοινωνίας. Και μην μου πείτε ότι είναι προσαρμογή του Ευρωπαϊκού, γιατί θα ζούμε όπως σήμερα για 10-15 χρόνια ακόμη, μόνοι μας! Δεν έχουμε χρόνο για άλλες «προτάσεις για το πώς η Ελλάδα μπορεί να άρει τα εμπόδια στην ανάπτυξη και να δημιουργήσει ένα φιλικό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις στη χώρα» ...επειγόμαστε για πρακτική δράση και αποτελέσματα!
Τα προβλήματα της νέας οικονομίας δεν είναι τόσο η φορολογία, η χρηματοδότηση, η γραφειοκρατία (όχι ότι δεν είναι, όπως για όλες τις επιχειρήσεις). Τα προβλήματα του λεγόμενου «οικοσυστήματος» είναι σοβαρότερα. Οι πιτσιρικάδες-‘γκαουλάιτερ’ των startups έχουν χωριστεί σε ομάδες-σιλό. Δεν υπάρχει ενημέρωση και εκπαίδευση. Δεν υπάρχει κοινή αντίληψη για βοήθεια σε νέα παιδιά. Αλλο κάνουν τα πανεπιστήμια, άλλο ο Δήμος τάδε, άλλο οι πρεσβείες, άλλο οι διάφορες εταιρίες. Οι startups είναι αγοραφοβικές προς την Ευρωπαϊκή αγορά ICT. Γεμίσαμε με sites που γράφουν συνεχώς για επιτυχίες, μετατρέποντας ένα μαραθώνιο ...σε hype. Οι δεκάδες φορείς-πρεσβείες-ινκιουμπέιτορς που δραστηριοποιούνται, δεν εισφέρουν προστιθέμενη αξία. Τα 30 περίπου events το χρόνο δεν αφήνουν πρακτικό αποτύπωμα. Οι πολλοί διαγωνισμοί καινοτομίας χωρίς μετέπειτα δίκτυο επαφών, είναι σαν διαφημιστικά οχήματα. Το Ευρωπαϊκό χρήμα που διακινούν funds με ασαφή κριτήρια επιτυχίας, δημιουργεί καχυποψία. Ολοι ψάχνουν για 'προσιτούς' developers, και τους φουσκώνουν τα μυαλά ότι όλοι θα γίνουν πλούσιοι. Οι startups δεν απευθύνονται στην Ελληνική αγορά B2B, που πρέπει να μετασχηματιστεί, και θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξή τους. Μιλούν πολύ. Αν αυτά είχε κατά νου το νέο μανιφέστο, τότε δεν θα το κατέθεταν σε Υπουργούς και Γραμματείες, αλλά στην κοινωνία, σε κάθε πόλη, σε κάθε φορέα, δημόσια και δυνατά! Από την εμπειρία μου έτσι δεν χτίζονται αγορές.
Το μανιφέστο μοιάζει σαν «πολιτική ατζέντα» άσκησης πίεσης ...μακριά από το όνειρο, στο οποίο οι κοινότητες πολιτών θα αλλάξουν μαζί την Ελλάδα, θα συμπαρασύρουν μαζί τους δημιουργικά μυαλά και όσο κι αν είναι δύσκολο θα πετύχουν το «νέο» μαζί.... Η κριτική μου αυτή γίνεται, γιατί ποτέ δεν είναι αργά να διορθωθούμε όλοι, γιατί τα νέα παιδιά που συναντώ εκεί έξω δεν θέλουν μανιφέστα και γιατί ως πολίτης δεν αντέχω άλλα ψέμματα στη θανάσιμα λαβωμένη χώρα μας.
Stay tuned ...και (πραγματικά) ο θεός βοηθός!
Σχόλια