Είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που γράφει δημόσια, επαγγελματικώς ή άλλως πως, να αντισταθεί στον πειρασμό των προβλέψεων στην αρχή κάθε νέου έτους –αν συνυπολογίσει κανείς και την κάπως πιο αργή δημοσιογραφία αλλά και το κυριολεκτικό και μεταφορικό βάρος από την εορταστική περίοδο που προηγήθηκε δεν είναι καθόλου απορίας άξιο ότι οι καζαμίες, χιουμοριστικοί και σοβαροί δίνουν και παίρνουν σχεδόν όλον τον Ιανουάριο.
Ένα σχετικό δείγμα είναι αυτό που δημοσίευσε το “Techcrunch” εχθές και που είναι διαθέσιμο εδώ. Στο κείμενο, ο Τόμ Γκόσνερ, ιδρυτής της εταιρείας DocuSign υποστηρίζει, μάλλον σοβαρά ότι εντός της προσεχούς πενταετίας είτε θα αποχαιρετήσουμε εντελώς, είτε θα βλέπουμε όλο και λιγότερο πέντε πράγματα της σημερινής μας καθημερινότητας: τα μετρητά, τα τραπεζικά βιβλιάρια, τις πιστωτικές κάρτες και τα ΑΤΜ (λόγω ψηφιακών πορτοφολιών), τα USB sticks (λόγω αποθήκευσης στο σύννεφο), τα passwords και τα κλειδιά για τις πόρτες και τα αυτοκίνητά μας (λόγω βιομετρικών), τα τηλεχειριστήρια των συσκευών μας (λόγω φωνητικών εντολών) και τα χάρτινα έγγραφα και συμφωνητικά (λόγω ψηφιακών “συμφωνιών” βασισμένων στις online ταυτότητές μας).
Ξεκινώντας από το τέλος, λαμβάνοντας υπόψη ότι από το 1978 που εμφανίστηκε ο όρος “paperless office” ως σήμερα, τα χαρτιά κάθε άλλο παρά εξαφανίστηκαν από τα γραφεία και τα σπίτια μας, η συγκεκριμένη πρόβλεψη είναι ίσως και η πιο πιθανή να αποδειχθεί λάθος –και δε θα μπω καν στον πειρασμό να αναφερθώ εκτενώς σε κουλτούρες όπως η ιαπωνική και η κινεζική που εξακολουθούν να χρησιμοποιούν φαξ με θρησκευτική ευλάβεια. Ειδικά σε νομικές διαδικασίες, οι οποίες αναπόφευκτα περιλαμβάνουν και δημόσιες υπηρεσίες, η ανάγκη για “σκληρά αντίγραφα” είναι τόσο βαθιά ριζωμένη που δύσκολα πρόκειται να ανατραπεί εντός μιας 5ετίας –προσωπικά θα έβαζα το χρονικό όριο πολύ πιο μετά από την 20ετία.
Κάτι ανάλογο θα έλεγα και για τα υπόλοιπα θέματα: τα χρήματα (σε μορφή μετρητών ή καρτών) είναι κομμάτι ενός πολύ μεγάλου, πολύ περίπλοκου συστήματος που περιλαμβάνει μερικές από τις μεγαλύτερες, ισχυρότερες και πιο συντηρητικές εταιρείες του κόσμου, τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς –η πιθανότητα να αποφασίσουν όλες αυτές οι εταιρείες να αλλάξουν τόσο δραστικά ως το 2021 μοιάζει εντελώς ανεδαφική. Και όσο για τα βιομετρικά συστήματα πιστοποίησης ταυτότητας, δυσκολεύομαι να τα δω σε τόσο ευρεία κλίμακα ώστε να αντικαταστήσουν τα κλειδιά του σπιτιού μου: ακόμα δεν έχουν αντικαταστήσει τη διαδικασία login στο φορητό που αγόρασα (στο Τόκιο) πριν από 3 μήνες.
Στο θέμα των τηλεχειριστηρίων και των USB sticks ίσως ο κ. Γκόσνερ να πέσει κάπως πιο μέσα –αν και επιφυλάσσομαι για την καθολική μετατροπή όλων των σπιτιών σε έξυπνα που θα κάνουν τα πάντα μόνο με φωνητικές εντολές. Ακόμα και αν η σχετική τεχνολογία ωριμάσει απόλυτα στα επόμενα 5 χρόνια, οι μετατροπές που θα πρέπει να γίνουν στα υπάρχοντα σπίτια (και στη νοοτροπία των ανθρώπων που ζουν σ' αυτά) είναι μάλλον πολλές για να γίνουν σε σημείο που να μπορεί κανείς να μιλήσει για “εξαφάνιση” των υπαρχουσών λύσεων. Και όσο για τα USB sticks, ακόμα και αν εξαφανιστούν εντελώς, ο κόσμος μας ελάχιστα θα αλλάξει.
Όπως έγραψα και στην αρχή, καταλαβαίνω το σκεπτικό τέτοιων κειμένων –καταλαβαίνω επίσης και γιατί κάποιος που κινείται εντός Σίλικον Βάλεϊ μπορεί να έχει μια αντίληψη περί πραγματικότητας που να αγνοεί το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που ακόμα δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό ή σε βασικό, αναλογικό τηλέφωνο. Και αυτός είναι ο λόγος που αντιμετωπίζω τα κείμενα αυτά σαν ψυχαγωγικά και όχι σαν πραγματική εκτίμηση του μέλλοντος. Σε τελική ανάλυση, ακόμα και αν οι συντάκτες τους (ή ο γράφων που τους σχολιάζει) πέσουν έξω, όπως πιθανότατα θα γίνει, πρόκειται να έχουν καμία συνέπεια;
Σχόλια