Σήμερα ο μήνας έχει 20 και έχει βαριά συννεφιά πάνω από την πόλη. Πράγμα που σημαίνει πως όλο και κάτι θα βρούμε για να πέσουμε από τα σύννεφα.
Να, δες τις τελευταίες ημέρες τι γράφεται σε ειδησεογραφικά sites και στα κοινωνικά δίκτυα με αφορμή την αναθεώρηση του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Η προοπτική επιβολής ειδικού τέλους σε υπολογιστές και tablets, το οποίο τέλος θα καταλήγει στις τσέπες των οργανισμών που διαχειρίζονται τα πνευματικά δικαιώματα (π.χ. ΑΕΠΙ) έχει προκαλέσει -καλοπροαίρετο θα ήθελα να πιστεύω- σάλο. Πω πω κόσμος που πέφτει από τα σύννεφα.
Συμπαθάτε με που θα χαλάσω τη σούπα, η ειδική επιβάρυνση υπάρχει ήδη από τον νόμο του 1993 που πάει η δεύτερη-φορά-αριστερά κυβέρνηση να αλλάξει. Για να μην παιδεύεσαι, όλο το ζουμί βρίσκεται στο άρθρο 18 του 2121/1993.
Αρχικά το άρθρο ανέφερε πως προβλέπεται “εύλογη αμοιβή” στους δημιουργούς των έργων και στους δικαιούχους, η οποία έφτανε:
- Το 6% της αξίας των συσκευών εγγραφής ήχου ή εικόνας ή ήχου και εικόνας και των μαγνητικών ταινιών ή άλλων υλικών φορέων (εννοεί αποθηκευτικά μέσα)
- Το 4% της αξίας των φωτοτυπικών συσκευών και του χαρτιού κατάλληλου για φωτοτυπίες
- Το 2% της αξίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Ο νομοθέτης του 1993 είχε ορίσει το κοινώς λεγόμενο χαράτσι, δηλαδή το νταβατζιλίκι. Φυσικά τότε ούτε MP3 υπήρχαν, ούτε video streaming υπήρχαν και δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόσχημα για να επιβληθεί το νταβατζιλίκι, αλλά αφού μπορούσαν να το περάσουν κορόιδα ήταν να μην το πράξουν; Και ναι ρε φίλε (και φίλη) από τότε ό,τι έχεις αγοράσει σε τηλεόραση, στερεοφωνικό, λευκό χαρτί Α4, υπολογιστή έχεις αφήσει το κατιτίς σου στις ΑΕΠΙ αυτού του κόσμου.
Κάποια στιγμή αυτές οι διάφορες ΑΕΠΙ θυμούνται τον νόμο και ζητούν αναδρομικά από τους εισαγωγείς και τους εμπόρους των ανωτέρω προϊόντων τα δέοντα. Ήταν κάπου στο πρώτο μισό της προηγούμενης δεκαετίας αν δεν με απατά η μνήμη μου, έγινε ένα σχετικό σούσουρο, οι εταιρείες γκρίνιαξαν, αλλά ντουρ λεξ σεντ λεξ, κοινώς πλήρωνε και σκάσε το λέει ο νόμος.
Φτάνουμε αισίως στα καταραμένα τα χρόνια του μνημονίου και το 2010 αναθεωρείται ελαφρώς το άρθρο 18. Το 2% για τους υπολογιστές καταργείται και αντικαθίσταται από μία επιβάρυνση 6% που εφαρμόζεται σε εξαρτήματα υπολογιστών που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αναπαραγωγή (π.χ. μια κάρτα ήχου). Επίσης, με την αναθεώρηση το χαράτσι επεκτάθηκε και στα scanners, στο 4% της αξίας τους.
Όπως καταλαβαίνεις φίλη και φίλε το νταβατζιλίκι που μετράει 23 χρόνια ζωής απλώς προσαρμόστηκε λίγο το 2010 και σύμφωνα με όσα δημοσιεύονται απλώς ξαναπροσαρμόζεται για να συμπεριλάβει αυτή τη φορά τα tablets. Η νέα διάταξη περιλαμβάνει ωστόσο και τις δισκέτες, στην περίπτωση που κάποιος επιδιώξει να ξεγλιστρήσει από τις ρυθμίσεις του νόμου επιστρέφοντας σε παλαιότερες τεχνολογίες.
To πρόσχημα, αυτή τη φορά, είναι η πειρατεία. Ξανά, το 1993 που ψηφίστηκε ο νόμος 2121 δεν υπήρχε ψηφιακή πειρατεία, είχαμε ακόμα κασέτες έτσι; Αλλά το νταβατζιλίκι, νταβατζιλίκι. Ο πρόεδρος του ΣΕΠΕ, Αναστάσιος Τζήκας, έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει πως το μέτρο “είναι σαν να φορολογήσουμε τα μηχανάκια, επειδή συχνά τα χρησιμοποιούν οι ληστές προκειμένου να κλέψουν τις τράπεζες” αλλά το κακό είναι πως αυτό το σκεπτικό φορολογίας εφαρμόζεται εδώ και 23 χρόνια, κοντά ένα τέταρτο του αιώνα δηλαδή.
Θα μου πεις, ποτέ δεν είναι αργά και, τέλος πάντων, τώρα το πήραμε χαμπάρι βρε αδερφέ. Κακώς διότι αυτά πρέπει να τα σκοτώνεις όσο είναι μικρά, άμα μεγαλώσουν τρέχα να τα πιάσεις. Πού μυαλό το 1993, τώρα κάτσε να ακούς τις παρόλες του καθενός που σου λέει πως αυτό το νταβατζιλίκι θα αντισταθμίσει τις απώλειες από την πειρατεία.
Οπότε αδέρφια τι κάνουμε; Αντιγράφουμε και διανέμουμε σαν να μην υπάρχει αύριο; Από τη στιγμή που έχουμε προκαταβολικά (!) πληρώσει το νταβατζιλίκι τι μας εμποδίζει; Προφανώς τίποτα ή έχω χάσει κανένα επεισόδιο;
Σχόλια