Ως τώρα, όλοι μάλλον έχουν ακούσει ή διαβάσει για την εξέλιξη του αγώνα σε πέντε φάσεις μεταξύ του 33χρονου Κορεάτη Λι Σεντόλ, ενός από τους κορυφαίους παίκτες του κινεζικού (αρχικά) παιχνιδιού στρατηγικής “γκο” και του συστήματος τεχνητής νοημοσύνης AlphaGo, δημιουργημένου από τη βρετανική εταιρεία DeepMind η οποία, από το 2014, ανήκει στη... μεγάλη οικογένεια της Google –για την ιστορία το κόστος της εξαγοράς για το Μάουντεν Βιού ήταν κάπου στη γειτονιά του μισού δις δολαρίων, πράγμα που σημαίνει ότι η εταιρεία του Λάρι Πέιτζ σίγουρα είδε στη συνεργασία των κ.κ. Χασάμπις, Λεγκ και Σουλεϊμάν, κάτι με ευρύτερο ενδιαφέρον από την επικράτηση σε ένα –σχετικά- άγνωστο στη Δύση επιτραπέζιο παιχνίδι.
Τη στιγμή που γράφεται το κείμενο αυτό, ο κ. Σεντόλ έχει χάσει τις τρεις από τις πέντε φάσεις –αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά έχει χάσει και τον αγώνα και το ένα εκατομμύριο δολάρια που οι διοργανωτές είχαν αθλοθετήσει. Όπως ήταν αναμενόμενο, το θέμα δε σταμάτησε εκεί και ο κορεάτης παγκόσμιος πρωταθλητής κατάφερε να κερδίσει τον τέταρτο αγώνα που έγινε εχτές, την Κυριακή 13 Μαρτίου. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των σχολιαστών (φευ, οι γνώσεις μου του γκο –ή “ίγκο” όπως λέγεται στην Ιαπωνία όπου είναι επίσης σχετικά δημοφιλές- είναι πολύ λίγες για να έχω προσωπική άποψη), η κίνηση που χάρισε στον κ. Σεντόλ την νίκη ήταν απρόβλεπτη –μάλιστα, ένας κινέζος παίκτης, συνομήλικος και του ίδιου επιπέδου με τον Κορεάτη, τη χαρακτήρισε “το χέρι του θεού”.
Ο τελευταίος αγώνας θα γίνει αύριο, Τρίτη 15 Μαρτίου –προσωπική μου άποψη είναι ότι ο κορεάτης πρωταθλητής θα χάσει για μια ακόμα φορά και τη στηρίζω στο ότι από τη στιγμή που το AlphaGo είναι τεχνητή νοημοσύνη, θα χρησιμοποιήσει την ήττα του για να μάθει. Όπως έχουν αναφέρει κατ' επανάληψη οι δημιουργοί του, από τον Οκτώβριο που νίκησε τον πανευρωπαϊκό πρωταθλητή Φαν Χούι, το πρόγραμμα προπονείται παίζοντας συχνά και με τον εαυτό του, πράγμα που σημαίνει ότι χτίζει τις νέες του γνώσεις πάνω σ' αυτές που έχει αποκομίσει από τους αγώνες που έχει ήδη δώσει.
Όπως είχε γίνει και το 1997 με τον Deep Blue της IBM και τον Γκάρι Γκασπάροφ, το θέμα πήρε τεράστιες διαστάσεις και όπως είχε γίνει και το 1997, οι διαστάσεις προέρχονται –χοντρικά- από δύο κατευθύνσεις: η μια είναι αυτή που εκθειάζει την τεχνολογική πρόοδο των μηχανών και η άλλη, αυτή που ερμηνεύει την επικράτηση του προγράμματος σαν ένα ακόμα βήμα προς μια δυστοπική κόλαση όπου οι μηχανές θα είναι αφέντες και οι άνθρωποι σκλάβοι. Στην πρόσφατη περίπτωση μάλιστα, οι φωνές ίσως να είναι και δυνατότερες, αφενός επειδή το AlphaGo είναι περισσότερο νοήμον από το Deep Blue και αφετέρου επειδή τον τελευταίο χρόνο έχουμε ακούσει διάφορους σημαντικούς ανθρώπους της επιστήμης και της τεχνολογίας, με σημαντικότερο τον Στίβεν Χόκιν, να μιλούν για τους κινδύνους που μπορεί να ελλοχεύουν πίσω από την υπέρ-ανάπτυξη των συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω ούτε στην προκειμένη περίπτωση, ούτε πριν από σχεδόν 20 χρόνια είναι το εξής: όλοι αυτοί που αγχώνονται για το μέλλον μας τώρα που μια μηχανή σαν το AlphaGo βρίσκεται ανάμεσά μας, δε σκέφτονται ότι οι μηχανές αυτού του είδους είναι απολύτως εξειδικευμένες σε ένα και μοναδικό έργο, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή με αυτό που συμβαίνει με τον ανθρώπινο νου; Το AlphaGo μπορεί να παίξει καλύτερα από τον Λι Σεντόλ όμως δεν μπορεί να “σκεφτεί” τίποτα πέρα από τις κινήσεις του γκο –και είμαι βέβαιος ότι όσο μονομανής και αν είναι με το παιχνίδι του ο κορεάτης πρωταθλητής μάλλον μπορεί κάνει αρκετά ακόμα πράγματα πέρα από αυτό. Τα case studies τύπου AlphaGo είναι εντυπωσιακά αλλά με όλο τον σεβασμό προς τον Στίβεν Χόκιν, πιστεύω ότι απέχουμε έτη φωτός από τη στιγμή που κάποιο ΑΙ θα μπορέσει να σταθεί ικανοποιητικά εφ' όλης της ύλης απέναντι σε έναν άνθρωπο...
Σχόλια