Ο όροφος γεμάτος από ανθρώπους, άλλοι κάθονται υπομονετικά στις καρέκλες, άλλοι βηματίζουν νευρικά, άλλοι κυκλοφορούν μεταξύ της αίθουσας και του μπαλκονιού-καπνιστηρίου με τα ψηλά κάγκελα. Τα ψηλά κάγκελα είναι σημαντικό σε κάθε μπαλκόνι κρατικού φορέα, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος με τις αντιδράσεις των πολιτών.
Τι έκαναν όμως όλοι αυτοί; Βασικά, πολλοί έπρεπε απλώς να δείξουν το πρόσωπό τους στο κράτος, δηλαδή όχι ακριβώς στο κράτος αλλά σε έναν υπάλληλο που ούτε και αυτός γνωρίζει για ποιον ακριβώς λόγο πρέπει οι πολίτες να του δείχνουν το πρόσωπό τους.
Βασικά η οπτική επαφή μεταξύ υπαλλήλων και πολιτών είναι η ελάχιστη δυνατή. Ο πολίτης κοιτάζει μεν τον υπάλληλο, όμως ο υπάλληλος στο μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας ή είναι σκυμμένος πάνω από φόρμες ή κοιτάζει μια οθόνη υπολογιστή στο "σύστημα" (το μηχανογραφικό, ντε) της υπηρεσίας.
Άνθρωποι που ξεκίνησαν το πρωί από την άκρη της Αττικής για να περάσουν ένα σεβαστό μέρος της ημέρας σε έναν όροφο κτιρίου της Μεσογείων. Άλλοι, ακόμα πιο άτυχοι, έπρεπε όχι μόνο να οδηγήσουν, να πάρουν το ΚΤΕΛ ή ένα ταξί, αλλά έπρεπε να ταξιδέψουν με το καράβι.
Για κάποιον παράξενο λόγο και μετά τις διάφορες ανακατατάξεις το παράρτημα ενός κρατικού φορέα κάπου στη Μεσογείων είναι αρμόδιο και για κάποιους κατοίκους νησιών. Που παρακαλούν όποιον βρίσκουν μπροστά τους για μια παράκαμψη της ουράς (ουράς που αποτελείται από ανθρώπους φαινομενικά ήρεμους αλλά στα πρόθυρα έκρηξης) προκειμένου να μη χάσουν το πλοίο τους. Η φράση "έχετε δίκιο αλλά" ίσως να είναι αυτή που χρησιμοποιείτε πιο συχνά στις κατά τόπους υπηρεσίες.
Εδώ, ξένε, μπαίνεις σε έναν υβριδικό κόσμο. Τον παλιό, τον αναλογικό, αυτόν της ουράς, με το χαρτάκι και το διπλό μπιμπ-μπιμπ κάθε φορά που ένα γκισέ είναι έτοιμο να υποδεχθεί τον επόμενο πολίτη. Έχεις και τον φρέσκο, τον ψηφιακό, όμως αυτός είναι διαθέσιμος μόνο για τον υπάλληλο, ο οποίος βασικά φαίνεται πως είναι άνθρωπος, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα... API, μια "γέφυρα" μεταξύ των πολιτών και του (μηχανογραφικού) συστήματος.
Μα, θα πεις, πως μόνον έτσι θα δικαιολογηθεί η παρουσία των υπαλλήλων. Όχι, σίγουρα το όνειρο αυτών των ανθρώπων δεν ήταν να περνούν το 1/3 και κάτι ψιλά (αυτά τα ψιλά αντιστοιχούν στον χρόνο που προσφέρουν οι ίδιοι για να εξυπηρετήσουν τους 4, 5, 10 πολίτες που ξώμειναν πίσω μετά το πέρας του επίσημου ωραρίου, διάολε, δεν είναι όλοι κηφηναριό) πίσω από ένα γκισέ, εξυπηρετώντας ανθρώπους που είναι ζήτημα αν βλέπουν τη φάτσα τους για 10-20 δευτερόλεπτα.
Έπεσαν θύματα ενός κακού εργοδότη που προσπαθεί να δικαιολογήσει την εξουσία του μετρώντας κεφάλια. Πότε κεφάλια υπαλλήλων και πότε κεφάλια πολιτών.
Σκέψου πόσες διαφορετικές υποθέσεις μπορούν να διεκπεραιωθούν από το σπίτι σου. Εχεις λογαριασμό στην Εφορία, πιστοποιείσαι μέσω αυτού του λογαριασμού, όπως ακριβώς κάνεις όταν ανοίγεις μια εφαρμογή στο Internet και αντί να φτιάχνεις νέο username "πιστοποιείσαι" μέσω Google, Facebook ή Twitter. Από εκεί και πέρα το "σύστημα" μπορεί να γίνει δικό σου, να αλλάξεις τη διεύθυνση κατοικίας σου ή τον αριθμό της ταυτότητάς σου.
Μόνο χθες, σε έναν όροφο κάπου στη Μεσογείων χάθηκαν ίσως και 1.000 ώρες. Οχι απαραιτήτως εργατο-ώρες, απλώς ώρες που θα μπορούσε ο πολίτης να τις χρησιμοποιήσει πιο αποδοτικά για τον ίδιο, τους ανθρώπους του, σε τελική ανάλυση ακόμα και για το ίδιο το κράτος.
Όμως το τελευταίο δεν νοιάζεται. Πριν από λίγα χρόνια κάποια στιγμή ακυρώθηκαν όλοι οι κωδικοί πρόσβασης στο Taxisnet και όσοι είχαν λογαριασμούς έπρεπε να περάσουν μια βόλτα από την Εφορία για να "παραλάβουν νέο κλειδάριθμο". Πράγματα που κάνεις στον οnline κόσμο με το πάτημα της επιλογής "Reset password" στον ελληνικό κόσμο του Δημοσίου πραγματοποιείται με το υβριδικό σύστημα:
- Πολίτης πάει στην υπηρεσία
- Υπάλληλος πατάει κουμπιά
- Υπάλληλος δίνει χαρτιά στον πολίτη
- Πολίτης φεύγει
Από το 1ο ως το 4ο βήμα μπορεί να μεσολαβήσουν 4 λεπτά αλλά να έχουν προγηθεί 10 χιλιόμετρα. Ή να μεσολαβήσουν 6 ώρες και να έχουν προηγηθεί 40 χιλιόμετρα.
Μόνο και μόνο για ένα κράτος που μετράει κεφάλια...
Σχόλια