Οι ευρωεκλογές και ο πρώτος γύρος των περιφερειακών - δημοτικών εκλογών είχε περάσει, περιμέναμε τον δεύτερο και εδώ στο deasy μας είχε πιάσει μια διάθεση να αναλύσουμε όχι τα αίτια της ήττας της κυβέρνησης αλλά να βρούμε την απάντηση στο κεφαλαιώδες ερώτημα “πώς διάτανο δεν κατάλαβαν τι επρόκειτο να τους χτυπήσει”.
Για όποιον έχει λίγο μυαλό στο κεφάλι του, το κυβερνών κόμμα όδευε προς ήττα σε αυτό δεν χωρούσε αμφιβολία. Πώς λοιπόν μέχρι και την παραμονή του πρώτου γύρου τα μηνύματα ήταν από την κυβερνητική πλευρά του ύφους “γυρίζει το ματσάκι”, “τίποτα δεν έχει τελειώσει”, “θα είναι σκληρή μάχη” κτλ κτλ. Σκληρή μάχη και σχεδόν δέκα μονάδες διαφορά δεν πάνε μαζί, αυτός είναι πασιφανές.
Βεβαίως ειπώθηκε πως κάποια από αυτές τις φράσεις ειπώθηκε για να ενισχύσει το ηθικό των οπαδών του κυβερνητικού στρατοπέδου (ότι μιλάμε για πολιτική με όρους στρατιωτικής αναμέτρησης να το κοιτάξουμε κάποια στιγμή) και αυτό έχει σίγουρα μια βάση αλήθειας αλλά υπάρχει και μια ακόμα διάσταση - να μην αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε διότι δεν το έβλεπαν.
Μα, θα πεις, στραβοί ήταν; Όχι, απλά, δεν υπήρχε στο περιβάλλον τους όχι το προσωπικό αλλά το διαδικτυακό. Εξηγούμαστε:
Από το 2011 (με τους “Αγανακτισμένους” της πλατείας Συντάγματος) ως και το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ καβάλησε με αριστοτεχνική μαεστρία το “κύμα” των κοινωνικών δικτύων και εκτέλεσε με επιτυχία μία ευφυή στρατηγική της προσέγγισης του λαού και μέσω του διαδικτύου και δημιούργησε ένα ρεύμα συμπάθειας ή, αν θέλεις, μη αντιπάθειας. Βεβαίως τα αντίπαλα κόμματα έσπευσαν και αυτά να πάρουν ένα κομμάτι από τη διαδικτυακή πίτα που δημιουργήθηκε σε δίκτυα όπως το Facebook και το Twitter αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ για ένα μεγάλο διάστημα ήταν τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά. Σταδιακά τα μέλη του κόμματος και του υποστηρικτικού μηχανισμού που είχε δημιουργηθεί από οπαδούς και συμπαθούντες απέκτησε σημαντικό όγκο μέσα στα κοινωνικά δίκτυα. Εκτοπίστηκαν οι άλλες φωνές και με τη βοήθεια και των αλγορίθμων των δικτύων (βασικά του Facebook) δημιουργήθηκαν δικτυακά echo chambers. Με άλλα λόγια “δωμάτια” ή “φούσκες” μέσα στις οποίες κυριαρχούσαν τα υπέρ ΣΥΡΙΖΑ μηνύματα. Όσοι ήθελαν να μπουν σε αυτά τα “δωμάτια” το έκαναν είτε για λόγους επαγγελματικής διαστροφής είτε επειδή ήθελαν να γίνουν αποδέκτες των -φιλοκυβερνητικών μετά τον Ιανουάριο του 2015- μηνυμάτων.
Όποιος είχε άλλη άποψη αποτελούσε σταδιακά μειονότητα και στο τέλος απειροελάχιστη ποσότητα που δεν λαμβανόταν υπόψιν.
Τα εργαλεία που μετρούν διάφορες παραμέτρους σε ομάδες κοινωνικών δικτύων μπορούν να αναλύσουν πυκνότητα των δικτύων ή το συναίσθημα των μηνυμάτων, δίνοντας στους υπεύθυνους στρατηγικής μια όχι τόσο πλήρη εικόνα για το τι είχε στον νου του ο κόσμος και τι άποψη είχε -μετά το 2016 πια- για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Υπάρχει και κάτι που τα εργαλεία δεν μπόρεσαν να πιάσουν (ή οι υπεύθυνοι χειρισμού δεν ήξερων πώς να πιάσουν) - τη σιωπή. Πολλοί ήταν εκείνοι που εξέφραζαν την υποστήριξή τους στον ΣΥΡΙΖΑ ως συμπαθούντες ή και οπαδοί που όμως στην πορεία αποστασιοποιήθηκαν. Αυτή η αποστασιοποίηση δεν μετρήθηκε, με άλλα λόγια στο Μαξίμου δεν κατάλαβαν πόσοι είχαν σιωπήσει όχι από… δέος για τον τρόπο διακυβέρνησης αλλά επειδή, πολύ απλά, δεν τους άρεσε αυτά που έβλεπαν.
Με δυο λόγια, είναι πολύ πιθανό να μην κατάλαβαν στην κυβέρνηση τη μεταστροφή της κοινής γνώμης επειδή συνέχιζαν να παρακολουθούν τα κοινωνικά δίκτυα. Όμως ο κόσμος είχε φύγει και εδώ που τα λέμε αμφιβάλουμε αν ήταν ποτέ τόσο χωμένος στα social media. Προ πενταετίας μία καταγραφή ανέφερε 400.000 χρήστες στο Twitter αλλά μόλις 10.000 λογαριασμούς με καθημερινές δημοσιεύσεις. Αυτό ίσως να μην αξιολογήθηκε όσο έπρεπε. Ναι, ο κόσμος έχει μετακομίσει σε άλλες πλατφόρμες και αυτό παίζει σημαντικό ρόλο. Αυτό που δούλεψε το 2012 ή το 2014 ή το 2015 δεν θα δουλέψει το ίδιο επιτυχημένα το 2019. Τι στο καλό, πέντε χρόνια στο Internet είναι περίπου όσο τρεις πλήρεις κυβερνητικές θητείες. Η συνέχεια, επί των οθονών στις 7 Ιουλίου…
Σχόλια